Από όλους τους φυσικούς νόμους που μας στούμπωναν στο σχολείο, μόνο δύο θυμάμαι. Ο πρώτος ήταν η «αρχή διατήρησης ενέργειας», για την οποία δεκάρα δεν έδινα, αλλά ο συνδυασμός των λέξεων έκανε ωραίο liaison, για να νευριάζεις τον φυσικό και να φέρνεις σε δύσκολη θέση τις θεούσες συμμαθήτριες σου, οπότε μου εντυπώθηκε.
Ο δεύτερος ήταν η αρχή της αδράνειας. Αυτή που λέει ότι κάθε σώμα έχει την τάση να αντιδρά στη μεταβολή της κινητικής του κατάστασης. Δηλαδή, άμα είναι ακίνητο, για να το σπρώξεις, χρειάζεται κι αυτό το κατιτίς του, επειδή δεν θέλει να κουνηθεί το σκασμένο, εξ’ού και ο τύπος F= m Χ γ {που σημαίνει ότι αν η m-αζα είναι μεγάλη και συ επιμένεις να της δώσεις γ-αμάτη επιτάχυνση, F=uck it, όπως το διατύπωσε σε άψογα οξφορδιανά ο Νεύτωνας). Στην ελληνική επιστημονική κοινότητα αυτό αναφέρεται και ως “ο νόμος των ΚΤΕΛ”, όταν ο σουρωμένος από ούζα οδηγός ξεκινά το λεωφορείο απότομα, το κεφάλι των επιβατών κολλά (λόγω αδράνειας) στο-πανβρώμικο-μαξιλαράκι της θέσης τους, οπότε με ακρίβεια επιστημονικού πειράματος (δράση-αντίδραση) ωρύονται όλοι ταυτόχρονα “μα καλά, γίδια νομίζει ότι μεταφέρει ο καριόλης;;!!”
Αδυνατώ μέχρι σήμερα να κατανοήσω πού ακριβώς κρύβεται η σοφία σε αυτό το φυσικό νόμο, που με έχει ταλαιπωρήσει σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Διότι, αν δεν ήταν στη φύση μου να αντιδρώ στη μεταβολή της κινητικής μου κατάστασης, θα είχα γλιτώσει ατέλειωτες ώρες μουρμουρητού από:
1.Τη μάνα μου : “Σήκω παιδί μου να πας σχολείο!”
2.Τη σπασίκλα συντροφό μου στο πανεπιστήμιο: “Σήκω να δώσεις μάθημα!”
3. Την ερωτική μου σύντροφο :”Σήκω!! Δεν το πιστεύω ότι μόλις κάναμε σεξ και συ κοιμάσαι!”
4.Τη νυμφομανή, οπαδό του Uri Geller, ερωτική μου σύντροφο: “Σήκω.....σήκωωω...”
5. Τον φανατικό Πασοκατζή φίλο μου, μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών: “Σήκω φίλε μου να δεις το παιδί της Αλλαγής!”
6.Τον αηδιαστικά ευσυνείδητο θαλαμοφύλακα βάρδιας στη Λήμνο: “Σήκω ρε φίλε να αναλάβεις, έχει πάει δυόμισυ, θες να βρω το μπελά μου δω μέσα;;”
7.Toν καριόλη διαιτητή στα 5 χ 5 ποδοσφαιρικά ματς με την αντίπαλη εταιρεία :“Σήκω, δεν έχεις τίποτα!”.
Δεν φτάνει έτσι που ο νόμος της αδράνειας με κατατρέχει μέχρι σήμερα, ήρθε να με αποτελειώσει με το μάζεμα των γονικής παροχής ελιών, αφού διαπίστωσα ότι, λόγω της ξεροκέφαλης άρνησής τους να κατέλθουν οικειοθελώς από τα δέντρα και να στοιχιθούν φρόνιμα για το ελαιοτριβείο, ο εξαναγκασμός τους σε παράδοση με ράβδισμα ήταν για τη μέση μου πιο επώδυνος και από κείνες τις τρελές βραδυές που είχα ζήσει όταν αποτόλμησα να απαντήσω σε ροζ αγγελία με τίτλο “θες να γίνεις το μουλάρι μου;;...”
Θα έστελνα λοιπόν κανά γράμμα στην αρχισυνταξία του “Σωτήρα” περί σοφίας των νόμων του Μεγάλου, αλλά έχει χάρη που δεν θέλω να εκτεθώ σε θειά μου, που με πλασάρει σε υποψήφιες νύφες ως έχοντα “πλούσια τα ελ-αί-η”.
Posts
