Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΓΙΟΖΕΦ ΡΑΤΣΙΝΓΚΕΡ

Σεξ και σκάνδαλα στην αυλή του Βατικανού

Συνεχίζοντας τη μακρά παράδοση του Βατικανού και των παπών στα σκάνδαλα, η οκταετής θητεία του Γερμανού Γιόζεφ Ράτσινγκερ στον παπικό θρόνο σημαδεύτηκε από την ένοχη σιωπή του μπροστά σε μια σειρά σκανδάλων παιδεραστίας, υποθέσεων διαφθοράς και στην αποκάλυψη ότι ο απερχόμενος Πάπας υπήρξε μέλος της ναζιστικής νεολαίας.

Σκάνδαλα, τα οποία για πολλούς θεωρείται ότι γκρέμισαν το «αλάθητο» του Βενέδικτου ΙΣΤ' και, συνακόλουθα, και τον ίδιο από τον θρόνο του.

Πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του το 2005, το «ροτβάιλερ του Θεού» -προσωνύμιο που απέκτησε λόγω του συντηρητισμού του σε δογματικά ζητήματα-, ήταν ως καρδινάλιος Γιόζεφ Ράτσινγκερ επί 24 χρόνια ο αρμόδιος στο Βατικανό για τον χειρισμό των υποθέσεων κακοποίησης.
Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο θεωρήθηκε ο κύριος υπεύθυνος για τη συγκάλυψη δύο μεγάλων σκανδάλων παιδοφιλίας που συγκλόνισαν το Βατικανό όταν είδαν το φως της δημοσιότητας το 2010:
Η πρώτη αφορούσε τον κατά συρροή παιδεραστή ιερέα Λόρενς Μέρφι στο Ουισκόνσιν, που είχε κακοποιήσει 200 αγόρια σε σχολείο κωφών και την καθαίρεση του οποίου είχαν ζητήσει επίσημα οι ιερείς της επισκοπής του με επιστολή τους στο Βατικανό από τα μέσα της δεκαετίας του '90. Η είδηση ότι ο Ράτζινγκερ αγνόησε τα αιτήματα αυτά και δεν κίνησε διαδικασία καθαίρεσης κάνοντας τα «στραβά μάτια» (μάλιστα το δεξί του χέρι, καρδινάλιος Ταρτσίζιο Μπερτόνε, ανακοίνωσε ότι ο Μέρφι μπορούσε να παραμείνει ιερέας) προκάλεσε σεισμό στο Βατικανό επί της θητείας του.

Η δεύτερη υπόθεση αφορά τον χειρισμό του ως αρχιεπισκόπου Μονάχου της υπόθεσης του παιδεραστή ιερέα Πέτερ Χούλερμαν, ο οποίος παρά τις πολλαπλές εις βάρος του καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων μεταφέρθηκε το 1980 με εντολή του Ράτζινγκερ σε ψυχιατρείο και, μέσα σε σύντομο διάστημα, επέστρεψε ανενόχλητος στα ιερατικά του καθήκοντα και μάλιστα περιστοιχισμένος... από ανηλίκους!
Κουλτούρα... σιγής
Σε αυτές προστίθεται και η συγκάλυψη από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ' της συστηματικής κακοποίησης μικρών παιδιών από το 1975 έως το 2004 από ρωμαιοκαθολικούς ιερείς στην Ιρλανδία, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι επί των ημερών του στον παπικό θρόνο τα σκάνδαλα παιδεραστίας, που τα προηγούμενα χρόνια αφορούσαν μόνο τις ΗΠΑ και την Ιρλανδία, εξαπλώθηκαν στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και στη Νορβηγία.

Ο πρώην επικεφαλής της ελβετικής φρουράς Αλοΐσιος Εστερμαν δολοφονήθηκε το 1998. Οι κακές γλώσσες λένε ότι τη σκανδάλη πάτησε ο πιθανός εραστής του, Σέντρικ Τορνέι. Επισήμως όμως, σιωπή...

Η παπική κουλτούρα τήρησης σιγής ιχθύος για τα σκάνδαλα παιδεραστίας φαίνεται ξεκάθαρα σε μια επιστολή του Ράτσινγκερ το 2001 προς όλους τους καθολικούς επισκόπους. Σε αυτήν εξίσωνε τις υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων με «secretum pontificum», δηλαδή παπικό μυστικό, απειλώντας τους με βαρύτατες εκκλησιαστικές κυρώσεις σε περίπτωση που τις αποκάλυπταν!
Εκτός από την παιδεραστία και άλλα σεξουαλικά σκάνδαλα συγκλόνισαν το Βατικανό επί θητείας Βενέδικτου, όπως η υπόθεση ανδρικής πορνείας που αποκαλύφθηκε το 2010 από τις τηλεφωνικές υποκλοπές των Ιταλών καραμπινιέρι.
Ο ακόλουθος του Πάπα Βενέδικτου, Αντζελο Μπαλντούτσι, αναζητούσε άνδρες συντρόφους με τη μεσολάβηση Νιγηριανού που είναι μέλος της ξακουστής χορωδίας της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου.
Εναν χρόνο αργότερα ο δημοσιογράφος Καρμέλο Αμπάτε κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Σεξ και Βατικανό, Το μυστικό ταξίδι στο βασίλειο των αγνών», όπου περιγράφει με βάση ανώνυμες μαρτυρίες τις συχνές ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε ιερείς ή με λαϊκούς.
Το όνομα του Γιόζεφ Ράτσινγκερ αμαυρώθηκε ακόμα περισσότερο με την αποκάλυψη ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1940 υπήρξε μέλος της νεολαίας του Χίτλερ και βοηθός σε μια ναζιστική μονάδα αντιαεροπορικών, ενώ ως Πάπας ήρε τον αφορισμό του αρνητή του Ολοκαυτώματος καρδιναλίου Πίου ΙΒ', που στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργάστηκε με τους ναζί.
Τα «Vatileaks»
Σαν να μην έφταναν τα σκάνδαλα παιδεραστίας, τον περασμένο χρόνο άλλη μια σκοτεινή υπόθεση τάραξε τα νερά στο Βατικανό.

• Τον περασμένο χρόνο ήρθε στην επιφάνεια το λεγόμενο «Vatileaks», η διαρροή εμπιστευτικών εγγράφων του Ποντίφικα από τον μπάτλερ του Πάολο Γκαμπριέλε (μπροστά αριστερά στη φωτογραφία).
• Οι επιστολές έφεραν στο φως της δημοσιότητας τη διαφθορά στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, την οικονομική κακοδιαχείριση αλλά και τις συγκρούσεις για τον έλεγχο της εξουσίας στην κορυφή της ιεραρχίας.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Oι αμαρτωλοί ποντίφικες του Μεσαίωνα
Η περίοδος μεταξύ 910 και 930 στη Ρώμη, πλούσια σε συνωμοσίες και δολοφονίες για το παπικό αξίωμα, χαρακτηρίζονται από τους ιστορικούς ως «πορνοκρατία», αφού τα ηνία της Καθολικής Εκκλησίας είχε στην πραγματικότητα, όχι κάποιος Πάπας, αλλά η πριγκίπισσα Μαροζία. Υπεύθυνη για την επιλογή και τοποθέτηση τεσσάρων διαφορετικών εραστών της στον παπικό θρόνο, η γυναίκα επέβαλε κατά κάποιο τρόπο τη δική της «ιερή δικτατορία» στη Ρώμη.

• Ο Πάπας Ιωάννης ΙΒ (955-964) ήταν από τους πιο κακόφημους στην ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Ηταν γνωστός τζογαδόρος, ενώ ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι έκανε επίκληση ακόμα και σε παγανιστικούς θεούς και στο Σατανά για να νικήσει στο τζόγο. Τον κατηγορούσαν ακόμη ότι μετέτρεψε το παπικό παλάτι σε οίκο ανοχής.
• Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο Πάπας Βενέδικτος Θ' (1012-1024) είχε μετατρέψει το παπικό παλάτι σε «ανδρικό οίκο ανοχής», ανοίγοντας της πόρτες του σε ομοφυλόφιλους.
• Ο Ιννοκέντιος Η' (1484- 1492) ήταν άλλος ένας κακόφημος Πάπας, τα μοναδικά ενδιαφέροντα του οποίου ήταν οι γυναίκες και το σεξ, ενώ είχε περισσότερα από 100 παράνομα παιδιά.
• Πολλά ήταν τα παράνομα τέκνα που άφησε και ο Αλέξανδρος Στ' (1492- 1503), ο οποίος περιγράφεται ως «σεξουαλικά διεστραμμένος», αφού διοργάνωνε μέσα στο παπικό παλάτι όργια και χορούς με γυμνές γυναίκες.

ΤΗΣ ΕΡΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΑ
eri@pegasus.gr


ΟΙ ΑΛΥΤΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ
Απαγωγές, όργια και θεωρίες συνωμοσίας
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
cstassinopoulos@pegasus.gr
Οργια, σεξουαλικές συνευρέσεις με ανήλικα παιδιά, ερωτικά τρίγωνα, εξαφανίσεις, δολοφονίες και πολλές άλλες κολάσιμες (και ποινικά) πράξεις, έχουν απασχολήσει επανειλημμένως τη μικρή και... άγια κοινωνία του Βατικανού, αλλά και το σύνολο του ποιμνίου της Καθολικής Εκκλησίας. Ενδεικτικές είναι δύο ιστορίες μυστηρίου, που είχαν προκαλέσει τριγμούς στην Αγία Εδρα πριν από το 2000 και παραμένουν ακόμη και σήμερα άλυτες.
Η πρώτη είναι αυτή της 15χρονης κατοίκου του Βατικανού Εμανουέλα Ορλάντι και η δεύτερη είναι αυτή του πρώην επικεφαλής της ελβετικής φρουράς Αλοΐσιου Εστερμαν.
Η υπόθεση εξαφάνισης το 1983 της 15χρονης τότε Εμανουέλα Ορλάντι είχε μέχρι πέρυσι συνδεθεί με την υπόθεση του Μεχμέτ Αλί Αγκτσά, του Τούρκου ακροδεξιού που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Πάπα Ιωάννη Παύλo Β' στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στις 13 Μαΐου 1981.
Σύμφωνα με τα όσα ισχυριζόταν μέχρι πρότινος ακόμη και ο ίδιος Αγκτσά, την Εμανουέλα την απήγαγε μια ομάδα τρομοκρατών, με σκοπό να τη χρησιμοποιήσουν για να πιέσουν για την αποφυλάκισή του. Η υπόθεση της Ορλάντι έκλεισε το μακρινό 1997, καθώς οι έρευνες προς την κατεύθυνση που υποδείκνυε ο ίδιος ο Αγκτσά, αλλά και διάφοροι ανώνυμοι που επικοινωνούσαν με την οικογένεια της αγνοούμενης και τον τότε γραμματέα του Βατικανού Αγκοστίνο Κασαρόλι ζητώντας ανταλλαγή με τον Αγκτσά, απέβησαν άκαρπες.
Το 2012 όμως η υπόθεση πήρε άλλη τροπή, αφού ο Πάτερ Γκάμπριελ Αμορθ, κορυφαίος εξορκιστής του Βατικανού, με περισσότερους από 70.000 εξορκισμούς στο ενεργητικό του, ισχυρίστηκε ότι η Εμανουέλα Ορλάντι είχε πέσει θύμα απαγωγής από τη συμμορία ενός γκάνγκστερ για να χρησιμοποιηθεί ως αντικείμενο σεξουαλικής ικανοποίησης ιερέων του Βατικανού σε όργια!
Η εκταφή
Οι ισχυρισμοί του Αμορθ ότι πίσω από την απαγωγή της Εμανουέλα κρυβόταν ο γκάνγκστερ Ενρίκο Ντε Πέντις φάνηκε ότι έχουν κάποια βάση, καθώς οι αστυνομικοί ακολουθώντας ανώνυμο τηλεφώνημα πήραν άδεια και άνοιξαν τον τάφο του Ντε Πέντις, όπου βρήκαν κόκαλα τα οποία δεν ανήκαν στον γκάνγκστερ.
Παρόμοιους ισχυρισμούς με τον Αμορθ είχε κάνει και ο εκλιπών αρχειοθέτης του Βατικανού, Σιμεόνε Ντούκα, ο οποίος είχε αποκαλύψει ότι του είχε ζητηθεί να συμμετέχει σε κύκλωμα «εύρεσης» νεαρών κοριτσιών για όργια στο Βατικανό με τη βοήθεια ανθρώπων από τις δυνάμεις ασφαλείας του παπικού κράτους.
Οι άνθρωποι των δυνάμεων ασφαλείας του Βατικανού, όπως φαίνεται και από τη δεύτερη υπόθεση, αυτή του Αλοΐσιου Εστερμαν, έχουν μια κλίση προς τα σεξουαλικά όργια αλλά και τις δολοπλοκίες.
Ο Εστερμαν, που ήταν επικεφαλής της ελβετικής φρουράς δεν είχε προκαλέσει κανένα επεισόδιο και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, τουλάχιστον μέχρι τη μέρα της δολοφονίας του από τον πιθανό εραστή του Σέντρικ Τορνέι.
Κι αυτή η υπόθεση αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για τη δημόσια εικόνα του Βατικανού. Συγκεκριμένα, τη νύχτα της 4ης Μαΐου του 1998, πέντε πυροβολισμοί τάραξαν την ησυχία του παπικού κράτους. Από αυτούς νεκροί έπεσαν ο Εστερμαν, η κολομβιανή σύζυγός του Γκλάντις Μέθα Ρομέρο και ο κατώτερος την ιεραρχία στην ελβετική φρουρά, Σέντρικ Τόρνεϊ. Ο δολοφόνος πιθανόν ήταν ο Τόρνεϊ, ο οποίος αφού σκότωσε τον Εστερμαν και τη σύζυγό του αυτοκτόνησε. Επισήμως η αιτιολογία είναι ότι ο Εστερμαν ανέβηκε στην ιεραρχία πιο γρήγορα από τον Τόρνεϊ.
Οι κακές όμως γλώσσες έχουν βγάλει διάφορες θεωρίες για το τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Μία από αυτές είναι ότι επρόκειτο για το κακό τέλος ενός ερωτικού τριγώνου, ενώ άλλες αναφέρουν ότι ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών πρακτόρων της Στάζι. Η υπόθεση φυσικά καλύπτεται ακόμη από μυστήριο και έχει μπει στο αρχείο.