? Πώς ο Πρωθυπουργός μέσα σε έναν χρόνο έχασε το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας και κατέληξε να ακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ του 2004 ως και το καλοκαίρι του 2008 ο κ. Κ. Καραμανλής μπορούσε να μην κάνει σχεδόν τίποτε και να πετυχαίνει σχεδόν τα πάντα. Τους τελευταίους 12
μήνες έκανε περίπου τα πάντα και δεν πέτυχε σχεδόν τίποτε. Γιατί η μακρά «πολιτική ηγεμονία» του κ. Καραμανλή έπαψε να επιδρά στις πολιτικές εξελίξεις και γιατί, παρά τις πρωτοβουλίες του προηγούμενου δωδεκαμήνου, η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού αποδείχθηκε
αδύνατη; Σύμφωνα με εκτιμήσεις πολιτικών της ΝΔ οι οποίοι συνόδευσαν τον κ. Καραμανλή σε διαφορετικές περιόδους της πολιτικής διαδρομής του, ένας συνδυασμός επτά παραγόντων φαίνεται ότι συγκροτεί μια ρεαλιστική και ολοκληρωμένη εξήγηση.
«Οταν ξηλώνεται το πουλόβερ,πρέπει να αντιδράσεις με ταχύτητα και τόλμη», λέει στέλεχος της ΝΔ, «αλλά ο Πρωθυπουργός καθυστέρησε να λάβει αποφάσεις σε όλες τις κρίσιμες περιπτώσεις». Η καθυστέρηση της αποπομπής του κ. Γ. Βουλγαράκη και του κ.Θ. Ρουσόπουλου είναι δύο από αυτά που αναφέρονται. Επισημαίνονται ακόμη η μη αντικατάσταση του κ. Ρουσόπουλου, με αποτέλεσμα να γίνει ο κ. Ευ. Αντώναροςαναπληρωτής του εαυτού του, η μη αλλαγή Γραμματέα του κόμματος και ο μη ανασχηματισμός της κυβέρνησης μετά την ήττα στις ευρωεκλογές. «Αποφάσιζε να κάνει τρεις μήνες μετά εκείνο που θα έπρεπε να είχε κάνει τρεις μήνες πριν, με αποτέλεσμα κάθε νέα πρωτοβουλία να μην είναι ποτέ αρκετή για να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό»εκτιμούν. Αλλα κυβερνητικά στελέχη θεωρούν ότι η αναποφασιστικότητα σφραγίζει την εποχή Καραμανλή και ότι η δυσμενής θέση στην οποία βρίσκεται η Νέα Δημοκρατία δεν οφείλεται μόνο στην καθυστέρηση ανάληψης πρωτοβουλιών από πέρυσι ως εφέτος, αλλά ταυτόχρονα στη συσσώρευση εκκρεμοτήτων εξαιτίας της αναποφασιστικότητας στην αντιμετώπιση προβλημάτων που χαρακτήρισε ολόκληρη την περίοδο Καραμανλή από το 2004 ως σήμερα.
«Δεν θέλει να τον ενοχλούν, με αποτέλεσμα να ασχολείται με τα προβλήματα μόνο όταν εκείνα φθάνουν στο απροχώρητο» λέει κυβερνητικό στέλεχος. «Το αποτέλεσμα ήταν η ίδια η κυβερνητική λειτουργία να αποτελέσει πρόβλημα που τον τελευταίο χρόνο έφθασε κυριολεκτικά στο απροχώρητο».
«Το “κλειδί” της πολιτικής ηγεμονίας του Καραμανλή ήταν η σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες που είχε να κάνει με τον ίδιο προσωπικά και όχι με τα πολιτικά του χαρακτηριστικά» λέει βουλευτής της ΝΔ. Η υπεράσπιση του κ. Βουλγαράκη στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο του 2008 και η σχεδόν αλαζονική εισβολή στα χωράφια της φιλοσοφίας με την προβολή της άποψης ότι το νόμιμο είναι και ηθικό αφαίρεσε αυτομάτως το ηθικό πλεονέκτημα από τον Πρωθυπουργό. Εν τω μεταξύ το σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου και η καθυστέρηση λήψης μέτρων, όπως ήταν λ.χ. η σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής και η απομάκρυνση των φερόμενων ως υπευθύνων, διαμόρφωσαν αρνητικές συνθήκες για τον κ. Καραμανλή.
Στελέχη επισημαίνουν ότι δεν δόθηκε πειστική απάντηση σε δύο ερωτήσεις: «Γιατί έγιναν όλα αυτά;» και «γιατί ο ίδιος δεν αντέδρασε εγκαίρως;». Το αποτέλεσμα ήταν ένα πέπλο καχυποψίας να τυλίξει το Μέγαρο Μαξίμου. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση άρχισε να παράγει περισσότερα σκάνδαλα απ΄ όσα μπορούσε να καταναλώσει. Τα παρατράγουδα της Siemens με την ξέγνοιαστη φυγή των Χρ. Καραβέλα και Μιχ. Χριστοφοράκουεκτός Ελλάδος καθώς και η υπόθεση Παυλίδη ενίσχυσαν υπέρ το δέον την έμφυτη καχυποψία μιας «περπατημένης» κοινής γνώμης για τα τεκταινόμενα στους κυβερνητικούς διαδρόμους. Αντί να εξαφανίσει τα σκάνδαλα, ο κ. Καραμανλής «εξαφάνισε» τρεις φορές μέσα σε έναν χρόνο τους βουλευτές της ΝΔ από τη Βουλή (δύο σε ψηφοφορίες για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου και μία στην ψηφοφορία για τη σύσταση Προανακριτικής σχετικά με την «υπόθεση Παυλίδη») και στο τέλος, πέντε εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, «εξαφάνισε» και την ίδια τη Βουλή (με την αιφνιδιαστική παύση των εργασιών της).
Η τελευταία πράξη έκανε πολλά φρύδια να ανασηκωθούν, αφού σε κανέναν δεν διέφυγε ότι έτσι εξασφαλιζόταν η παραγραφή πιθανών αδικημάτων σχετιζομένων με την κυβερνητική εποποιία της ΝΔ ως τις εκλογές του 2007. Πολλά στελέχη της ΝΔ θεωρούν ότι αυτές οι εντυπωσιακές «εξαφανίσεις» ήταν καταλυτικές για την εξίσου εντυπωσιακή εξαφάνιση του «ηθικού πλεονεκτήματος» του κ. Καραμανλή στη συνείδηση της κοινής γνώμης.
Ολοι όσοι έχουν συνεργαστεί με τον κ. Καραμανλή βεβαιώνουν ότι ο Πρωθυπουργός πίστευε πως η «πρωθυπουργική καταλληλότητα» έναντι του κ. Γ.Παπανδρέου θα διαρκούσε για πάντα και ότι αυτή θα ήταν αρκετή για να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων. «Είχε πεισθεί ότι είναι άτρωτος» λέει κυβερνητικό στέλεχος. Είναι άλλωστε γνωστές οι ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο...) μεταφορές με τις οποίες ο κ. Καραμανλής διασκέδαζε μέχρι πρότινος τους πρωθυπουργικούς κόλακες που έσπευδαν στο Γραφείο του στη Βουλή στα διαλείμματα των κοινοβουλευτικών αντιπαραθέσεων με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο κ. Καραμανλής δεν άλλαξε τον εκλογικό νόμο πριν από τις εκλογές του 2007, με αποτέλεσμα να χάσει τη δυνατότητα να προκηρύξει νέες εκλογές με νέο εκλογικό νόμο σε περίπτωση που κέρδιζε τις εκλογές (όπως και έγινε!) με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Παρά τις προειδοποιήσεις στελεχών, όπως των κκ. Ευ. Μεϊμαράκη και Αρη Σπηλιωτόπουλου , υποτίμησε το ενδεχόμενο οι ευρωεκλογές του 2009 και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2010 να αναδειχθούν σε απροσπέλαστα εμπόδια για μια κοινοβουλευτικά αδύναμη κυβέρνηση.
Τελικά περιπτώσεις δημόσιας ανυπακοής βουλευτών, όπως αυτές των κκ. Π. Τατούλη,Στ.Δαϊλάκη και Αρ.Παυλίδη, μεταβλήθηκαν σε μείζονα ζητήματα, ανέδειξαν την κυβερνητική αδυναμία και έπληξαν το πρωθυπουργικό γόητρο του κ. Καραμανλή. Σύμφωνα με συνεργάτη του, ο κ. Καραμανλής θεώρησε «απογοητευτικό» το 41,5% του 2007 και αντιλήφθηκε το «πρόβλημα των 152», αλλά φυσικά κατόπιν εορτής.
Πολλά στελέχη της ΝΔ πιστεύουν ότι η κατάργηση του κράτους με την οποία επιχειρήθηκε η αντιμετώπιση των «Δεκεμβριανών» εμπέδωσε την εντύπωση της απόλυτης ανικανότητας και καλλιέργησε τον οίκτο για μια αξιολύπητη κυβέρνηση. Το λεγόμενο «κοινωνικό κέντρο» μετακόμισε προς τους αναποφάσιστους, οι «πασόκοι του ΣΥΡΙΖΑ» επέστρεψαν στο ΠαΣοΚ και αρκετοί δεξιοί «πήδηξαν τον φράχτη» με τον ΛΑΟΣ, με αποτέλεσμα η διαφορά ΠαΣοΚ- ΝΔ να διευρυνθεί και να αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά.
Οι γνωρίζοντες επιμένουν ότι τα «Αλογονόμικς» ήταν κομμένα και ραμμένα επάνω στον κ. Καραμανλή, ο οποίος ζητούσε ανώδυνες λύσεις στην οικονομία. Ο κ. Γ. Αλογοσκούφης δεν κουράστηκε καθόλου για να τις βρει. Με το εφεύρημα της «απογραφής» πέτυχε το «θαύμα» της δημοσιονομικής εξυγίανσης χωρίς τη λήψη επώδυνων φορολογικών μέτρων, απαραίτητη προϋπόθεση για τη μουλωχτή«απελευθέρωση της φοροδιαφυγής» που οδήγησε στην αύξηση της ρευστότητας στην αγορά. Ταυτόχρονα, όμως, το κράτος δεν μπόρεσε να συντηρηθεί χωρίς παγκόσμια ρεκόρ εξωτερικού δανεισμού, με αποτέλεσμα ο αγγλοθρεμμένος καθηγητής να ζητεί επιμόνως από τον Πρωθυπουργό να τον μετακινήσει σε άλλο υπουργείο μετά τις εκλογές του 2007. Αντί για αυτό, ο κ. Αλογοσκούφης τοποθετήθηκε στην τιμητική θέση της Ιφιγένειας της παράταξης, χωρίς πάντως τα αναμενόμενα αποτέλεσμα.
Στελέχη της ΝΔ με δυνατότητα εμβάθυνσης στην πολιτική επισημαίνουν ότι η ταλάντωση του «πολιτικού εκκρεμούς» στην Ελλάδα διαρκεί περίπου 7-8 χρόνια. Το άστρο του κ. Καραμανλή ανέτειλε ουσιαστικά μετά το 2001 κορυφώθηκε σε λαμπρότητα μετά το 2004 και άρχισε να ξεθωριάζει μετά το 2007. Ισως το εκκρεμές να ζωντανεύει τις αρετές όταν ανυψώνεται και να ξεσκεπάζει τις αδυναμίες όταν επιστρέφει.
Ισως η πολιτική φθορά να είναι νομοτελειακή και κάποιου είδους μοιραία λάθη να είναι πάντοτε αναπόφευκτα. Ισως αυτό να εννοούσε ο κ. Καραμανλής όταν μετά το 2007 έλεγε σε εμπιστευτικές συζητήσεις του ότι έρχεται μια νέα εποχή με μια νέα γενιά, την οποία ο ίδιος, παρ΄ ότι ακόμη νέος πολιτικός, δεν αισθάνεται ότι μπορεί να καταλάβει.
Τελικά αυτός ο αμετανόητα αναποφάσιστος πρωθυπουργός, ίσως διότι διακατέχεται από μια ισχυρότερη αίσθηση ματαιότητας σε σύγκριση με προκατόχους του αξιώματος, αντί να σφίξει τα δόντια και, όπως θα έλεγε ο Ελύτης , να τρέξει πιο γρήγορα από τη φθορά, αποφάσισε να υποταχθεί στη φθορά, να συμφιλιωθεί μαζί της, να την επιταχύνει και, αν το τελευταίο δωδεκάμηνο δεν σφραγιστεί σήμερα από κάποια εντελώς απροσδόκητη ανατροπή, να σνομπάρει ταυτόχρονα την εξουσία και την Ιστορία.
Posts
