Λίγες ώρες προτού ανέβει στη σκηνή του πολύπαθου εφέτος Rockwave, ο φοβερός και τρομερός Ρίτσαρντ Μέλβιλ Χολ, αυτός ο βαθιά πολιτικοποιημένος αμερικανός μουσικός, μας μίλησε για όσα τον απασχολούν: για το Internet και τον Μάικλ Τζάκσον, για τα Γλυπτά του Παρθενώνα και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για τον Ομπάμα και τα ναρκωτικά.
«Το επόμενο τραγούδι γράφτηκε για να μας θυμίζει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η Αμερική μερικές φορές» φώναξε στο μικρόφωνο ο μικροσκοπικός Αμερικανός, και οι ήχοι του «Lift Μe Up» έσκισαν τον αέρα. Σαράντα χιλιάδες χέρια σηκώθηκαν «higher» (ψηλότερα) και η Μαλακάσα γέμισε χαρούμενα πρόσωπα. Κοίτα να δεις που ο Μόμπι καταφέρνει ακόμη να δημιουργεί ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα σε κάθε συναυλία του, σκέφτηκα. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που τον είχα απολαύσει επί ελληνικής σκηνής. Ηταν το 1996, σε μια προβλήτα στο λιμάνι του Πειραιά, στο φεστιβάλ Rock of Gods. Η αεικίνητη φιγούρα του διέσχιζε τη σκηνή με ασύλληπτες ταχύτητες για μουσικό, ενώ τα ντεσιμπέλ δονούσαν ακόμη και τα εγκαταλελειμμένα περιφερειακά δεξαμενόπλοια. Εχουν περάσει 13 χρόνια από τότε και το νευρικό πιτσιρίκι – που γεννήθηκε στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης και ξεκίνησε την καριέρα του ως κιθαρίστας το 1985 σε μια πανκ μπάντα με το όνομα Vatican Commandos – εξακολουθεί να αγγίζει, όχι μόνο με τη μουσική και τους στίχους του αλλά με τις ακτιβιστικές του ενέργειες και τα καυστικά πολιτικά του σχόλια, πλήθος κόσμου σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη.
Στο νέο άλμπουμ του «Wait For Me» ανακαλύπτουμε έναν Μόμπι άκρως μελωδικό και ακόμη περισσότερο προβληματισμένο. Μία ημέρα προτού η κακοκαιρία πλήξει το Terra Vibe και ακυρωθούν οι συναυλίες ο 44χρονος Ρίτσαρντ Μέλβιλ Χολ, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, με υποδέχτηκε κάτω από τον καταγάλανο αττικό ουρανό με ένα αμήχανο χαμόγελο, δίπλα στην πισίνα της ταράτσας ξενοδοχείου στην πλατεία Καραϊσκάκη, και σέρνοντας πίσω του μια σκληρή καρέκλα για να καθήσει, αφού οι μεγάλοι καναπέδες δεν τον βόλευαν, όπως μου εξομολογήθηκε χαμηλόφωνα.
-Εμαθα ότι ζητήσατε να σας αλλάξουν ξενοδοχείο, αληθεύει;
«Ναι, η διοργάνωση μας είχε κλείσει δωμάτια στο “King George” αλλά υπήρχαν κάποια προβλήματα, το κυριότερο ότι η πισίνα ήταν στο υπόγειο. Οταν έρχεσαι στην Ελλάδα το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι θέλεις να κάνεις μπάνιο σε μια ταράτσα με θέα στην Αθήνα. Καταλαβαίνω ότι ήταν πολύ αριστοκρατικό το άλλο ξενοδοχείο, αλλά εγώ δεν ενδιαφέρομαι για την πολυτέλεια. Προτιμώ τις χαρές της φύσης».
-Λίγες ώρες προτού φτάσετε στη χώρα μας μαθεύτηκαν τα νέα για τον θάνατο του Μάικλ Τζάκσον. Σας αιφνιδίασαν;
«Και ναι και όχι. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν με άγγιξε η μουσική του. Στο μυαλό μου είχε αποτυπωθεί περισσότερο σαν παιδόφιλος παρά σαν μουσικός. Εκανα βέβαια ρεμίξ σε κάποια κομμάτια του πριν από αρκετό καιρό, αλλά δεν με ενδιέφερε ποτέ ως μουσικός. Ούτε κρύο ούτε ζέστη, με άφηνε αδιάφορο».
-Ο νέος σας δίσκος είναι πιο σκοτεινός από τις τελευταίες σας δουλειές. Πιο εσωστρεφής, ίσως.
«Είναι ίσως πιο μελαγχολικός, χωρίς όμως να χάνει τη μελωδικότητά του. Δεν θα έλεγα ότι είναι καταθλιπτικός, ούτε θα ήθελα ο κόσμος να πιστεύει κάτι τέτοιο. Ισα ίσα που ήθελα να αποπνέει μια ηρεμία μέσα στην ένταση που ζούμε οι περισσότεροι σήμερα».
-Στα φωνητικά συναντάμε άγνωστα ονόματα και φυσικά έχουμε και τη δική σας συμμετοχή. Δηλώσατε πρόσφατα ότι προτιμάτε να συνεργάζεστε με φίλους σας, παρά με διάσημους ροκ σταρ. Να υποθέσω ότι δεν έχετε φίλους ροκ σταρ;
«Ναι, δεν κάνω παρέα με ροκ σταρ γενικότερα. Υπήρχε μια περίοδος που δεν έχανα κανένα κοσμικό πάρτι, κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι δεν μου λέει απολύτως τίποτε αυτός ο τρόπος ζωής. Περνάω πολύ καλύτερα με την παρέα μου».
-Δεν έχετε πρόβλημα να θυσιάσετε ίσως την ποιότητα που μπορεί να σας προσέφερε ένας πεπειραμένος τραγουδιστής για χάρη της καλής επικοινωνίας;
«Αυτό είναι πολύ σχετικό. Μπορεί να φωνάξεις έναν διάσημο τραγουδιστή και να σου βγάλει άθλιο αποτέλεσμα, και να φωνάξεις έναν φίλο σου και να είναι αριστούργημα. Ολα είναι σχετικά».
-Πάντως για το πρώτο βιντεοκλίπ συνεργαστήκατε με έναν επαγγελματία. Τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς.
«Ο Ντέιβιντ είναι ένας από τους ήρωές μου και μάλλον ο αγαπημένος μου αμερικανός σκηνοθέτης. Λατρεύω όλες τις ταινίες του. Γίναμε φίλοι πριν από περίπου δύο χρόνια και όταν έγραψα το τραγούδι “Shot in the Βack of the Head” του το έστειλα ρωτώντας τον αν έχει καθόλου αχρησιμοποίητο υλικό που θα μπορούσε να μου δώσει για να το ντύσω οπτικά. Εξι ημέρες αργότερα μου έστειλε έτοιμο το βιντεοκλίπ. Δεν θα έλεγα λοιπόν ότι ήταν ακριβώς συνεργασία με τη στενή έννοια του όρου, επειδή δεν δουλέψαμε μαζί, εγώ έβαλα τον ήχο και αυτός έβαλε την εικόνα».
-Δανείζομαι τίτλους από το νέο σας άλμπουμ: «Shot in the Βack of the Ηead», «Study War», «Scream Pilot». Φέρνουν στον νου εμπόλεμη ζώνη. Τι είχατε στο μυαλό σας όταν τα γράφατε;
«Οχι τον πόλεμο ειδικά, αλλά την απώλεια και τον θάνατο του ανθρώπινου είδους γενικότερα. Με θλίβει».
-Είχατε πει κάποτε ότι όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζετε είτε υπήρξαν είτε είναι εξαρτημένοι χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο στους «New York Times» που λέει ότι τα τελευταία 40 χρόνια έχουν δαπανηθεί περισσότερα χρήματα στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών απ’ ό,τι στη θεραπεία των χρηστών.
«Βέβαια! Ισως και 100 φορές περισσότερα! Νομίζω ότι η λύση είναι να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Ο κόσμος καταφεύγει στα ναρκωτικά γιατί θέλει να πάρει κάτι που θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα. Είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να θέλουμε να κάνουμε πράγματα που θα μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Το πρόβλημα με τα ναρκωτικά είναι ότι είναι εθιστικά και καταστροφικά. Το ότι το γνωρίζουν όλοι αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα τους εμποδίσει να κάνουν χρήση. Πιστεύω ότι αν οι κυβερνήσεις τα απενοχοποιήσουν, θα μπορέσουν πιο εύκολα να καταπολεμήσουν το ανεξέλεγκτο εμπόριο και να βοηθήσουν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να απεξαρτηθούν. Ως τώρα το μόνο που έχουν καταφέρει με το να σταματούν ένα πλοίο με ναρκωτικά είναι να ανεβάζουν τις τιμές. Δεν υπάρχει ούτε ένας Αμερικανός με λίγη εξυπνάδα, ο οποίος να πιστεύει ότι γίνεται σωστή δουλειά τόσα χρόνια. Ούτε Ρεπουμπλικανοί ούτε Δημοκρατικοί. Αλλά θα είναι πολιτική αποτυχία να παραδεχτούν το λάθος τους, γι’ αυτό και συνεχίζουν».
-Να περάσουμε στη μουσική βιομηχανία όπου και εκεί τα πράγματα είναι παράδοξα: Δύο εκατομμύρια δολάρια είναι το πρόστιμο που επιβλήθηκε σε μια γυναίκα στις ΗΠΑ επειδή κατέβασε τραγούδια από το Διαδίκτυο.
«Η εταιρεία στην Αμερική που ρυθμίζει τα πνευματικά δικαιώματα των μουσικών και των δισκογραφικών πρέπει να κλείσει μια για πάντα. Είναι άχρηστοι και ανίδεοι. Προσωπικά, πιστεύω ότι το κατέβασμα της μουσικής από το Internet πρέπει να είναι δωρεάν. Υπάρχουν οι συναυλίες, υπάρχουν άλλοι τρόποι για να βγάλεις χρήματα. Δεν με ενδιαφέρει να πλουτίσω από τα άλμπουμ μου. Αν όλοι οι καλλιτέχνες κυκλοφορούσαμε καλά άλμπουμ και οι τιμές ήταν λογικές, ο κόσμος θα αγόραζε CD και δεν θα τα κατέβαζε δωρεάν. Καταλαβαίνω ότι οι δισκογραφικές πρέπει να πληρώσουν τα ενοίκιά τους, αλλά το να τιμωρείς απλό κόσμο επειδή κατεβάζει τραγούδια από το Διαδίκτυο είναι τραγικό. Το πραγματικό πρόβλημα των δισκογραφικών είναι ότι δεν έχουν πολλούς καλούς καλλιτέχνες. Δεν είναι το δωρεάν κατέβασμα».
-Απ’ ό,τι ξέρω, εσείς έχετε δημιουργήσει έναν δικτυακό τόπο, το mobygratis.com, από το οποίο ανεξάρτητοι δημιουργοί ταινιών μπορούν να κατεβάσουν δωρεάν μουσική για τα φιλμ τους.
«Εχω πολλούς φίλους ανεξάρτητους δημιουργούς και όλοι μου έχουν πει ότι αυτό που τους στοιχίζει πάντα περισσότερο είναι η μουσική επένδυση. Αποφάσισα λοιπόν να τους την προσφέρω χωρίς αντίτιμο».
-Δύσκολα βρίσκεις κάποιον να σου προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα, είναι η αλήθεια. Εχετε ακούσει για τα Γλυπτά του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο;
«Ναι, και δεν καταλαβαίνω γιατί. Γνωρίζω ότι πολεμάτε να τα φέρετε πίσω. Μα αυτό θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο. Δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, είναι κομμάτι της ελληνικής Ιστορίας και θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ. Επίσης, είμαι άνθρωπος του συμβιβασμού και πιστεύω ότι πρέπει να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση. Βεβαίως, δεν είμαι Ελληνας και δεν μπορώ να νιώσω ακριβώς όπως νιώθετε, αλλά καταλαβαίνω την κατάσταση».
-Μια άλλη δημόσια συζήτηση που γίνεται αυτή την εποχή στην Ελλάδα αφορά τους μετανάστες και το πρόβλημα που προκαλούν στη χώρα...
«Θα μιλήσω από προσωπική μου εμπειρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η χώρα των μεταναστών. Οι μετανάστες είναι αυτοί που έκαναν τη χώρα μου μια μεγάλη χώρα. Οποιαδήποτε εξέλιξη – μουσική, λογοτεχνική, επιστημονική, καλλιτεχνική – προέρχεται από πρώτες και δεύτερες γενιές μεταναστών. Ως Αμερικανός λοιπόν, νιώθω ευγνώμων απέναντι στους μετανάστες για όσα μας έχουν προσφέρει. Παραδοσιακά, οι πολιτικοί πολεμούν τους μετανάστες, γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν κάποια καλύτερη λύση. Οταν μάλιστα η χώρα περνάει οικονομική κρίση και η ανεργία αυξάνεται, ρίχνουν όλοι το φταίξιμο στους μετανάστες. Οι πολιτικοί δεν είναι και οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον πλανήτη. Αντί να ψάξουν τα πολλαπλά αίτια που προκαλούν μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, δημιουργούν ακόμη ένα πρόβλημα, το οποίο κατόπιν φέρνει ακόμη περισσότερα. Οι μετανάστες στην Αμερική συνήθως είναι πιο εργατικοί και πιο φιλότιμοι γιατί δεν θέλουν να προκαλέσουν πρόβλημα και να γυρίσουν πίσω στη χώρα τους. Οι μετανάστες είναι αυτοί που κάνουν την Αμερική ενδιαφέρουσα».
-Πριν από λίγες ημέρες οι τοπικές αρχές στο Ιράν εκτέλεσαν εν ψυχρώ μια κοπέλα που περπατούσε κοντά σε διαδηλωτές. Φαντάζομαι έχετε δει το βίντεο που διέρρευσε στο Διαδίκτυο.
«Το μοναδικό θετικό μέσα σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι η τεχνολογία πλέον επιτρέπει σε όλον τον κόσμο να βλέπει όσα αποτρόπαια συμβαίνουν στον πλανήτη μας. Με κάμερες, με κινητά τηλέφωνα, ουδέν κρυπτόν πλέον. Πριν από λίγα χρόνια ένας φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας δέχτηκε επίθεση από την πανεπιστημιακή αστυνομία επειδή δεν είχε επάνω του τη φοιτητική του ταυτότητα. Φορούσε μπλουζάκι με το λογότυπο του πανεπιστημίου, κρατούσε τα βιβλία του, αλλά δεν είχε ταυτότητα. Τον παρέλυσαν με ηλεκτροσόκ, τον έκλεισαν φυλακή αλλά, εν τέλει, απολύθηκαν όλοι γιατί κάποιος παρευρισκόμενος είχε καταγράψει τον ξυλοδαρμό του με κάμερα και βγήκε στις ειδήσεις. Γι’ αυτό αγαπώ τόσο την τεχνολογία. Είναι αυτή που κάνει αστυνομικούς και κυβερνήσεις να λογοδοτούν για τις πράξεις τους. Ο πιο σημαντικός λόγος που η ανθρωπότητα στράφηκε ενάντια στον Μπους ήταν επειδή βγήκαν στη δημοσιότητα ανεπίσημες φωτογραφίες και βίντεο από το Αμπού Γκράιμπ και από τα θύματα του κυκλώνα Κατρίνα. Υλικό που η ίδια η κυβέρνηση Μπους προσπαθούσε να αποκρύψει. Λατρεύω να βλέπω κυβερνήσεις, όπως τώρα στο Ιράν, να καταρρέουν ψυχολογικά. Πρόσφατα διάβασα ότι απαγορεύουν την είσοδο σε ξένους δημοσιογράφους. Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτε. Καμία αστυνομία καμιάς δικτατορίας ή μυστικές υπηρεσίες δεν πρόκειται να σταματήσουν όσους έχουν κάμερα και κινητό επάνω τους από το να δείξουν την αλήθεια και ούτε πρόκειται να τη γλιτώσουν λαμβάνοντας τέτοια μέτρα».
-Οταν ο Ομπάμα ήταν ακόμη υποψήφιος, είχατε γράψει ότι «έχει το χειρότερο όνομα στην πολιτική ιστορία, γιατί το Μπαράκ θυμίζει Ιράκ και το Ομπάμα Οσάμα Μπιν Λάντεν. Είναι όμως ίσως η καλύτερη επιλογή για τους Δημοκρατικούς, γιατί είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ καλός μαζί σου αν πεθάνει το χρυσόψαρό σου». Πώς τον κρίνετε σήμερα ως πρόεδρο;
«Πιστεύω ότι είναι καταπληκτικός. Ο λόγος που τα είχα πει αυτά είναι πρώτον, επειδή είναι αλήθεια και δεύτερον, γιατί ο Τύπος φαινόταν να νοιάζεται περισσότερο για την εικόνα του παρά για την ουσία. Ο Ομπάμα είναι αυτός που κάνει σιγά σιγά την Αμερική ξανά μια αρεστή προς του άλλους λαούς χώρα. Είναι ρεαλιστής. Δεν είναι ούτε ιδεαλιστής ούτε δογματικός. Ενδιαφέρεται για τον λαό, ενδιαφέρεται για τις μειονότητες, δεν ενδιαφέρεται για τους γελοίους τύπους του πρωτοκόλλου. Πηγαίνει με την οικογένειά του για παγωτό, κάνει βόλτες σε υποβαθμισμένες περιοχές. Είναι ανθρώπινος, είναι έξυπνος και προσπαθεί να κάνει το καλό, όχι αυτό που κάποιοι θεωρούν σωστό, αλλά το καλό».
-Την ίδια περίοδο είχατε δηλώσει ότι οι Ρεπουμπλικανοί επιτίθενται συνεχώς στους Δημοκρατικούς και εκείνοι δεν κάνουν τίποτε για να αμυνθούν...
«Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι Δημοκρατικοί δεν θα ήταν στην εξουσία σήμερα αν οι Ρεπουμπλικανοί δεν έτρωγαν μόνοι τους τα μούτρα τους. Αν δεν αποτύχαιναν τόσο στο παρελθόν. Οι περισσότεροι που ψήφισαν τους Δημοκρατικούς στην ουσία δεν ψήφιζαν υπέρ τους, αλλά κατά των Ρεπουμπλικανών. Εύχομαι οι Δημοκρατικοί να είχαν καλύτερη στρατηγική τόσα χρόνια. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα έλεγα αυτά, για να προσπαθήσω όσο μπορώ να τους αφυπνίσω. Ο Ομπάμα είναι αρκετά καλός τώρα σε αυτό, αλλά η στρατηγική ήταν πάντοτε το αδύνατο σημείο μας και αυτό δεν σε βοηθάει να εκλεγείς. Τα πράγματα πάντως αλλάζουν».
-Εσείς πάντως είστε αρκετά επιθετικός. Είχατε πει για τον Ρούντολφ Τζουλιάνι, τον πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης και υποψήφιο για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, ότι «είναι ένας παρενδυσίας υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων»!
«Μα είναι αλήθεια! Αν βάλεις στην αναζήτηση εικόνων στο Google “Giuliani - Crossdresser”, θα σου εμφανίσει πολλές φωτογραφίες του από εκδηλώσεις, από την όπερα ή από παρελάσεις ομοφυλοφίλων, που είναι ντυμένος γυναίκα. Δεν το είπα ως κακό. Του αρέσει να φοράει γυναικεία ρούχα, είναι ένας παρενδυσίας (crossdresser). Ως πραγματικότητα λοιπόν το ανέφερα, και μπράβο του που είναι τόσο άνετος».
-Εσείς είστε δηλωμένος χορτοφάγος, συμμετέχετε σε ακτιβιστικές οργανώσεις και ενδιαφέρεστε για το περιβάλλον. Πιστεύετε ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, με τη θερμοκρασία της Γης για παράδειγμα;
«Νομίζω ότι είναι πλέον αργά για να σώσουμε όσα χάσαμε. Το ξέρεις ότι τα Ηνωμένα Εθνη παρουσίασαν πριν από περίπου τρία χρόνια μια μελέτη που έλεγε ότι κατά ένα 22% το φαινόμενο του θερμοκηπίου οφείλεται στη μαζική εκτροφή ζώων προς κατανάλωση από τους ανθρώπους; Και όμως κανένας δεν αναφέρει ποτέ ότι η μαζική εκτροφή ζώων συντελεί – πολύ περισσότερο από ένα φορτηγό, μια μοτοσικλέτα ή ένα καράβι – στην καταστροφή του πλανήτη. Αυτή τη στιγμή διατηρούνται 20 δισεκατομμύρια ζώα ζωντανά σε εργοστάσια και φάρμες, για κατανάλωση. Ολα αυτά τα ζώα, πώς να το κάνουμε, αερίζονται. Η ουσία λοιπόν που εκλύουν είναι πολύ περισσότερο βλαβερή από το διοξείδιο του άνθρακα. Κάθε ζώο είναι σαν ένα μικρό δέντρο από κάρβουνο που καίει. Οταν μίλησα στον Αλ Γκορ για αυτό, μου είπε: “Το γνωρίζω, έχεις δίκιο, έχω διαβάσει τις στατιστικές, αλλά ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί μια τέτοια αλήθεια”. Ο κόσμος όμως πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει στον πλανήτη του και να μεριμνήσει. Ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να τρέφεται με ζώα και πρέπει να αποκτήσει ηλεκτρικά αυτοκίνητα αντί για βενζινοκίνητα».
-Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ισχυρίζονται ότι και η ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώνουν αυτά τα αυτοκίνητα επιβαρύνει την κατάσταση.
«Οχι αν χρησιμοποιείς ανανεώσιμες πηγές ενέργειας! Ειδικά η Ελλάδα έχει το κατάλληλο κλίμα για αυτό. Εχετε ήλιο, έχετε αέρα, τι άλλο θέλετε; Αντί να ασχολείστε με το πετρέλαιο, δημιουργήστε παντού ανανεώσιμες πηγές και ηλιακά συστήματα ενέργειας και σε πέντε χρόνια από τώρα θα δείτε ότι θα έχετε συμβάλει θετικά στη μείωση του φαινομένου του θερμοκηπίου και θα βγείτε και κερδισμένοι».
Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino, τεύχος 455, σελ. 24-30, 5/07/2009.
Posts
