Ελλάδα… ένας οίκος ανοχής

Όλοι ανεχόμαστε… την αδιαφορία και την απερισκεψία.

Όταν παρκάρουμε παράνομα σκεφτόμαστε, ότι το κράτος μας ανάγκασε. Κι αυτό δεν είναι λάθος από μια άποψη. Όταν ρίξουν πρόστιμο στο διπλανό μας γιατί πάρκαρε παράνομα… δεν τον κατακρίνουμε τον διπλανό μας… γιατί και εμείς το ίδιο έχουμε κάνει.

Εκεί στηρίζεται το “μαζί τα φάγαμε” του Πάγκαλου, όπου αυτός ο καραγκιόζης επικρίνει τις παρανομίες που έχουν παραγραφεί μόνο… πριν δεν μιλάει ο χοντρός, μόνο εντυπώσεις θέλει να μαζεύει και ας είναι να αρνητικές.

Το μαζί τα φάγαμε μπορεί είναι λάθος γιατί δεν τα έφαγαν όλοι αλλά τα έφαγαν οι περισσότεροι. Τα έφαγαν εταιρίες με μεγάλα έργα που απασχολούσαν πολλούς και στην πραγματικότητα δεν παρήγαγαν αυτό για το οποίο πληρωνόντουσαν. Ευημερούσαν με δανεικά, ευημερούσαμε με δανεικά γιατί αυτά τα χρήματα που δεν είχαν αντίκρυσμα κινούσαν την αγορά της Ελλάδας όπου κάποια στιγμή ζητήθηκε αυτό το αντίκρισμα. Η μάλλον όχι το αντίκρισμα… ζητήθηκε η παύση χρηματοδότησης αυτού του άρρωστου οικονομικά συστήματος που είχε δημιουργηθεί και το νομίζαμε υγιές. 

Και ερχόμαστε τώρα σε μία φάση, που ακόμα και ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου που τις περισσότερες φορές υποστηρίζει το κεφάλαιο… να λέει (τις προηγούμενες μέρες στον ΣΚΑΙ) „πρώτη φορά στην ιστορία σε ένα έθνος του βάζουν τέτοια φορολογικά μέτρα και αυτό τα ψηφίζει“.

Ε όταν το ακούς αυτό και από τον Παπαδημητρίου ε κάτι δεν πάει καλά σοβαρά. 

Εκεί όμως έρχεται και η σοφία του Πάγκαλου… μαζί τα φάγαμε… μπορεί να μην τα φάγαμε μαζί (χοντρέ!) αλλά είμαστε συννένοχοι μόνο και που ψηφίσαμε τα καθάρματα τους πολιτικούς που μας έφεραν έως εδώ. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, κι εμείς που δεν ψηφίζαμε και όλοι. Αλλά περισσότερο ευθύνη έχουμε τώρα που ξέρουμε και δεν κάνουμε!

Έτσι βγαίνει το άλλο συμπέρασμα… οι έλληνες είναι ηλίθιοι (και με πανευρωπαϊκή μέτρηση έχει αποδειχτεί αυτό) και δεν καταλαβαίνουν τι περνάνε.

Το θέμα είναι ότι ζημιώνονται και έλληνες που δεν είναι ηλίθιοι και ξέρουν τι πρέπει να γίνει.

Η λύση δεν είναι αναρχία… αλλά να μπορούμε να αρχίσουμε και σκεφτόμαστε αυτό που υπάρχει και στο εξωτερικό… όχι ανταγωνισμός μεταξύ μας και σεβασμός ο ένας στον άλλον. Αλλά όταν αυτά δεν υπάρχουν ούτε σαν έννοιες μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα… καλά ξεμπερδέματα.

Έτσι καταλήξαμε να είμαστε ένας οίκος ανοχής… που ανεχόμαστε χωρίς να μιλάμε όλα αυτά γιατί κάπου έχουμε βάλει το χέρι μας και εμείς… τουλάχιστον έχουμε βάλει το χέρι μας στην κάλπη. Μακάρι να ήμασταν μπουρδέλο… τουλάχιστον θα πληρωνόμασταν… κάποια στιγμή μπορεί και να το κόβαμε. Τώρα απλά μας π*δάνε και δεν πληρωνόμαστε… και ούτε το χρέος μας μειώνεται!