Κυκλοφορεί... ελεύθερο, ως κείμενο και ως υπόμνηση όλων αυτών που θα θέλαμε ίσως να ξεχάσουμε, τώρα που «αγανακτούμε» αδιακρίτως:
Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, με παλμό, ωθούμενη από τα νέα μέτρα. Στην πρώτη γραμμή διέκρινα τον Τάκη, δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, τόσα χρόνια συνδικαλιστή τον ξέρω. Δίπλα του η ξαδέρφη μου η Μάρθα, από τα 37 της συνταξιούχος γιατί είχε κλείσει 15ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο. Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, που 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη σαν άγαμη θυγατέρα.
Είδα και τον Στάθη, που η εθελουσία από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρώ και τώρα αγωνίζεται στο ψάρεμα. Μαζί και ο Κώστας, 46 ετών, πυροσβέστης, που έχει καταθέσει εδώ και έναν μήνα τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει, λέει) και περιμένει χοντρό εφάπαξ.
Πιο πίσω ο θείος μου, δεξιός από σόι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν είναι το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση. Και από κοντά τα δύο αδέλφια: ο Στέλιος, που του έχει βάλει το κόμμα τα δύο παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρηγόρης, που έπαιρνε τα έργα του δήμου υπερτιμολογημένα λόγω γνωριμιών.
Στη δεύτερη σειρά ο Γιάννης, πατέρας: εδώ και κάτι μήνες έκανε εξάσκηση στον νέο νόμο περί αδείας και του πατέρα στο Δημόσιο, αγκαλιά με τη γυναίκα του τη Μάρω, που με τρεις γέννες έχει να πατήσει στη δουλειά της τρία χρόνια. Α, και ο Μιχάλης. Εργολάβος με συνεργείο και 27 ανασφάλιστους αλλοδαπούς και τρεις Ελληνες.
Δεν είχα προσέξει τον Λάκη, φοιτητή ετών 32, παρέα με τον Γιώργο, γιατρό, τον επονομαζόμενο και ταχυδρόμο (από τα φακελάκια), τον Θόδωρο, γιατρό του ΙΚΑ, που στο ιδιωτικό του ιατρείο δεν κόβει αποδείξεις και τον Κυριάκο της Εφορίας που δεν έχει δει καμία παράβαση έξι χρόνια τώρα...
Ε, δεν θα έλειπε και ο Βασίλης, λιμενικός, πρώτος ταβλαδόρος στο τελωνείο. Ή ο Μηνάς, που έχει πια ξεχάσει πότε έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο, μαζί με τον Ορέστη, επιδοτούμενο χρόνια αγρότη που δεν ξέρει καν τα κτήματά του.
Σταμάτησα να αναγνωρίζω πρόσωπα καθώς όλοι, μαζί με τόσους άλλους, σήκωσαν ψηλά τις γροθιές και άρχισαν να βροντοφωνάζουν: «Κάτω τα χέρια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ!».
Ο Στέφανος, αδελφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος, με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια: «Ρε συ, Κώστα, εμείς εδώ τι κάνουμε;» Ελα, ντε! Βρε, μήπως τελικά όλοι «μαζί τα φάγανε;»
Πες το ψέματα!
Φοίβη
Posts
