Δίψα για εξουσία

Και ξαφνικά, μέσα από τα άδυτα των δελτίων ειδήσεων, ανάμεσα σε κάρτες περικοπών και γερμανικά χαστούκια απ’ την αυλή του Eurogroup, έσκασε μύτη προεκλογικός Αντώνης Σαμαράς. Με γυαλιστερό κοστούμι, κορδωμένος ως στραπατσαρισμένο παγώνι που ξαναχτενίστηκε, με ύφος χιλίων παλαιών πρωθυπουργών. Σαν τον τρελό τού χωριού που μπουκάρει σε κηδεία κι αρχίζει τον χορό γύρω απ’ το φέρετρο.

Τι γελοία εικόνα, τι εξωπραγματικός λόγος, τι αριστοφανική συνθηματολογία. Πόσο ταίριαξε αλήθεια αυτή η εμφάνιση με τον ρομποτικό τραπεζιτισμό του Παπαδήμου, με τον δήθεν ρεαλιστικό εθνικό κομπασμό του Βενιζέλου, με το πεισματικά μπουνταλάδικο βλέμμα του Παπανδρέου, με τον ποιητοκτόνο θεατρινισμό του Καρατζαφέρη. Και πόσο ταιριάζει με όλους εμάς τους υποκριτές ενημερωτάνθρωπους, που αφού εκφράσουμε μέσα στα γραφεία μας την ανησυχία μας μήπως δεν περάσουν τα μέτρα, βγαίνουμε στο γυαλί και σκίζουμε τα ιμάτια μας για τον κοσμάκη που οδηγείται σε αργό θάνατο.

Φτου τους, φτου μας! Αν δεν τους διαλύσετε, αν δε μας διαλύσετε, δε σκοπεύουμε να φύγουμε. Σας το λέω.