Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπεί στο
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του
Μουσολίνι στην Ήπειρο.
Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική
ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941.
Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς
όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους.
Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000
Έλληνες πέθαναν από την πείνα - άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής
λεηλασίας.
Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών,
Κόμη Τσιάνο, « Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα
κορδόνια των παπουτσιών τους ».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο
υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό
δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της
Γερμανίας να πλήρωσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει
η διαδικασία πληρωμής του.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων
επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές
επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων
δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το
κατοχικό δάνειο.
Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις
στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην
Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971.
Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του
κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987,
και το 1995.
Παρά ταύτα, η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει
στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο
και τις πολεμικές επανορθώσεις.
Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την
πληρωμή του δανείου μετά την ενωποίηση της Γερμανίας, που
πραγματοποιήθηκε το 1990.
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρώσεων
προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο
μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μεχρι το 2010,
που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται
στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων
στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος
της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της
Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε
575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl
συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή
πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί
αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του
Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011,
guardian.co.uk, June 21, 2011).
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και
τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του
πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το
μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των
Γερμανών.
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών
πόλεων και χωριών, έκαψαν περισότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν
πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε
ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.
Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις
υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες,
πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις
ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που
διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.
Αγαπητοί φίλοι,
όπως αναφέρεται παρακάτω από το
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο
http://www.greece.org/blogs/wwii/
και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά
από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις
της προς την Ελλάδα,
πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες,
πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές
επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών,
των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική
μηχανή των Γερμανών...
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
-----------------------------------------------------------------------
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο
της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των
Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο
της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις
αποζημιώσεις και το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη
Δευτέρα 12/09.
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα
θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς
τη Γερμανία και των γερμανικών επανορθώσεων για τις κατοχικές
καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία δεν
έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Η μέχρι τώρα παθητική, δυστυχώς, στάση όλων των ελληνικών
κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει
ενεργητική.
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα, οι Υπουργοί
Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών, τουλάχιστον, να
παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη
στη Χάγη.
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο, για τα θύματα του
Ναζισμού, αλλά, επι τέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και
στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας
να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των ελλήνων θυμάτων
της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,στις
σημερινές συνθήκες,έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον
της Πατρίδας μας.
Για το Εθνικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Μανώλης Γλέζος
και μια μαρτυρία.....
Η Σφαγή του Διστόμου, June 10, 1944Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του Η Οδύσσειά μου, γράφει:
Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάνστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές προς μια γωνιά, όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας.
Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: Οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας.
Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής, την οποία την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι’ έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μια ώρα αργότερα ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκα ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα, έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά.
Ήταν οι κάτοικοι του χωριού, που τιμωρήθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο: Θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες Ες.
Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.
Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κοίτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς…
Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε!»
Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνην αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρείς μας διαπιστώσαμε ότι {η γυναίκα} είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ.
Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας!
Λίγον καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θα αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο.
Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφθηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσω μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.
Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτηση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα.
Μετά πρόσθεσε:
«Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους!».
Σ’ αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι’ έκλεγα…
Posts
