Δύο φίλες είχαν πάει στο bachelor party μίας φίλης και συγχωριανής τους.
Αφού πέρασαν καταπληκτικά (δεν λέμε λεπτομέρειες!) και ήπιαν και αρκετά, πήραν με τα πόδια το δρόμο για τα σπίτια τους.
Εκεί που προχωρούσαν, τους ήρθε η έντονη ανάγκη να ουρήσουν.
Τόσο έντονη που δεν προλάβαιναν να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Δεν κρατιόντουσαν!
“Τι θα κάνουμε?” λέει η μία.
“Αν πάμε στην άκρη του δρόμου και περάσει κανένας, θα γίνουμε ρεζίλι στο χωριό!”.
“Μην ανησυχείς” της απαντά η άλλη. “Εδώ δίπλα είναι το νεκροταφείο. Θα μπούμε μέσα, θα κρυφτούμε δίπλα από 2 ταφόπλακες και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!”.
Πράγματι, μπαίνουν, πάνε πίσω από 2 ταφόπλακες και ουρούν.
Αναστεναγμοί ανακούφισης….
ώσπου ακούγεται η μία “Ρε συ, καλά τα κάναμε. Με τι θα σκουπιστούμε?”.
“Θα βγάλω την κιλότα μου και θα σκουπιστώ με αυτήν” της απαντά η φίλη της.
“Μα εγώ δεν φορώ κιλότα!” της απαντά η πρώτη.
“Ε! Δεν ξέρω. Κανε ο,τι καταλαβαίνεις!” λέει η δεύτερη.
“Καλά, καλά. κάτι σκέφτηκα” απαντά πάλι η πρώτη.
Ετοιμάζονται λοιπόν, φεύγουν από το νεκροταφείο και επιστρέφουν σπίτια τους.
Την επόμενη ημέρα, συναντιούνται οι άνδρες τους στο νεκροταφείο του χωριού.
“Ρε συ” λέει ο ένας
“Τι έγινε χθες στο bachelor party?
Η γυναίκα μου επέστρεψε χωρίς κιλότα και ανησυχώ!”.
Και του απαντά ο άλλος “Καλά, αυτό δεν είναι τίποτα. Η δική μου το ξέρω ότι είχε φύγει από το σπίτι χωρίς κιλότα. όμως όταν επέστρεψε, είχε σφηνωμένη στον πισινό της μία κορδέλα που έγραφε ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ”.