Η πτώση της Δύσης: Η φυγή προς τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο

«Πιστεύω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας από τους τακτικούς στρατούς. Αν ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση του νομίσματός τους, πρώτα μέσω πληθωρισμού, στη συνέχεια μέσου αποπληθωρισμού, οι τράπεζες και οι εταιρείες θα στερήσουν τον λαό από κάθε περιουσία μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά τους άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους είχαν κατέκτησει». Thomas Jefferson, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, που χαρακτηρίστηκε σαν το «Τέλος της Ιστορίας» από τον Φουκουγιάμα, η «Pax Americana» φαινόταν ότι θα διαρκέσει χίλια χρόνια.

Σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από έλλειψη πρώτων υλών και που το 90% των σπάνιων γαιών βρίσκεται στην Κίνα, η οικονομική κατάρρευση των ΗΠΑ και της Ευρώπης τους οδήγησε να μην ασχοληθούν πια με «αρχές», αλλά να παίρνουν τους πόρους που χρειάζονται με τη βία από τις πιο αδύναμες χώρες, όπως είναι η περίπτωση του Καντάφι που σταυρώθηκε από τη Δύση και να συνεχίζουν να αποσταθεροποιούν τα πάντα με το πρόσχημα μιας μεταμφιεσμένης δημοκρατίας που δεν ξεγελά πλέον κανέναν

Γιατί η παγκόσμια δικτύωση του κόσμου;

Γνωρίζουμε ότι το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικού διασχίζει τις θάλασσες και από καιρό σε καιρό πλευρίζει σε κάποιο λιμάνι για να δείξει τη δύναμή του, όπως τις παλιές καλές μέρες του Ψυχρού Πολέμου, υφαίνοντας ένα όλο και πιο πυκνό δίκτυο αμερικανικών βάσεων εκτός της επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Πράγματι, οι περισσότερες πηγές πληροφοριών σχετικά με το θέμα (συμπεριλαμβανομένου του C. Johnson, της Επιτροπής Εποπτείας του ΝΑΤΟ, του Διεθνούς Δικτύου για την κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, κλπ.).

αποκαλύπτουν ότι οι Αμερικανοί έχουν στη κυριότητα τους 700 με 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Ένα έγγραφο του 2002 αποκαλύπτει την παρουσία Αμερικανών στρατιωτικών σε 156 χώρες, με αμερικανικές βάσεις σε 63 χώρες, εκ των οποίων πρόσφατα χτισμένες (μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001) σε επτά χώρες, ένα σύνολο 255.065 στρατιωτικού προσωπικού. Σύμφωνα με τον Gelman, με βάση τα επίσημα στοιχεία του Πεντάγωνου του 2005, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν 737 βάσεις στο εξωτερικό. (1)

Για τον καθηγητή Jules Dufour, η επιρροή της αμερικανικής ισχύος είναι τεράστια και συνεχίζει να αυξάνεται. Οι Αμερικανοί θεωρούν την επιφάνεια της γης ως έδαφος για κατάκτηση, κατοχή και εκμετάλλευση. Η διαίρεση του κόσμου σε μάχιμες και διοικητικές μονάδες καταδεικνύει σαφώς το γεγονός αυτό. Σε αυτά τα πλαίσια, η ανθρωπότητα φαίνεται να ελέγχεται ή να είναι δεμένη με αλυσίδες οι κρίκοι των οποίων αποτελούν τις στρατιωτικές βάσεις. Η διαδικασία της ανακατανομής των στρατιωτικών εγκαταστάσεων διεξάγεται υπό την καθοδήγηση της εξουσίας, της ένοπλης βίας, την παρέμβαση μέσω συμφωνιών «συνεργασίας» των οποίων οι φιλοδοξίες κατάκτησης συνεχώς επαναλαμβάνονται στο σχεδιασμό των εμπορικών πρακτικών και των εμπορικών ανταλλαγών. Η οικονομική ανάπτυξη εξασφαλίζεται μέσω της στρατιωτικοποίησης και του έλεγχου των κυβερνήσεων και θυσιάζονται ολόκληρες κοινωνίες και τεράστιοι πόροι για να εξασφαλιστεί ο έλεγχος στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη προικισμένες με στρατηγικά πλούτη, ώστε να εδραιωθούν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. (1)

Θα το έχετε καταλάβει, ο έλεγχος των όλο και πιο σπάνιων πρώτων υλών θα δημιουργήσει οξύτερες εντάσεις. Ωστόσο, η κατάσταση δεν είναι η ίδια με αυτήν που επικρατούσε μετά την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας πριν από είκοσι χρόνια. Ας θυμηθούμε την εποχή εκείνη, ο Τζορτζ Μπους πατέρας είχε ανακοινώσει μια νέα τάξη. Η αυτοκρατορία δεν είχε κανέναν απέναντι της.

Ο Ιμπέρ Βεντρίν, Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών, μίλαγε για υπερδύναμη.

Σήμερα μαθαίνουμε ότι οι Κινέζοι δεν είναι ευχαριστημένοι για την τύχη του Πακιστάν που βομβαρδίστηκε και έχασε 26 στρατιώτες. Επιπλέον, βλέπουν με πολύ κακό μάτι την επιχειρούμενη περικύκλωση τους από την ανάπτυξη 2.500 πεζοναυτών στην Αυστραλία. Σύμφωνα με τηλεγράφημα του Γαλλικού Πρακτορείου AFP, ο Κινέζος πρόεδρος Χου Ζιντάο κάλεσε την Τρίτη 6 Δεκέμβρη το Πολεμικό Ναυτικό να προετοιμαστεί για στρατιωτικές μάχες, εν μέσω των αυξανόμενων περιφερειακών εντάσεων για διαφορές στη θάλασσα και της εκστρατείας των ΗΠΑ να επιβληθεί στον Ειρηνικού. Απευθυνόμενος προς την ισχυρή Κεντρική Στρατιωτική Επιτροπή ο Χου δήλωσε: «Το κύριο έργο μας είναι η εθνική μας άμυνα και η ανάπτυξη νέων στρατιωτικών κατασκευών». Το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Xinhua ανέφερε ότι ο πρόεδρος δήλωσε ότι το κινεζικό πολεμικό ναυτικό θα πρέπει να «προετοιμαστεί για έναν μακρύ πόλεμο» (2)

«Ο Κινέζος Πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο έστειλε μήνυμα τον περασμένο μήνα κατά της παρέμβασης των «εξωτερικών δυνάμεων» στις περιφερειακές εδαφικές διαφορές, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στην Νότια Θάλασσα της Κίνας.

Ενώ η Χίλαρι Κλίντον έφτασε στο Μιανμάρ (Βιρμανία) στις 30 Νοεμβρίου για μια διήμερη επίσκεψη, η Κίνα ήδη πήρε το προβάδισμα.

Ο Κινέζος Αντιπρόεδρος Xi Jinping δέχτηκε στο Πεκίνο τη Δευτέρα τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της Βιρμανίας Min Aug Hlaing, και του υπενθύμισε ότι η Κίνα επιθυμεί να συμβάλει προς μια «στρατηγική εταιρική σχέση» με το Μιανμάρ, αναφέρει η South China Morning Post. Η εφημερίδα του Χονγκ Κονγκ, διευκρινίζει ότι «η πρόθεση της Βιρμανίας είναι να μη επιτρέψει να χαλάσουν οι σχέσεις της με την Κίνα και ότι προσπαθεί πάντα να εξισορροπήσει τα συμφέροντα της ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό στρατόπεδο».

Ο κινεζικός στρατός πραγματοποίησε μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στο Πακιστάν μετά την εγκατάσταση των αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή.

Σε απάντηση της ανόδου της Δυτικής επιθετικότητας εναντίον του Ιράν, ο Υποστράτηγος Zhang Zhaozhong παρατήρησε ότι «η Κίνα δεν θα διστάσει να προστατεύσει το Ιράν ακόμη και αν αυτό θα πυροδοτήσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο», σχόλια που δημιούργησαν μεγάλη συζήτηση στην ίδια την Κίνα.

Ο Κινέζος πρεσβευτής στον ΟΗΕ προειδοποίησε τον διευθυντή της Διεθνούς Επιτροπής Πυρηνικής Ενεργείας (ΙΑΕΑ) Yukiya Amano, ότι δεν μπορεί να παράγει «αβάσιμες αποδείξεις» (evidence baseless) ώστε να δικαιολογήσει μια επίθεση στο Ιράν, με το πρόσχημα του αμφιλεγόμενου πυρηνικού του προγράμματος».(2)

Από τη ρωσική πλευρά, η ίδια ανησυχία οδηγεί και εκεί σε κινητοποίηση, όπως μεταξύ άλλων η ανάπτυξη της πυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη. Ο Ρώσος Στρατηγός Νικολάι Makarov δήλωσε την περασμένη εβδομάδα: «Δεν αποκλείω τοπικές και περιφερειακές ένοπλες συγκρούσεις με εξέλιξη ενός πόλεμου μεγάλης κλίμακας, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης πυρηνικών όπλων».

Οι παγκόσμιες εντάσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης εξερράγησαν κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο, όταν ο Ρώσος πρεσβευτής Βλαντιμίρ Titorenko και δύο από τους βοηθούς του προερχομένους από τη Συρία έπεσαν θύματα από μια βίαιη επίθεση από τις δυνάμεις ασφαλείας του Κατάρ που υποστηρίζονται από τη CIA και από πράκτορες της βρετανική MI6. Οι τελευταίοι επεχείρησαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε έναν διπλωματικό σάκο που περιείχε πληροφορίες των συριακών υπηρεσιών πληροφοριών σχετικά με την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Συρίας και στο Ιράν.

Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ο Greg Hunter, εξηγεί γιατί «ο κόσμος είναι εκτός ελέγχου». Αποκαλύπτει ότι το σύνολο της Δυτικής οικονομίας καταρρέει υπό το βάρος του πάνω από 100.000 δισ. Δολάρια που δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει: «Ποτέ στην ιστορία ο κόσμος δεν ήταν τόσο κοντά σε ένα συνολικό οικονομικό χάος και στον πυρηνικό πόλεμο ταυτόχρονα».(3)

Τέλος, ένα ενημερωτικό δελτίο του Υπουργείου Άμυνας που εκδόθηκε σήμερα από τον πρωθυπουργό Πούτιν αναφέρει ότι ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ και ο Πρόεδρος Χου έχουν συνάψει μια «κατ 'αρχήν συμφωνία» θεωρώντας ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η επιθετικότητα της Δύσης με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι «μια στρατιωτική και άμεση δράση».

Παράλληλα ο Κινέζος ηγέτης διέταξε το Πολεμικό Ναυτικό να «προετοιμαστεί για πόλεμο».(4)

Η Claude Jacqueline Herdhuin συνοψίζει καλά τον συνεχή πειρασμό της αυτοκρατορίας γράφοντας ότι ο πραγματικός πόλεμος είναι οικονομικής φύσης:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να παραμείνουν ο φύλακας σκύλος του κόσμου, ακόμα και εάν αυτός ο σκύλος είναι σήμερα ψωριάρης και τυφλός και δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μερικές φορές, η σοφία και η ευφυΐα επιβάλουν την υποχώρηση, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ, υπό τον έλεγχο των οικονομικών και στρατιωτικών βιομηχανιών, συνεχίζει να διεκδικεί την κυριαρχία του πλανήτη. Φτάνει όμως λίγη μικρή διορατικότητα και κοινή λογική για να παρατηρήσουμε ότι αυτή η καταρρέουσα δύναμη δεν είναι πια σε θέση να συγκλονίσει τον κόσμο».(5)

Ο συνασπισμός της Κίνας και της Ρωσίας

«Μετά την αποκεφάλιση και το γονάτισμα της Λιβύης, προκειμένου να αποδυναμώσουν την περιοχή και να απομονώσουν το Ιράν, είναι σαφές ότι η Δύση βρίσκεται σε πολύ άσχημη θέση.

Οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ πιάστηκαν στο λαιμό. Η οικονομία τους υφίσταται τις συνέπειες μιας πολύ καλά ενορχηστρωμένης επίθεσης από τον κόσμο της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Η αμερικανική οικονομία πάει άσχημα, η Ευρώπη «κρατά ακόμα» κάτω από την ηγεσία της Ανγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί, αλλά το ψωραλέο σκυλί δεν παραδέχεται την ήττα του και απειλεί να δαγκώσει.

Η ένοπλη επέμβαση σίγουρα χρησιμοποιείται, αλλά ο πραγματικός πόλεμος παίζεται έξω στον κόσμο της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Η απειλή της Standard & Poors είναι μια απτή απόδειξη. Και οι λαοί είναι οι όμηροι και τα θύματα αυτού του πολέμου.

Μετά τη Λιβύη, το ΝΑΤΟ έβαλε στο μάτι τη Συρία. Αυτό θα του επιτρέψει να απομονώσει περαιτέρω το Ιράν. Όμως, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι ένας πολύ πιο δύσκολος στόχος. Επιτιθέμενη στο Ιράν η Δύση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις χώρες του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ, SCO), που ιδρύθηκε το 2001 από τους προέδρους πέντε ευρασιατικών χωρών: Ρωσία, Κίνα, Καζακστάν, Κιργιζία, Τατζικιστάν και στις οποίες προστέθηκε το Ιράν το 2005. Ο ΟΣΣ αντιπροσωπεύει σαφώς την βούληση αυτών των χωρών να ενωθούν εναντίον της Δύσης. Μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα νέο Ανατολικό Μπλοκ, και δηλώνει σαφώς την επιστροφή σε μια ισορροπία που υπήρχε πριν την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ που επέτρεψε την παγκόσμια «δικτατορία» των Ηνωμένων Πολιτειών.

Για άλλη μια φορά, οι κυρίαρχες χώρες εφαρμόζουν την πολιτική του «ένα μέτρο δυο σταθμά»: το Ισραήλ (που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον) έχει το δικαίωμα να απειλήσει το Ιράν με τα πυρηνικά όπλα του, αλλά η Τεχεράνη δεν έχει κανένα δικαίωμα με το πρόσχημα ότι θα ήταν μια απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ και του λεγομένου πολιτισμένου κόσμου».(5)

Κατά τον Μπάνι Σαντρ, πρώην Πρόεδρος του Ιράν, η Δύση υποστηρίζει ότι το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα θέτει πρόβλημα, διότι εμπεριείχε μια στρατιωτική διάσταση. Αλλά γνωρίζετε ότι τα WikiLeaks έχουν δημοσιεύσει μυστικές εκθέσεις. Μερικές από αυτές τις εκθέσεις αφορούν αυτόν τον Κύριο Yukika Amano, τον Ιάπωνα επικεφαλής του ΔΟΑΕ: σύμφωνα με αυτές τις εκθέσεις, οι Αμερικανοί υποστήριξαν τον διορισμό του στην διεύθυνση του ΔΟΑΕ, επειδή ο ίδιος δεσμεύτηκε να δράσει προς την κατεύθυνση της Στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό που δεν θέλουν να δηλώσουν οι Δυτικοί αξιωματούχοι, είναι ότι το βασικό ζήτημα γι 'αυτούς είναι να ελέγχουν ολόκληρη την περιοχή.

Ο κ. Μπους είχε επιφορτιστεί με το έργο, να φέρει τη Δημοκρατία στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή. Αυτήν την Ευρύτερη Μέση Ανατολή - από την Βόρεια Αφρική μέχρι το Πακιστάν -σκοπεύουν στην πραγματικότητα να θέσουν υπό τον έλεγχό τους οι Ηνωμένες Πολιτείες .

Παρενέβησαν στη Λιβύη, κατέστρεψαν μια χώρα για να θεσπιστεί η δημοκρατία, αλλά κανείς δεν βλέπει δημοκρατία. Αυτό που βλέπουμε είναι μεγαλύτερη ανασφάλεια και μεγαλύτερη φτώχεια. Επιδιώκουν, στην πραγματικότητα, να καταστρέψουν για να ανοικοδομήσουν, πληρώντας ακριβά τις δυτικές εταιρείες που θα πάνε εκεί για την ανοικοδόμηση .

«Δεν πιστεύω ότι οι ΗΠΑ έχουν τα μέσα για να επιβάλουν την ηγεμονία τους στην Κίνα, ή ακόμη στις μικρότερες χώρες του Ειρηνικού ή στην Ινδία. Και αυτό επειδή, κατά τη γνώμη μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι πλέον μια υπερδύναμη, γίνονται όλο και περισσότερο μια χώρα όπως όλες οι άλλες». (6)

«Η Ιαπωνία μαζί με τις άλλες ασιατικές χώρες, είναι πιο σημαντικές σήμερα από όλο το σύνολο της Δύσης. (...)

Αυτό που επιδιώκουν όμως, είναι ο έλεγχος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Πιστεύουν ότι με τον έλεγχο των δύο κέντρων της Κεντρικής Ασίας και του Περσικού Κόλπου, θα μπορέσουν να μιλήσουν ως ίσοι ή ακόμη και να επιβάλουν μια οριακή υπεροχή στην Ασία. Αυτό που θέλουν είναι να ελέγχουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Η αιτιολόγησή τους: μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ, το Ιράν θα γίνει η ηγεμονική δύναμη της περιοχής, λόγω της διάσημης πράσινης ζώνης του σιιτισμού. Η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία με την αποκατάσταση ενός σουνιτικού καθεστώτος σημαίνει την απομόνωση του Ιράν από τον Λίβανο»(6)

Κλείνοντας την συνέντευξή του, Ο Bani Σαντρ χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα με τον Πρέσβη Kishore Mahboubani: «Υπάρχουν αρκετοί σημαντικοί λόγοι για την κρίση της Δύσης που πανικοβάλλεται στην προοπτική να χάσει την ηγεμονία της σε όφελος των νέων κέντρων εξουσίας της Ασίας ή της Ευρασίας, όπως η Κίνα, η Ινδία, και καταρχήν το χαμήλωμα του επίπεδου διαβίωσης των λαών. (...)

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα: η Δύση έχει παραδώσει τον έλεγχο της οικονομίας της στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα χρήματα που επενδύθηκαν στις χρηματοπιστωτικές αγορές και όχι στην πραγματική οικονομία είναι δυσανάλογα και ανέρχονται σε μια αναλογία 7 προς 1».(6)

Ο Kishore Mahbubani περιγράφει επίσης την πτώση της Δύσης με την απώλεια των δικών της αξιών. Κατά τον ίδιο, «ήρθε η ώρα για την αναδιάρθρωση της παγκόσμιας τάξης, η Δύση είναι ανίκανη να διατηρήσει, να σεβαστεί, και ακόμη λιγότερο να ενισχύσει τους θεσμούς που δημιούργησε. Ο αμοραλισμός υπονομεύει ακόμα περισσότερο τις δομές και το πνεύμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης και εμφανίζεται ανίκανη να ασκήσει εξουσία, καθιστώντας την σήμερα περισσότερο το πρόβλημα παρά τη λύση.

«Οι πολιτισμοί, έλεγε ο Arnold Toynbee, δεν φονεύονται, αυτοκτονούν».

Η αμερικανική αυτοκρατορία υπέστη την ίδια πτώση όπως η βρετανική προκάτοχός της. (...)

Θα κατανοήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτό το μάθημα; Ή θα επιδιώξουν να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία μόνο με την στρατιωτική δύναμη, δημιουργώντας έτσι όλο και περισσότερη αναταραχές, συγκρούσεις και βαρβαρότητα;»

Μετά από καιρό, θα διαπιστώσουμε ότι τα κενά συνθήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που είναι αποκλειστικά αυτά του λευκού άνθρωπου της Δύσης - αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμη και σε αυτές τις κοινωνίες η ρήξη μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι πλήρης - θα καταπατηθούν προοδευτικά με τη εξαφάνιση της υλικής ευημερίας.

«A Beastly Century», «Ένας κτηνώδης αιώνας», είναι ο όρος που χρησιμοποιεί ο Margaret Drabble, για να περιγράψει τον εικοστό αιώνα. (7)

Αν ξεσπάσει ο πόλεμος, η πρώτη κίνηση του Ιράν θα ήταν να κλείσει τα στενά του Ορμούζ. Το 40% του παγκοσμίου πετρελαίου περνά μέσα από αυτό.

Μεταξύ του πολέμου και των κυρώσεων, οι τιμές του πετρελαίου θα ανεβούν στα

ύψη, ίσως 300 δολάρια και θα ωθήσουν στην άβυσσο την δυτική οικονομία η οποία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.

Ο πυρηνικός πόλεμος θα πάψει να είναι αποκύημα της φαντασίας, φέρνοντας στην μνήμη μας την ρήση του Αϊνστάιν: «Δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες, τόξα και βέλη».

Μας προειδοποίησε.

Σημειώσεις

1. Pr Jules Dufour http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=5314

2. Joseph Watson et Yi Han: L'armée chinoise, programme de grosses manoeuvres militaires près du Pakistan. Mondialisation.ca, le 2 décembre 2011

3. http://gold-up.blogspot.com/2011/12/la-chine-rejoint-la-russie-la-solution.html

4.http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5gAez8SIMfjSbwOXzFSBLxNzlZrFgdocId=CNG.858b1c9b4e61e65eb7764010c93e843b.2a

5.Claude Jacqueline Herdhuin: Les Etats-Unis: le chien de garde du monde

http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=28101 8 12 2011

6. www.solidariteetprogres.org/Abolhassan-Bani-Sadr-Non-a-une-guerre-contre-l-Iran_08363

7. C.E. Chitour www.legrandsoir.info/Declin-de-sens-ou-declin-de-puissance-le-dilemme

Pr Chems Eddine Chitour

Πως να κάνεις τις εταιρείες να τρέχουν από πίσω σου........ (ανέκδοτο για υποψηφίους , εργαζομένους και όχι μόνο..)

Υπάλληλος: Με συγχωρείτε Κύριε Διευθυντά, μπορώ να σας μιλήσω... ;

Διευθυντής: Βεβαιότατα, έλα στο γραφείο μου.

Υ. Όπως γνωρίζετε είμαι στην εταιρεία εδώ και δέκα χρόνια.

Δ. Ναι, το ξέρω.

Υ. Δεν θα σας το πω δια της πλαγίας οδού, αλλά θα μπω κατ' ευθείαν στο θέμα....

Ζητάω αύξηση του μισθού μου. Υπάρχουν τέσσερις εταιρείες που με κυνηγάνε, αλλά ήθελα πρώτα να μιλήσω σε σας.

Δ. Αύξηση;;; Θα ήθελα να σου δώσω αύξηση, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.

Υ. Καταλαβαίνω τη θέση σας, και γνωρίζω την υφιστάμενη ύφεση που έχει αρνητικό αντίκτυπο στις πωλήσεις, αλλά πρέπει να λάβετε όμως υπόψη σας την αφοσίωσή μου και τη σκληρή μου δουλειά επί δέκα χρόνια στην εταιρεία.

Δ. Λαμβάνοντας υπόψη μου αυτά που μου λες τελικά θα σου δώσω την αύξηση δεκαπέντε τοις εκατό και πέντε μέρες επί πλέον άδεια τον χρόνο. Πώς σου φαίνεται, είσαι ικανοποιημένος;

Υ. Συμφωνώ. Είμαι πολύ ικανοποιημένος και σας ευχαριστώ.

Δ. Πριν φύγεις, όμως, πες μου αν θες, ποιες είναι οι εταιρείες που τρέχουν από πίσω σου;

Υ. Είναι η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ και η Τράπεζα για το δάνειό μου...

Η Θεσσαλονίκη είναι η μόνη πόλη που έχει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην θάλασσα και το πλοίο στην στεριά

Μπουτάρη απλά υποκλινόμαστε, είσαι θεός!

Tha se thymamai

Τα σημαντικότερα επιστημονικά επιτεύγματα του 2011

Επιλογή των δέκα σημαντικότερων επιτευγμάτων από την Αμερικανική Ένωση για την Προώθηση της Επιστήμης.

Μια διεθνής κλινική δοκιμή που έδειξε ότι τα φάρμακα κατά του AIDS μπορούν να είναι το ίδιο αποτελεσματικά με τα προφυλακτικά στην παρεμπόδιση της διάδοσης του ιού HIV, κρίθηκε η σημαντικότερη επιστημονική ανακάλυψη στον κόσμο για το 2011 από το έγκριτο περιοδικό «Science», που κάθε χρόνο δημοσιεύει τον σχετικό απολογισμό. Την επιλογή των δέκα σημαντικότερων επιτευγμάτων κάνει ο κυριότερος επιστημονικός φορέας των ΗΠΑ, η Αμερικανική Ένωση για την Προώθηση της Επιστήμης (AAAS), η οποία εκδίδει και το «Science».Η έρευνα για το AIDS, που άρχισε το 2007 και αφορούσε 1.763 ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, στα οποία ο ένας σύντροφος είχε τον ιό και ο άλλος όχι, έδειξε ότι οι ασθενείς που έγκαιρα λαμβάνουν αντι-ιικά φάρμακα, μειώνουν τον κίνδυνο ετεροφυλόφιλης μετάδοσης του ιού κατά 96%. Εδώ και χρόνια, οι επιστήμονες είχαν προτείνει ότι τα αντι-ιικά φάρμακα κατά του HIV, που δίνονται σε ασθενείς με AIDS, θα μπορούσαν επίσης να μειώσουν σημαντικά τον κίνδυνο μετάδοσης της νόσου σε σεξουαλικούς συντρόφους που δεν είναι φορείς του ιού. Η νέα έρευνα (με την κωδική ονομασία ΗΡΤΝ 052) αποδείχνει ακριβώς αυτό, ανοίγοντας νέες στρατηγικές πρόληψης.
Η ανακάλυψη, με επικεφαλής τον Μάιρον Κοέν της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου της Β.Καρολίνα, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό «New England Journal of Medicine» τον Αύγουστο, χαρακτηρίστηκε ορόσημο προόδου στην 30χρονη μάχη κατά της θανατηφόρου νόσου, η οποία έχει μολύνει περίπου 33 εκατ. ανθρώπους διεθνώς και σκότωσε 1,8 εκατ. το 2009.
Τα άλλα εννέα επιτεύγματα του έτους, τα οποία συμπληρώνουν την πρώτη δεκάδα, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, είναι τα εξής:
- Το κατόρθωμα του ιαπωνικού διαστημικού σκάφους «Χαγιαμπούσα», το οποίο ξεπέρασε τις σοβαρές τεχνικές δυσκολίες που του παρουσιάστηκαν και κατάφερε, έστω και με τρία χρόνια καθυστέρηση, να φέρει πίσω στη Γη δείγμα από την επιφάνεια του αστεροειδούς «Ιτοκάβα». Η σχετική ανάλυση έδειξε, μεταξύ άλλων, ότι ο ηλιακός «άνεμος» αποχρωματίζει τους αστεροειδείς, καθώς επίσης ότι οι πιο κοινοί μετεωρίτες που ανευρίσκονται στον πλανήτη μας (οι χονδρίτες), προέρχονται από τέτοιους μεγαλύτερους αστεροειδείς όπως ο «Ιτοκάβα».
- Μετά από μελέτες το 2010 που είχαν δείξει ότι οι Ευρωπαίοι και οι Ασιάτες έχουν κληρονομήσει το 2% έως 6% του DNA τους από τους Νεάντερταλ μετά προφανώς από επιμιξίες, νέες αναλύσεις φέτος έδειξαν ότι η επιμιξία με τους ανθρώπους των σπηλαίων ενίσχυσε το ανοσοποιητικό σύστημα των σύγχρονων ανθρώπων, ενώ προέκυψαν νέα στοιχεία στη Ν.Αφρική ότι ο ικανός στην κατασκευή εργαλείων Αυστραλόπιθηκος sediba είναι ο άμεσος πρόγονός μας.
- Ιάπωνες ερευνητές απεικόνισαν για πρώτη φορά τη δομή του «Φωτοσυστήματος 2», μιας φωτοσυνθετικής πρωτεΐνης που χρησιμοποιούν τα φυτά για να διασπάσουν το νερό σε άτομα υδρογόνου και οξυγόνου. Η ανακάλυψη μπορεί μελλοντικά να διευκολύνει την παραγωγή «καθαρής» ενέργειας.
- Οι αστρονόμοι, χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Κεκ της Χαβάης, εντόπισαν δύο «παρθένα» νέφη αερίου υδρογόνου, τα οποία φαίνεται να έχουν την ίδια αρχική χημική σύνθεση με αυτήν που εκτιμάται ότι υπήρχε κατά τα πρώτα χρόνια μετά το αρχικό «Μπιγκ Μπανγκ» της δημιουργίας. Μια άλλη ομάδα ανακάλυψε ένα άστρο χωρίς σχεδόν καθόλου μέταλλα, όπως ήσαν τα πρώτα άστρα στο σύμπαν, πράγμα που δείχνει ότι πιθανότατα, παρά την βίαιη φύση του σύμπαντος, διατηρούνται στο «βαθύ» διάστημα αρχέγονες «νησίδες» που έχουν διατηρήσει την πρωτογενή σύστασή τους.
- Οι επιστήμονες έριξαν νέο φως στις ευμεγέθεις μικροβιακές κοινότητες που ζουν στο ανθρώπινο σώμα και συμβιώνουν μαζί μας (το λεγόμενο «μικροβίωμα»). Η έρευνα, μεταξύ άλλων, έδειξε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μια «δική του» κυρίαρχη κατηγορία βακτηρίων στο έντερό του, από τα οποία άλλα προτιμούν το κρέας και τις πρωτεΐνες και άλλα είναι φυτοφάγα.
- Η προσπάθεια δημιουργίας του πρώτου αποτελεσματικού εμβολίου για την ελονοσία σημείωσε σημαντική πρόοδο μετά τη δημοσιοποίηση των πρώτων αποτελεσμάτων μιας μεγάλης κλινικής δοκιμής που έδειξε ότι μειώνει στο μισό περίπου τον κίνδυνο μόλυνσης.
- Πολλές ήσαν το 2011 οι ανακαλύψεις νέων παράξενων εξωπλανητών, κυρίως χάρη στο διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ» της NASA. Ξεχώρισαν μία ομάδα έξι μεγάλων πλανητών σε τροχιά γύρω από το άστρο Κέπλερ-11, σε απόσταση περίπου 2.000 ετών φωτός από τη Γη, καθώς επίσης ο εντοπισμός δέκα «ορφανών» πλανητών που δεν φαίνεται να περιφέρονται γύρω από κανένα «μητρικό» άστρο, ενός πλανήτη που έχει δύο ήλιους και ενός άλλου που περιφέρεται με αντίστροφη φορά από τη φορά του άστρου του.
- Η ανακάλυψη από χημικούς νέων συνθετικών πορωδών ορυκτών, των ζεολίθων, οι οποίοι μπορούν να έχουν σωρεία πρακτικών εφαρμογών, όπως νέου τύπου απορρυπαντικά για τα πλυντήρια και νέες διαδικασίες καθαρισμού στη βιομηχανία (πετρελαίου, αερίου κ.α.).Οι νέοι ζεόλιθοι είναι φθηνότεροι, πιο λεπτοί και πιο κατάλληλοι για την επεξεργασία και κάθαρση μεγάλων οργανικών μορίων.
- Στον τομέα της βιολογίας, ξεχώρισε η ανακάλυψη ότι η απομάκρυνση των παλαιών κυττάρων (που έχουν πάψει πια να διαιρούνται) μπορεί να επιβραδύνει τα συμπτώματα της γήρανσης. Τα σχετικά πειράματα με ποντίκια έδειξαν ότι ο «καθαρισμός» του οργανισμού από τα γερασμένα κύτταρα μπορεί να καθυστερήσει την εμφάνιση καταρράκτη ή μυϊκής αδυναμίας. Η διάρκεια ζωής των πειραματόζωων δεν επιμηκύνθηκε, αλλά η ποιότητα ζωής τους βελτιώθηκε.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Χριστιανική ιστορία με τράπουλα.

Mikro - αυτή η πόλη

η μελαγχολία των Χριστουγέννων

Μελαγχολείτε τα Χριστούγεννα; Πολλοί από εμάς αυτή την περίοδο κλεινόμαστε στον εαυτό μας, αφού έχουμε συνδυάσει τις γιορτές με περισυλλογή, αναδιοργάνωση και αυτοκριτική. Κάποιοι άνθρωποι επίσης μπαίνουν βαθύτερα σε διαδικασίες αυτοκριτικής.

Η σύγχρονη κοινωνία έχει θέσει κάποια στάνταρντ όσον αφορά τις γιορτές. Ακόμα, η εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων και η πεποίθηση ότι πρέπει να περάσουμε καλά και καλύτερα από πέρυσι δημιουργούν κάποιες φορές καταπίεση σε πολλούς απο εμάς.
Και τώρα, πολύ περισσότερο με την οικονομική κρίση! Ακόμη, η περίοδος των γιορτών είναι δυσκολότερη για τα άτομα της τρίτης ηλικίας που αντιμετωπίζουν περισσότερες δυσκολίες και συσσωρευμένη μοναξιά. Ο Αμερικανός ψυχολόγος Ryan Fuller σημειώνει ότι από τους πιο συνηθισμένους λόγους που μπορεί να μας αγχώσουν στις διακοπές μας είναι η συνύπαρξη με τους συγγενείς μας. Ο ίδιος προτείνει να είμαστε προετοιμασμένοι για τις εκνευριστικές συμπεριφορές των συγγενικών μας προσώπων, ώστε να μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε όταν εμφανιστούν μπροστά μας.
Αντίδοτο στη μελαγχολία των γιορτών όμως υπάρχει! Προσπαθήστε να έχετε πιο ρεαλιστικες προσδοκίες, μην πιέζεστε για να κάνετε όλες αυτές τις υποχρεώσεις που έχετε, ενώ  βρείτε ένα δικό σας ρυθμό για όσα πρέπει να κάνετε αυτές τις μέρες... Να θυμάστε πως δεν είναι υποχρεωτικό να είμαστε ευτυχισμένοι, ούτε είμαστε αναγκασμένοι να περάσουμε καταπληκτικά.
Δοκιμάστε τον εθελοντισμό! Βοηθήστε κάποιους ανθρώπους που έχουν περισσότερο ανάγκη και θα δείτε πως αμέσως θα νιώσετε καλύτερα.

πώς λειτουργεί το γυναικείο μυαλό

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς λειτουργεί το γυναικείο μυαλό;Ε λοιπόν, δείτε το επόμενο απλούστατο διάγραμμα:

 Κάθε μπαλάκι συμβολίζει μια σκέψη για κάτι που πρέπει να γίνει ή μια απόφαση που πρέπει να ληφθεί ή ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί.

Σημείωση: Ο άντρας έχει μόνο δύο μπαλάκια, κι αυτά απασχολούν ολόκληρο τον εγκέφαλό του.

Η πιο πολυσυζητημένη εκτέλεση πέναλτι του 2011 !!!

Μετά από την πιο πολυσυζητημένη εκτέλεση πέναλτι μέσα στο 2011 (η οποία έκανε το γύρο του κόσμου και είχε ως αποτέλεσμα να αποφασιστεί η επανάληψη του αγώνα) η αναμέτρηση Τερμένο-Ντρο για την ανάδειξη της πρωταθλήτριας ομάδας στην τοπική κατηγορία Eccellenza διεξήχθη εκ νέου !!!

Όπως αναμενόταν το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο στην Ιταλία λόγω του ντόρου που είχε προηγηθεί, με το ματς να αποζημιώνει όσους λαχταρούσαν και πάλι σασπένς, αφού μετά το 1-1 στην κανονική διάρκεια και στην παράταση, έφτασε στη "ρωσική ρουλέτα" των πέναλτι.

Εκεί, η αγωνία "χτύπησε κόκκινο", με την Τερμένο να κατακτά τη νίκη-άνοδο (όπως δηλαδή και στο πρώτο ματς) χάρη στον τερματοφύλακά τη, Λούκα Ροσάτο, που απέκρουσε το τελευταίο πέναλτι της Ντρο, επιβάλλοντας κατά μία έννοια ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Yπενθυμίζεται ότι στο πρώτο μπαράζ των δύο ομάδων, η Τερμένο είχε πάρει τη νίκη χάρη σε ένα πέναλτι που η μπάλα χτύπησε αρχικά στο δοκάρι και μετά από αρκετά δευτερόλεπτα κατέληξε στα δίχτυα (την ώρα που ο γκολκίπερ της Ντρο πανηγύριζε!), με τον αθλητικό δικαστή να αποφασίζει τότε την επανάληψη του αγώνα.

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Οι νέες πολεμικές συμμαχίες, η καθαίρεση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, η σκοπιμότητα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία, τα είδη του χρέους και οι μεγάλοι κίνδυνοι, με τους οποίους είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα

“Παγιώνονται εξουσιαστικά συμφέροντα, τα οποία λειτουργούν ανασταλτικά σε κάθε προσπάθεια αντιστροφής της δεδομένης πλέον διαίρεσης εξουσίας και κοινωνίας. Σε μία έμμεση αντιπροσώπευση (κοινοβουλευτική δημοκρατία), κοινωνία και εξουσία διαιρούνται. Τα μέλη της κοινωνίας χάνουν το προνόμιο του εντολέα, το οποίο για να ασκείται πλήρως απαιτείται καθημερινή επιτήρηση των πολιτικών. Βασικά, στο όνομα της αποτελεσματικής διακυβέρνησης, οι πολίτες-εντολείς εκποιούν σε μερικές εκατοντάδες άτομα την κοινωνική και πολιτική τους ελευθερία, χωρίς να είναι κατοχυρωμένο το προνόμιο για άμεσο έλεγχο των κυβερνώντων.

Η επαρκής επιτήρηση της εξουσίας από τους πολίτες-εντολείς είναι σημαντική σε μία άμεση δημοκρατία – αλλά ακόμη πιο επιτακτική σε ένα πολίτευμα έμμεσης αντιπροσώπευσης…..Στο βαθμό και στην έκταση που Πολιτική και Κοινωνία διαιρούνται, οι πολιτικοί διευκολύνονται στην άσκηση της εξουσίας, με το να μετατρέπονται σε εξεζητημένους ανεξάρτητους «εξωπολιτικούς» δρώντες, οι οποίοι μπορούν να λειτουργούν ακόμη και με άκρατη ιδιοτέλεια. Επιτηδευμένα, για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, μπορούν να εμφανίζουν πολλές αποφάσεις ως ζητήματα «έκτακτης ανάγκης» - χάρη μίας αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

…Επειδή όμως η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός, ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσης, εάν τα μέλη της δεν διαδηλώνουν ή δεν επαναστατούν, αναγκάζονται να μετατρέπονται σε «μη κυβερνητικούς» ακτιβιστές, οι οποίοι δρουν εξωπολιτικά και συχνά διεθνικά. Έτσι, ο ρόλος της κοινωνίας ως εντολέας της εξουσίας συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο – ενώ η κοινωνία απομονώνεται από την πραγματική εξουσία. ‘Όταν «το χτένι φτάσει στον κόμπο», τότε η κοινωνία διαδηλώνει και διαμαρτύρεται ή επαναστατεί” (Π. Ήφαιστος). 

Ανάλυση

Είναι προφανές ότι, δημιουργούνται πλέον σαφείς «πολεμικές» συμμαχίες, στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, ο οποίος «μαίνεται» από το 2008 - με κριτήριο την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στην οποία, όπως φαίνεται, η Ελλάδα «τοποθετήθηκε» στους συμμάχους της Γερμανίας (αν και εμείς πιστεύουμε ότι κινδυνεύει να «αποβληθεί» από τη ζώνη του Ευρώ, αφού θα συνεχίσει δυστυχώς να αποτελεί την ιδανική υποψήφια χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης – άρθρο μας).   

Το αγγλοσαξονικό μέτωπο, εκπροσωπούμενο από τη Μ. Βρετανία (με τις Η.Π.Α. στο παρασκήνιο), «εκφραστής» των χρηματοπιστωτικών αγορών, παίρνει ήδη θέσεις μάχης – ενώ το γαλλογερμανικό, «εκφραστής» του Καρτέλ της πραγματικής οικονομίας (βιομηχανικές επιχειρήσεις, κυρίως Γερμανικές, αλλά και Γαλλικές), κατάφερε τελικά να ηγηθεί των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργώντας μία ισχυρή συμμαχία (οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, το 3^ο Ράιχ μετέτρεψε σε χρόνο μηδέν τις βιομηχανίες σε εξοπλιστικές – ενώ η Γερμανία αυξάνει διαρκώς το μερίδιο της στις εξαγωγές πολεμικών όπλων).  

Το τρίτο μέτωπο του πολέμου, η Κίνα, ανασυντάσσεται, σχεδιάζοντας να επιτεθεί τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α., με τη βοήθεια δύο καινούργιων επενδυτικών κεφαλαίων, συνολικού ύψους 300 δις € - με στόχο την εξαγορά επιχειρήσεων και την εξασφάλιση των δυτικών καταναλωτικών αγορών, για τα προϊόντα κινεζικής παραγωγής. Όλα τα υπόλοιπα κράτη, κυρίως η Ρωσία, η οποία στηρίζεται αφενός μεν στα ενεργειακά αποθέματα της, αφετέρου στην ισχυρή πολεμική της μηχανή (πρόσφατα μετέφερε πυραύλους στα σύνορα με τη Δύση), παρακολουθούν προσεκτικά τις κινήσεις των «ανταγωνιστών τους» – χωρίς να δείχνουν προς τα έξω το ενδιαφέρον τους. 

Η Γερμανία, έχοντας τεράστια αδυναμία στο χρηματοπιστωτικό τομέα (το ισχυρότερο ίδρυμα της, η Deutsche Bank, δεν είναι καν γερμανικό), θα προσπαθήσει να περιορίσει την «εμβέλεια» του το συντομότερο δυνατόν – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της φορολογίας των τραπεζικών συναλλαγών και της θέσπισης αυστηρών ρυθμιστικών πλαισίων. Οι προθέσεις της αυτές θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το μένος των αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών αγορών - οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντεπιτεθούν, ως συνήθως με τη βοήθεια των εταιρειών αξιολόγησης, του ΔΝΤ, των hedge funds, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων όπλων μαζικής καταστροφής, τα οποία διαθέτουν.

Από την άλλη πλευρά η ίδια χώρα, πάντοτε με «υποτελή συνοδοιπόρο» τη Γαλλία, έχοντας να αντιμετωπίσει την κινεζική «παραγωγική μηχανή», η οποία στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων της, στις ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης στον απολυταρχισμό της κεντρικής διοίκησης, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες εντός της Ευρώπης – κυρίως στις χώρες του Νότου και της Α. Ευρώπης (μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της λειτουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, καθώς επίσης της εγκατάστασης πανίσχυρων φοροεισπρακτικών δομών, «τύπου SS», οι οποίες ουσιαστικά επιβάλλουν το φόβο και τον απολυταρχισμό στις σύγχρονες κοινωνίες).  

Η τοποθέτηση του κ. Reichenbach στην Αθήνα (με στόχο τη φορολογική κυρίως αναδιοργάνωση του δημοσίου, «εμπλουτισμένη» με τις γνωστές αστυνομικές μεθόδους κοινωνικού διασυρμού και είσπραξης), καθώς επίσης του «Γερμανού υφυπουργού» στη Θεσσαλονίκη (με στόχο τα ευρωπαϊκά προγράμματα, έμμεσα για τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών χαμηλής φορολόγησης και φθηνού εργατικού δυναμικού στη Μακεδονία και τη Θράκη), τεκμηριώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις προθέσεις της εντολοδόχου του Καρτέλ – το οποίο δεν έχει διστάσει να λεηλατήσει στο παρελθόν τους ίδιους τους Γερμανούς εργαζομένους, με τη χρήση απίστευτων μεθοδεύσεων (υπεργολάβων παροχής έργου, ακόμη και στα Supermarket, για την αποφυγή της εργατικής νομοθεσίας, έντεχνων συμβάσεων απασχόλησης ορισμένου χρόνου με δωρεάν παροχή εργασίας, «δανεικών» εργαζομένων κλπ.).       

Παράλληλα η Γερμανία (πολύ λιγότερο η Γαλλία), θα συνεχίσει να επεκτείνεται εξαγωγικά, καθώς επίσης με τις εμπορικές επιχειρήσεις της σε όλη την έκταση της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη μία καταναλωτική αγορά 500 εκ. ανθρώπων – ταυτόχρονα με τη λεηλασία (ιδιωτικοποιήσεις, αγορά σε τιμές εκποίησης) των τοπικών κερδοφόρων/στρατηγικών επιχειρήσεων των αδύναμων χωρών, με τη βοήθεια της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει.

Στα πλαίσια αυτά, θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την εμπειρία και τις μεθόδους του ΔΝΤ - το οποίο πιθανολογούμε ότιχρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία, για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» (ενώ λειτουργούσε παράλληλα ως εντολέας των αγορών, με στόχο την επέλαση τους στην Ευρωζώνη, μέσα από την Ελληνική κερκόπορτα).

Αργά ή γρήγορα δε θα υποκύψει και η Γαλλία, με αφετηρία την υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας, οπότε το γερμανικό Καρτέλ, εξαγοράζοντας τις μεγαλύτερες γαλλικές επιχειρήσεις, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού εντός της Ευρώπης – εάν δεν μεσολαβήσουν «έκτακτα γεγονότα».

Η ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στην τελευταία σύνοδο κορυφής δημιουργήθηκε ένα ακόμη μέτωπο: αυτό της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, το οποίο τοποθετήθηκε καθαρά εναντίον της Ευρώπης των Πολιτών και της Δημοκρατίας. Η ευρεία αναθεώρηση της συνθήκης που συμφωνήθηκε, το νέο Μάαστριχτ στην ουσία, παράκαμψε τα «Δημοκρατικά Δίκαια» του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, καθώς επίσης των εθνικών κοινοβουλίων των χωρών-μελών της ΕΕ και των λαών τους, μέσω μίας «ταχείας διαδικασίας», η οποία συμπεριλαμβάνει τις συνολικές αλλαγές σε ένα και μόνο  «πρωτόκολλο» - ένα συνοδευτικό έγγραφο που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα «πονηρά» πολυνομοσχέδια, με τα οποία «εμπλουτίζονται» τα εκάστοτε μνημόνια στην Ελλάδα.

Με τον τρόπο αυτό, δεν παρακάμπτονται μόνο τα δημοψηφίσματα στις εκάστοτε χώρες, αλλά ακόμη και  η ψήφιση της συνθήκης από τα εθνικά κοινοβούλια – μία μεθόδευση εξόχως αντιδημοκρατική, η οποία όμως έγινε αποδεκτή από το σύνολο σχεδόν των ηγετών της ΕΕ (με φωτεινή εξαίρεση τη Μ. Βρετανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Σουηδία). Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, ψήφισε ουσιαστικά, ερήμην όλων μας, τη θανατική καταδίκη της – αφού, με κριτήριο τη νέα συνθήκη, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις «απέλασης» της, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέους, πολύ μεγαλύτερους εκβιασμούς και εγκληματικά μνημόνια.

Ολοκληρώνοντας, η Ευρώπη αποφάσισε όπως πάντα, ακολουθώντας τις εντολές της καγκελαρίου, με νομικά και πολιτικά κριτήρια – χωρίς να λάβει καθόλου υπ’ όψη τα οικονομικά. Οι πραγματικοί κίνδυνοι όμως είναι οικονομικοί – ειδικά επειδή ολόκληρος ο Νότος είναι βυθισμένος σε μία ύφεση, η οποία θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2013. Όταν λοιπόν αποφασίζει κανείς, μέσα σε αυτήν την ύφεση, να εφαρμόσει μία πολιτική ακόμη μεγαλύτερου περιορισμού ελλειμμάτων και χρεών, την ενισχύει ουσιαστικά – οπότε τα φορολογικά έσοδα καταρρέουν και οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να ψηφίσουν νέα μέτρα λιτότητας και δήμευσης, για να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται στους προϋπολογισμούς τους.

Έτσι οδηγούν τις χώρες τους σε ένα «σπιράλ θανάτου», σε μία διαδικασία μακρόχρονης ύφεσης (deflation), η οποία προκαλεί συνεχείς μειώσεις μισθών και τιμών – κάτι που θα διαρκέσει τουλάχιστον μια δεκαετία. Φυσικά αυτό διευκολύνει τα μέγιστα τις προθέσεις της Γερμανίας η οποία, όπως αναφέραμε, θέλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανταγωνισμού της Κίνας και στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών – κυρίως με τη βοήθεια των χαμηλών μισθών.

Επίσης διευκολύνει την υποταγή των ευρωπαϊκών κρατών στο «διευθυντήριο των Βρυξελών» (πίσω από το οποίο κρύβεται η Γερμανία, οπότε το Καρτέλ), αφού η πολιτική λιτότητας υποθάλπει την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις τους, με αποτέλεσμα να «αποθέτουν» τις ελπίδες τους στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση – γεγονός που τεκμηριώνεται πλέον από αρκετές δημοσκοπήσεις. Για παράδειγμα, το 78% των Ελλήνων είναι υπέρ του ευρώ, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση τους είναι ανίκανη να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας τους. Κατά μέσον όρο, η εμπιστοσύνη στην Ευρώπη για την επίλυση της κρίσης είναι υψηλότερη (44%), από την εμπιστοσύνη στις εθνικές κυβερνήσεις (38%) – ενώ η αντίστοιχη στο ΔΝΤ είναι μόλις 15% (στις Η.Π.Α. 7%).

Ουσιαστικά λοιπόν η σύνοδος κορυφής της 9^ης Δεκεμβρίου θα μείνει στην Ιστορία, ως εκείνη η σύνοδος, η οποία καθιέρωσε τη δικτατορία του Καρτέλ στην Ευρώπη, εκπροσωπούμενου από τους πολιτικούς υπαλλήλους του – επί πλέον αυτή, η οποία «νομιμοποίησε τις εγκληματικές μεθόδους του ΔΝΤ» (πολιτική λιτότητας, με στόχο την είσπραξη των απαιτήσεων των τοκογλύφων δανειστών, παράλληλα με τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας), τις οποίες υιοθέτησε/ιδιοποιήθηκε έντεχνα η πρωσική Γερμανία, εκμεταλλευομένη τη δραστηριοποίηση του στην Ελλάδα. Πρόκειται λοιπόν για την αντικατάσταση της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον» στην Ευρώπη (άρθρο μας), με μία νέα: με τη «συναίνεση του Βερολίνου», μέσω των Βρυξελών.    

Επιθυμώντας τώρα να αναλύσουμε τη μέθοδο, την οποία επινόησε η πρωσική Γερμανία της κυρίας Merkel (μάλλον εγκυμονεί έναν νέο Hitler, όπως έχει γραφτεί στο παρελθόν), για να επιβληθεί στην Ευρώπη, τη σκόπιμη πολιτική λιτότητας δηλαδή, τα παρακάτω:       

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Τα προβλήματα, τα οποία δημιουργούνται από το δανεισμό, δεν οφείλονται τόσο στο απόλυτο μέγεθος του χρέους αλλά, κυρίως, στη δυνατότητα ή μη της εξυπηρέτησης του – στο εάν δηλαδή μπορεί ένα κράτος (μία επιχείρηση, ένας ιδιώτης), να εξοφλήσει τους ληξιπρόθεσμους τόκους και τα χρεολύσια (δόσεις), με βάση τη δανειακή συμφωνία που έχει υπογραφεί. Ακριβώς για το λόγο αυτό οι αποφάσεις δανειοδότησης ή μη εκ μέρους των τραπεζών, δεν βασίζονται τόσο στις παρεχόμενες εμπράγματες εγγυήσεις, όσο στις δυνατότητες αποπληρωμής του αιτουμένου δανείου.

Η μείωση των δαπανών, η αύξηση των εσόδων, το ύψος του επιτοκίου, καθώς επίσης ο χρόνος αποπληρωμής, από τον οποίο εξαρτώνται οι εκάστοτε δόσεις, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους – ενώ η αύξηση των εσόδων μπορεί να προέλθει είτε από υψηλότερους φόρους (τιμές πώλησης για μία επιχείρηση), είτε από τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (τζίρος για μία επιχείρηση). Σε γενικές γραμμές δε, με δεδομένα τα έσοδα και τις δαπάνες, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (τζίρου), υποθέτοντας δηλαδή ότι είναι σταθερά, ο ρυθμός ανάπτυξης πρέπει να ξεπερνάει το ύψος του επιτοκίου - έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ποσοστιαία επί του ΑΕΠ μείωση του χρέους.

Από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί, τεκμηριώνεται το γεγονός ότι, το χρέος της Ελλάδας θα ήταν πολύ καλύτερα διαχειρίσιμο, εάν το επιτόκιο διαμορφωνόταν στο 1,25% (1% είναι το σημερινό βασικό της ΕΚΤ) - χωρίς καμία διαγραφή χρέους και με δόσεις εξόφλησης 40 ετών.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Αποπληρωμή του χρέους σε 40 ετήσιες δόσεις  (α) χωρίς διαγραφή (360 δις €) και (β) με διαγραφή 100 δις € (260 δις €)

Δημόσιο Χρέος	Τόκοι	Χρεολύσια	Σύνολο
360 δις € με 1,25%	4,50	9,00	13,50
260 δις € με 8,00%	20,80	6,50	27,30

Σημείωση: Για διευκόλυνση, δεν συνυπολογίζουμε τη συνεχή μείωση των ετησίων τόκων, λόγω της αποπληρωμής των δόσεων του χρέους. Το 1,25% είναι το επιτόκιο, με το οποίο δανείζει σήμερα η ΕΚΤ τις τράπεζες. 

Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα Ι, η ετήσια επιβάρυνση (τοκοχρεολύσια), χωρίς διαγραφή χρέους και με 1,25% επιτόκιο θα ήταν της τάξης των 13,5 δις € - ενώ με διαγραφή 100 δις € και με επιτόκιο 8% θα ήταν 27,3 δις €. Επομένως, η μη διαγραφή και η επιβάρυνση μας με χαμηλό επιτόκιο, θα ήταν μία πολύ πιο συμφέρουσα λύση για την Ελλάδα – παράλληλα, η λύση αυτή θα ήταν σχετικά εφικτή στην επίτευξη της, καθώς επίσης απόλυτα έντιμη, ενώ δεν θα υποχρέωνε τις τράπεζες μας να «ξεπουληθούν» στους ξένους εισβολείς. 

Περαιτέρω οι υψηλότεροι φόροι, όπως και η αύξηση των τιμών μίας επιχείρησης, μειώνουν συνήθως το ρυθμό ανάπτυξης – οδηγώντας τις περισσότερες φορές στην ύφεση (περιορισμός του τζίρου για μία επιχείρηση, μείωση του ΑΕΠ για ένα κράτος). Η ύφεση με τη σειρά της περιορίζει τα έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών (φόρων για ένα κράτος, ποσοστών κέρδους για μία επιχείρηση), οπότε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας είναι αρνητικό.

Από την άλλη πλευρά, εάν επιλέξουμε δηλαδή την ανάπτυξη αντί για τους φόρους, με στόχο την αύξηση των εσόδων, απαιτούνται επενδύσεις – είτε από το δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό τομέα μίας χώρας. Για να επενδύσει ο δημόσιος τομέας, σύμφωνα με την αντιμετώπιση των υφέσεων κατά τον Keynes (αναθέρμανση της ζήτησης και της προσφοράς, με τη βοήθεια του κράτους – το οποίο αργότερα, όταν «πάρει τη σκυτάλη» ο ιδιωτικός τομέας, οφείλει να αποσύρεται), είναι απαραίτητος ο δανεισμός του – μία δυνατότητα η οποία φυσικά δεν υφίσταται, όταν το κράτος είναι υπερχρεωμένο, έχοντας παράλληλα μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς του (ζημίες για μία επιχείρηση).     

Επομένως, με στόχο πάντα την ανάπτυξη, οι επενδύσεις μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα – κάτι που προϋποθέτει αφενός μεν την κατανάλωση εκ μέρους των νοικοκυριών, καθώς επίσης το δανεισμό των επιχειρήσεων (ή τις επενδύσεις και από τους δύο), αφετέρου ένα σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον (τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό). Όταν όμως τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα ή/και απαισιόδοξα για το μέλλον τους, οι επιχειρήσεις επίσης, ενώ το περιβάλλον είναι «ασταθές», εκλείπουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης – οπότε η πολιτική λιτότητας (μείωση των δαπανών, αύξηση των εσόδων, με τη βοήθεια των φόρων ή των τιμών), θεωρείται ουσιαστικά μονόδρομος.

Η πολιτική λιτότητας τώρα προϋποθέτει επίσης χρηματοδότηση – αφού απαιτείται χρόνος για να αποδώσει «καρπούς», ενώ στην αρχή αυξάνει τα ελλείμματα και τα χρέη (λόγω υψηλών δαπανών από την ανεργία και μειωμένων εσόδων από την ύφεση). Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την εφαρμογή της στη Γερμανία, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (Hartz I,IIκλπ.) - όπου τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της υπερέβαιναν σταθερά τα κριτήρια του Μάαστριχτ (χωρίς φυσικά να απαιτήσουν τότε οι «εταίροι» της το σεβασμό των υπογεγραμμένων εκ μέρους της), παρά το ότι δεν είχε μεσολαβήσει η σημερινή κρίση.   

Εάν όμως δεν υπάρχουν δυνατότητες αυτόνομης, «βιώσιμης» χρηματοδότησης (χαμηλά επιτόκια), πόσο μάλλον ολοκληρωτική αδυναμία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η καταναγκαστική εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας (εκ μέρους του ΔΝΤ, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη των απαιτήσεων των δανειστών μίας χώρας, σε συνδυασμό με τη λεηλασία της),οδηγεί στην κατάρρευση. Για παράδειγμα, όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση αυξήσει τις τιμές της, μειώνεται καταρχήν ο τζίρος και αυξάνουν οι ζημίες της – ενώ για να μειώσει τις δαπάνες της πρέπει να απολύσει προσωπικό, επιβαρυνόμενη με τις αποζημιώσεις του. Εάν λοιπόν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί με λογικούς όρους, τότε επιταχύνει απλά την πορεία της προς την καταστροφή. 

Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν υπάρξει άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μείωση των επιτοκίων, επιμήκυνση των δόσεων), έτσι ώστε να αποδώσει η λιτότητα και να δημιουργηθούν γρήγορα συνθήκες ανάπτυξης, τότε η υπερχρεωμένη χώρα, όπως και η αντίστοιχη επιχείρηση, οδηγείται μονοδρομημένα στη χρεοκοπία – με μοναδική λύση πλέον την υπαγωγή  στο άρθρο 99 για μία εταιρεία, καθώς επίσης την «υποταγή» στους δανειστές για ένα κράτος (εναλλακτικά τη στάση πληρωμών, αφού ένα κράτος, σε αντίθεση με μία εταιρεία, δεν χάνει την εθνική του κυριαρχία - δεν μπορούν οι δανειστές του να προβούν σε κατασχέσεις κλπ.).

Με βάση τα παραπάνω είναι εμφανές ότι, εάν ένα κράτος θέλει να αποφύγει τη χρεοκοπία, οφείλει να ακολουθήσει μία διαφορετική οικονομική πολιτική όσον αφορά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του (η οποία να επικεντρώνεται στη μείωση των περιττών δαπανών λειτουργίας του και όχι στους φόρους), μία δεύτερη όσον αφορά τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου του (αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω κάποιας λογικής εσωτερικής υποτίμησης, μείωση των φόρων, παραγωγικές επενδύσεις, εξαγωγές), καθώς επίσης μία τρίτη, όσον αφορά τα χρέη του (αναδιαπραγμάτευση, ανάπτυξη).

Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας (Πορτογαλία κλπ.) βλέπουμε ότι επιβάλλεται από τη Γερμανία η ίδια πολιτική (μείωση μισθών, αύξηση των φόρων) και για τους τρεις προβληματικούς τομείς – παρά το ότι οι αγορές επιθυμούν ανάπτυξη, καθώς επίσης περιορισμό της ανεργίας (Πίνακας ΙΙ), για να μειώσουν τα επιτόκια και να δανείσουν την Ευρωζώνη.

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Η εξέλιξη της ανεργίας σε ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης

Χώρα	Αύγουστος 2010	Αύγουστος 2011
Ισπανία	20,5%	22,8%
Κύπρος	6,0%	8,2%
Ελλάδα	12,9%	18,3%
Μέσος Ευρωζώνης	9,6%	10,3%

Σημείωση: Είναι γνωστό ότι η ανεργία δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις μείωσης των μισθών – ενώ όταν ξεπερνάει το 15%, οι εργαζόμενοι παύουν να διαπραγματεύονται πλέον τις αμοιβές τους.

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ανεξάρτητα από το επώδυνο θέμα της ανεργίας (το οποίο θεωρούμε ως το σημαντικότερο πρόβλημα, μαζί με την αναδιανομή των εισοδημάτων και την ασύμμετρη κατανομή ελλειμμάτων/πλεονασμάτων στην Ευρώπη), πριν ακόμη οδηγηθούμε σε συμπεράσματα, θα αναλύσουμε τα κύρια είδη του χρέους, έτσι ώστε να συγκεκριμενοποιήσουμε τη θέση της χώρας μας.      

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Τα δημόσια χρέη ενός κράτους έναντι των οποίων δυστυχώς δεν τοποθετούνται τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις (Ισολογισμοί), διακρίνονται στα παρακάτω είδη:

(α)  Εμφανή και κρυφά: Εκτός από τα χρέη που δημοσιεύονται ετήσια από τα κράτη (εμφανή), υπάρχουν επί πλέον τα κρυφά χρέη, τα οποία σπάνια ανακοινώνονται – παρά το ότι επιβαρύνουν στο σύνολο τους τα δημόσια ταμεία. Ορισμένα από αυτά είναι οι απαιτήσεις των πολιτών για συντάξεις, οι αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τα χρέη των επιχειρήσεων του στενότερου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για τα οποία ευθύνεται το κράτος, τα χρέη των λοιπών οργανισμών του δημοσίου, τα οποία δεν εμφανίζονται κλπ.

Οι κρυφές αυτές υποχρεώσεις αλλάζουν δραστικά το ύψος του δημοσίου χρέους, όταν έρχεται η ώρα της εξόφλησης τους. Ο Πίνακας IΙΙ αναφέρεται στα εμφανή και κρυφά χρέη ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γερμανού οικονομολόγου B.Raffelhueschen:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Εμφανή και κρυφά δημόσια χρέη το 2010, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ

Κράτος	Εμφανές χρέος	Κρυφό χρέος	Σύνολο
Ιταλία	118,4	*27,6	146,0
Γερμανία	83,2	109,4	192,6
Φιλανδία	48,3	146,9	195,2
Αυστρία	71,8	225,9	297,7
Γαλλία	82,3	255,2	337,5
Πορτογαλία	93,3	265,5	358,8
Βέλγιο	96,2	329,3	426,0
Ολλανδία	62,9	431,8	494,6
Ισπανία	61,0	487,5	548,5
Ελλάδα	144,9	872,0	1016,9
Λουξεμβούργο	19,1	1096,5	1115,6
Ιρλανδία	92,5	1404,7	1497,2

* Έχουμε την άποψη ότι, τοποθετείται σκόπιμα τόσο χαμηλά, στα πλαίσια των προσπαθειών της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας – η οποία θα σήμαινε το τέλος του ευρώ.

Πηγή: Ameco database, EU, Eurostat, Welt

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή την ενδεχόμενη σκοπιμότητα των στοιχείων του Πίνακα IΙΙ, το ύψος του κρυφού χρέους είναι ανάλογο των κοινωνικών παροχών μίας χώρας προς τους Πολίτες της. Για παράδειγμα, οι Πολίτες του Λουξεμβούργου συνταξιοδοτούνται ακόμη στο 60^ο έτος της ηλικίας τους - λαμβάνοντας ολόκληρο το μισθό τους ως σύνταξη. Αντίθετα, το περιορισμένο κρυφό χρέος της Γερμανίας οφείλεται στην «αναμόρφωση» του κοινωνικού κράτους, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 (μειωμένες συντάξεις, αύξηση του χρόνου στα 67, περιορισμένες παροχές κλπ.).

Εάν κάποιο κράτος αλλάξει το ασφαλιστικό κλπ. πρόγραμμα του, το κρυφό χρέος του μειώνεται αυτόματα – κάτι που προωθείται πλέον τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες δραστηριοποιείται. Από το μεγάλο ύψος δε του κρυφού χρέους της Ελλάδας, συμπεραίνουμε πόσο θα περιορισθεί το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα επειδή μειώνεται διαρκώς το ΑΕΠ, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται (για την Ιρλανδία η κατάσταση θα γίνει αφόρητη)   

(β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι.

Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙV εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών,δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους:

ΠΙΚΑΚΑΣ ΙV: Δείκτες χρέους με ημερομηνία τον Ιούνιο του 2011 – το εξωτερικό χρέος στον Πίνακα αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οπότε είναι συχνά υψηλότερο από το δημόσιο.   

Χώρα	ΑΕΠ	Εξ. δαν.	Εξ.δ./ΑΕΠ	Χρέος/ΑΕΠ	Εξ. Δ./Κάτ.
Η.Π.Α.	10,8	10,9	101%	100%	35.156
Ιαπωνία	4,1	2,0	50%	233%	15.934
Γερμανία	2,4	4,2	176%	83%	50.659
Γαλλία	1,8	4,2	235%	87%	66.508
Βρετανία	1,7	7,3	436%	81%	117.580
Ιταλία	1,2	2,0	163%	121%	32.875
Ισπανία	0,7	1,9	284%	67%	41.366
Ιρλανδία	0,2	1,7	1.093%	109%	390.969
Πορτογαλία	0,2	0,4	251%	106%	38.081
Ελλάδα	0,2	0,4	253%	166%	38.073

Σημείωση: ΑΕΠ σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός προς ΑΕΠ, Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, Εξωτερικός δανεισμός ανά κάτοικο.

Πηγή: BIS, IMF, WB, BBC

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙV φαίνονται καθαρά τα προβλήματα της Μ. Βρετανίας και της Ιρλανδίας, το εξωτερικό χρέος των οποίων, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα – επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα της Ιαπωνίας η οποία, παρά το μεγάλο δημόσιο χρέος της, είναι πολύ λίγο εξαρτημένη από τους πιστωτές της στο εξωτερικό.    

(γ)  Σε ξένο ή εθνικό συνάλλαγμα: Η κατηγοριοποίηση αυτή έχει σχέση με το εάν ένα κράτος μπορεί να επηρεάσει την ισοτιμία του νομίσματος του, έτσι ώστε να εξοφλεί ευκολότερα τα τοκοχρεολύσια του. Όταν ένα κράτος οφείλει στο δικό του συνάλλαγμα, μπορεί να εξοφλήσει εύκολα το χρέος του, επιτρέποντας στην κεντρική του τράπεζα, όταν δεν εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία της, να «τυπώσει» νέο, «πληθωριστικό» χρήμα. Όταν όμως τα χρέη του είναι σε ξένα νομίσματα, τότε αδυνατεί να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ακριβώς για το λόγο αυτό πολλά κράτη έχουν χρεοκοπήσει, ακόμη και με δημόσιο χρέος της τάξης του 50% του ΑΕΠ τους (Αργεντινή), επειδή το χρέος τους ήταν σε ξένο συνάλλαγμα.

Σε μία νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, η επιρροή προς την κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) είναι περιορισμένη – οπότεπρόκειται σχεδόν για χρέη σε συνάλλαγμα, με μεγάλους κινδύνους (γεγονός που φαίνεται σήμερα). Σημαντικό είναι εδώ το Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα δανεισμού ενός κράτους – αφού, εάν είναι το εθνικό, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας (κατά 94%) και της Γερμανίας (κατά 99%), τότε επιτρέπεται η μετατροπή του στο νέο εθνικό νόμισμα, εάν αποφασισθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη. 

(δ)  Σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος: Πρόκειται για μία γενικότερη κατηγοριοποίηση, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Πίνακας V που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Σύνολο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Ιρλανδία	1.166	689	245	123	109
Μ. Βρετανία*	847	547	118	101	81
Ιαπωνία	641	188	143	77	233
Ισπανία	457	111	192	87	67
Γαλλία	449	151	150	61	87
Βέλγιο	435	112	175	53	95
Πορτογαλία	422	61	149	106	106
Ιταλία	377	96	110	50	121
Η.Π.Α.	376	94	90	92	100
Ελλάδα	333	22	74	71	166
Γερμανία**	321	98	80	60	83

Πηγή: MM (IMF)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι χρεωμένα κατά μέσον όρο με 13.800 €, τα ελληνικά με 10.200 € και τα ιρλανδικά με 30.200 € (πηγή: Creditreform Γερμανίας).  Πρόκειται λοιπόν για ένα τεράστιο πλεονέκτημα της Ελλάδας, το οποίο δεν μπορεί δυστυχώς να χειριστεί σωστά η κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες, μοναδικό πρόβλημα των οποίων είναι η διεφθαρμένη, ανίκανη και ανεπαρκής Πολιτική τους.  

Το πλεονέκτημα εδώ των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, όπως η Ελλάδα και η Γερμανία, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να χρεωθεί - μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του ιταλικού ιδιωτικού χρέους (257%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66%- με το συνολικό να παραμένει ως έχει.

Είναι λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.    

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται ραγδαία, αφού τα τρία μέτωπα έχουν πάρει πλέον θέσεις τελικής μάχης – με το συμβατικό να μην αποκλείεται, τόσο από την πλευρά των Η.Π.Α., οι οποίες ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, όσο και από τη Ρωσία, ενδεχομένως με αφορμή το Ιράν. Η Ελλάδα, ερήμην των Πολιτών της, είναι με την πλευρά της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλους κινδύνους – τόσο επειδή θεωρείται ότι «πρόδωσε» την Ευρωζώνη, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο του ΔΝΤ (αν και υποθέτουμε ότι, χρησιμοποιήθηκε τόσο αυτή, όσο και το ΔΝΤ από τη Γερμανία, με στόχο την ηγεσία της Ευρώπης), όσο και λόγω της ιδιάζουσας «εκμετάλλευσης» της από την μερκαντιλίστρια Γερμανίδα καγκελάριο (παραδειγματισμός των υπολοίπων χωρών).

Η πολιτική λιτότητας, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη, συμβάλλει τα μέγιστα στην κυριαρχία της Γερμανίας – ενώ οδηγεί σε μία δεκαετία καταστροφικής ύφεσης, η οποία θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. και το χρηματοπιστωτικό θηρίο. Επομένως,η αντεπίθεση των αγορών θεωρείται δεδομένη, ενώ φαίνεται πως έχει προβλεφθεί, εάν όχι υποκινηθεί από τη Γερμανία - η οποία, αφενός μεν θα διευκολυνθεί στις προσπάθειες απεξάρτησης της από τις αγορές, αφετέρου θα αναγκάσει τους «εταίρους» της να προσδεθούν στο δικό της άρμα, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας εκ μέρους τους. Έτσι θα εξασφαλισθεί η δημιουργία οικονομικών ζωνών χαμηλού εργατικού κόστους και φορολογίας εντός της ΕΕ, με απολυταρχική δομή ανάλογη της Κίνας και με τις εθνικές κυβερνήσεις «ύπατους αρμοστές», οι οποίοι θα ενδυναμώνουν συνεχώς τη Γερμανία.         

Η Ελλάδα, με κριτήριο τα διάφορα είδη χρέους, θα είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά, με μία ικανή κυβέρνηση – αν και θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις κοινωνικές της δαπάνες, τις στρατιωτικές επίσης (θεωρείται ότιχωρίς αυτές, το χρέος μας δεν θα υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ), παράλληλα με την αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα της, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις. Απέναντι στα χρέη της διαθέτει μία σημαντικότατη δημόσια περιουσία (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες), έναν ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο τεράστιας αξίας, καθώς επίσης μεγάλες απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις).

Εν τούτοις, απαιτείται σημαντικός χρόνος για να αποδώσουν τα στοιχεία του Ενεργητικού της – επίσης, βοήθεια(οικονομική, Know How) για να τα καταφέρει (αν και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν αρκετά περιουσιακά στοιχεία της – να εκχωρηθούν δηλαδή μελλοντικά έσοδα, έναντι χρημάτων). Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, οφείλουν να αναζητηθούν νέες συμμαχίες – είτε στο χώρο του Ευρώ, με στόχο την «απομόνωση» της Γερμανίας, είτε εκτός του Ευρώ (άρθρο μας). Χωρίς τους κατάλληλους συμμάχους, είναι αδύνατον να τα καταφέρει σήμερα – ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο, δύο χρόνια πριν.

Εάν δεν το κάνει, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν, θα υποδουλωθεί, θα αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα και τρομακτικές καταστάσεις – ειδικά επειδή η σκόπιμη πολιτική λιτότητας θα την οδηγήσει στον εξευτελισμό, στη φτώχεια, στην ολοκληρωτική απώλεια της Εθνικής της κυριαρχίας και στην απόλυτη χρεοκοπία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Η δημόσια περιουσία της θα λεηλατηθεί, η ιδιωτική επίσης, ο υπόγειος πλούτος της θα «υπεξαιρεθεί», ενώ δεν θα εισπράξει ποτέ αυτά που της οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα, η αποβολή της από την Ευρωζώνη ή/και η «μετάλλαξη» της σε Γερμανική επαρχία, χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις, πόσο μάλλον εάν ψηφιστεί τελικά η νέα συμφωνία του Μάαστριχτ ερήμην των Ευρωπαίων Πολιτών, είναι κάτι περισσότερο από πιθανή.

Τέλος, διαπιστώνοντας ότι, η Δημοκρατία είναι εντελώς ασύμβατη με το διεθνισμό (Ευρωζώνη), πόσο μάλλον με την παγκοσμιοποίηση (πως είναι δυνατόν να ελέγξουν οι Πολίτες μία πιο απομακρυσμένη, μεγαλύτερης ισχύος εξουσία, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το δικό τους κοινοβούλιο;), ενώ η νέα μορφή του καπιταλισμού «μιμείται» τον κινεζικό απολυταρχισμό, έχουμε την ελπίδα ότι, οι Έλληνες θα αντιδράσουν ενεργητικά πριν ακόμη εξαθλιωθούν ή/και υποδουλωθούν – όχι όπως συνέβη δηλαδή στη Γαλλική επανάσταση, στην Αργεντινή κλπ., στις οποίες προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή.  

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 11. Δεκεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com