Νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως (γιατί το είδαν και ανέβηκαν), ανατρέπουν δραματικά το ζήτημα της μη εμφάνισης των κυρίων Χριστοφοράκου και Καραβέλα ενώπιον του ανακριτή για την υπόθεση Siemens (στην αθλητική ορολογία, αυτό λέγεται αντίστοιχα "non-show", που σημαίνει πως, όταν σε ζητάνε για ντόπινγκ κοντρόλ, εσύ κάνεις demo πώς σαβουρδώνεται μια μηχανή στο ίσωμα). Με βάση τα στοιχεία αυτά, καταρρέουν πλήρως οι κατηγορίες εναντίον των δύο μεγαλοστελεχών, ότι την έκαναν βράδυ, για να μην αποκαλύψουν σημαντικά ηλεκτρολογικά know-how, δηλαδή πώς παίρνει μπρος μια μίζα.
Οι πληροφορίες λοιπόν αναφέρουν ότι οι Χριστοφοράκος και Καραβέλας, μετά τις άδικες εναντίον τους κατηγορίες, βρισκόμενοι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αποφάσισαν να κάνουν αυτό που κάνει κάθε αρσενικό, όταν θέλει να εκτονωθεί από την πίεση, δηλαδή να παίξει γερά ο καθένας το όργανό του, ενώνοντας όμως δημιουργικά την καύλα τους, συγγνώμη, το ταλέντο τους και φτιάχνοντας γκρουπάκι, ντραμς-κιθάρα, στα χνάρια των white stripes (υποσυνείδητη σύνδεση με ενδυματολογικό code Κορυδαλλού, δεκτή).
Για να μην προκαλέσουν ωστόσο την κοινή γνώμη, ότι, μεσούντος του σκανδάλου, αυτοί έπιασαν ανέμελα τα κλαπατσίμπανα, επέλεξαν ένα ταπεινό στούντιο για την καθημερινή τους μουσική εκτόνωση.
Και εδώ έρχεται η στιγμή που η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Τη διαφημιστική τέχνη εν προκειμένω. Διότι, όπως στο τηλεοπτικό σποτ παγωτού, έτσι ακριβώς ένα μουντό απόγευμα του Μαϊου, αντιπαθέστατος, φαφούτης και άμουσος παππούλης βρόντηξε την πόρτα του στούντιο, την ώρα που τα μεγαλοστελέχη τζαμάριζαν πάνω στο “I want to break free” και τους είπε κατάμουτρα, μη σεβόμενος ούτε καν τη διαδρομή τους στον ιδιωτικό τομέα, «να φύγετε κύριοι, να φύγετε!!! Και μεις παίζαμε μαντολίνο, αλλά δεν κάναμε έτσι!!».
Τσακισμένα από τη σκληρή κριτική του χούφταλου, τα μεγαλοστελέχη αποφάσισαν ότι δεν υπήρχε χώρος πλέον στην Ελλάδα για την καλλιτεχνική τους φύση και, μη υπολογίζοντας τα κακόβουλα σχόλια που θα ακολουθούσαν, αποφάσισαν να αποχωρήσουν από τα πάτρια εδάφη, ο μεν κιθαρίστας Χριστοφοράκος για Μόναχο, το οποίο, σύμφωνα με το Down Town, είναι το νέο hot spot για «καλλιτέχνες» κάθε είδους (έκαστος στο είδος του), ο δε ντράμερ Καραβέλας για την Πούντα ντελ Έστε της Ουρουγουάης, τον παράδεισο κάθε σοβαρού percussionist, προκειμένου να αφοσιωθεί στις μαράκες, μακριά απ’τους μαλάκες.
Μετά απ’αυτά, θα πρέπει κανείς να παραδεχθεί με θλίψη ότι η Ελλάδα, πράγματι, τα τρώει τα παιδιά της (που παίζουν επιδέξια το όργανό τους). Vaya con dios, συνάδελφοι….
Posts
