Διεθνής Αμνηστία Αγνωστος ο ακριβής αριθμός των εκτελέσεων στην Κίνα

Κατηγορούμενος για διακίνηση ναρκωτικών οδηγείται στο εδώλιο

Διαφάνεια ως προς τον πραγματικό αριθμό των εκτελέσεων που πραγματοποιούνται ζητά από την κινεζική κυβέρνηση η Διεθνής Αμνηστία.

Στην ετήσια έκθεση της για τη θανατική ποινή, η Διεθνής Αμνηστία αρνήθηκε να δημοσιεύσει τον επίσημο αριθμό των εκτελέσεων στην Κίνα, θεωρώντας ότι οι κινεζικές αρχές δίνουν στοιχεία που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Στη διάρκεια του 2009 εκτελέστηκαν τουλάχιστον 714 άνθρωποι σε 18 χώρες, κυρίως στην Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Τουλάχιστον 2.001 καταδικάστηκαν σε θάνατο σε 56 χώρες.

Εκτός από την Κίνα, οι χώρες που το 2009 χρησιμοποίησαν κατά κόρον τη θανατική ποινή ήταν το Ιράν (με τουλάχιστον 388 εκτελέσεις), το Ιράκ (τουλάχιστον 120), η Σαουδική Αραβία (τουλάχιστον 69) και οι Ηνωμένες Πολιτείες (52).

Στο Ιράν εκτελέστηκαν 112 άνθρωποι μόνο τους δύο μήνες που ακολούθησαν της επανεκλογής του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ στην προεδρία.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, την επιθυμία των ΗΠΑ για συνεργασία με την Κίνα εξέφρασε ο Αμερικανός Πρόεδρος στο νέο Κινέζο πρεσβευτή στην Ουάσινγκτον.

Το «φάντασμα» του Χίτλερ

Τα προσβλητικά δημοσιεύματα του γερμανικού Focus μάς εξέπληξαν και μας εξόργισαν όλους. Ωστόσο, εμείς οι ίδιοι –και οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν– δώσαμε το δικαίωμα σε ανάλγητους να μας λοιδορούν. Άλλο είναι όμως το να ασκείς οικονομικοπολιτική κριτική εφ’ όλης της ύλης (αυτό το δεχόμαστε και πρέπει κάθε φορά να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας) και άλλο να χλευάζεις έναν ολόκληρο λαό για τις συνήθειες, το στιλ, την ιστορία και την αισθητική του. Προσβάλλοντας, μάλιστα, τη σημαία του και τα σύμβολα του πολιτισμού του, όπως συνέβη με την παραποιημένη μορφή της Αφροδίτης της Μήλου στο ανήθικο εξώφυλλο του γερμανικού Focus (με το οποίο δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση, πρόκειται για απλή –ατυχέστατη– συνωνυμία). Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι εντελώς ανάρμοστες, αν και τελικά προσβάλλουν εκείνους (και μόνο εκείνους) που τις υιοθετούν. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως: το ύφος της εν λόγω ανθελληνικής «σάτιρας», το ήθος αυτής της διακωμώδησης του σύγχρονου και διαχρονικού Έλληνα, είναι πιο επικίνδυνο από το περιεχόμενο των σχολίων. Μας θυμίζει τις χαιρέκακες προπαγανδιστικές τακτικές του Γκέμπελς, στην υπηρεσία του Φίρερ και του Τρίτου Ράιχ. Τότε οι «πονηροί» και τα «γουρούνια» ήταν οι μπολσεβίκοι, οι Εβραίοι, οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι. Σήμερα είναι οι Έλληνες. Διόλου τυχαία μας προσφωνούν PIGS (τα αρχικά των κρατών: Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία) και καταγγέλλουν την «πονηρή φυγοπονία» μας. Φαίνεται πως το σύννεφο του ρατσισμού-νεοναζισμού, στη μία ή στην άλλη μορφή του, απλώνεται ύπουλα για άλλη μια φορά σαν σκιά πάνω από την Ευρώπη. Και αυτό είναι άκρως ανησυχητικό. Όμως, από πού αντλεί τη δύναμή της αυτή η απάνθρωπη ιδεολογία; Πώς επικράτησε στη γερμανική κοινωνία και πώς την αντιμετωπίζουν σήμερα οι σώφρονες Γερμανοί; Και, επιτέλους, γιατί το φάντασμα του Χίτλερ δε λέει να εξαφανιστεί; Είναι χαρακτηριστικό ότι μια μερίδα του γερμανικού τύπου επιτέθηκε δεόντως στο γερμανικό Focus, καταγγέλλοντάς το για επικίνδυνο ρατσισμό. Έχουσι γνώσιν... Όμως ένα χυδαίο ανθελληνικό βίντεο σε εκπομπή του τηλεοπτικού δικτύου ARD (δείτε το στο YouTube στη διεύθυνση http://tinyurl.com/ARDvideo) και άλλες συναφείς ναζιστικού τύπου συκοφαντίες και απαξιώσεις καλούν όλους –Έλληνες και Γερμανούς– σε επιφυλακή!

Στις 30 Απριλίου του 2010 συμπληρώνονται 65 χρόνια από την αυτοκτονία του. Και όμως ακόμα αναρωτιόμαστε: γιατί τον ακολούθησαν τόσα εκατομμύρια Γερμανοί; Τον ευνόησε απλώς η ιστορική συγκυρία (κατά βάση, η απογοήτευση και η εξαθλίωση μετά την καταστροφική ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο); Η φλογερή ρητορική την κατάλληλη στιγμή; Το χάος; Οι εμπαθείς εμμονές του; Όλα αυτά μαζί; Κάτι άλλο που ίσως ένας Έλληνας δεν μπορεί να «καταλάβει»; Ιδού τι πιστεύουν οι ίδιοι οι Γερμανοί για το «φαινόμενο Χίτλερ», βρίσκοντας σήμερα την πυγμή να αντιμετωπίσουν την ιστορία τους, τη στιγμή που κάποιοι «νοσταλγοί» ξεσπαθώνουν εναντίον των Ελλήνων με γκεμπελικό τρόπο (και μάλιστα με το αζημίωτο: αντλούν τουρκική διαφήμιση!). Ας ξετυλίξουμε το μίτο αυτής της «παράλογης» ιστορίας από την αρχή. Όπως παρατηρεί ο δημοσιογράφος Χάινριχ Γιένεκε (συνεργάτης του ελληνικού GEO) έχουν περάσει 64 χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και ο Αδόλφος Χίτλερ δε λέει να αφήσει τους Γερμανούς (που κάποτε ήταν «ο λαός του») στην ησυχία τους. Αποτελεί κομμάτι της ιστορίας τους, του συλλογικού υποσυνειδήτου τους. Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία σε ολόκληρο τον κόσμο σχετικά με την ολέθρια σχέση λαού και Φίρερ, για την αλληλεπίδραση μεταξύ εξουσίας και λαϊκής βούλησης. Έχουν γυριστεί εκατοντάδες ντοκιμαντέρ σχετικά με τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών. Ωστόσο, το μεγάλο μυστήριο παραμένει: πώς τον ακολούθησαν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι; Και γιατί πολλοί τον νοσταλγούν;

Ένας αλλόκοτος κρυψίνους
Είναι γεγονός ότι η εξωτερική εμφάνισή του δεν τραβούσε την προσοχή, το προφίλ του δεν το συγκρατούσε κανείς, σε αντίθεση με το προφίλ του Στάλιν ή του Λίνκολν, η φυσιογνωμία του δεν ήταν μοναδική, όπως για παράδειγμα η φυσιογνωμία του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Κανείς δε θα γύριζε να τον κοιτάξει στο δρόμο• ήταν ένας μέσος άνθρωπος δίχως κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, εκτός από εκείνο το παλιομοδίτικο μουστάκι, που μάλλον προσέδιδε μια κωμική πινελιά στο πρόσωπό του. Δε διέθετε κάποια στοιχεία ή προτιμήσεις που τον έκαναν ξεχωριστό από την υπόλοιπη μάζα, εκτός από το γεγονός ότι ο ίδιος περιφρονούσε τις μάζες. Δυσφορούσε με τις απολαύσεις της αστικής κοινωνίας, με την ίδια την αστική ζωή. Δε διοργάνωνε δεξιώσεις με άφθονο φαγοπότι στην καγκελαρία, ούτε κυνήγια και συμπόσια όπως ο αρχηγός της γερμανικής αεροπορίας Χέρμαν Γκέρινγκ. Φίλους δεν είχε. Ήταν χορτοφάγος, δεν κάπνιζε ούτε και έπινε. Τη μόνη έντονη σχέση που είχε με κάποια γυναίκα την κρατούσε μυστική από τον έξω κόσμο. Κάτι ζοφερό, διαβολικό τον χαρακτήριζε, ακόμη και στα καλύτερα χρόνια του. Ποτέ δεν τον είχε δει κανείς να γελά. Υπάρχουν χιλιάδες φωτογραφίες του, ακόμη και από την ιδιωτική ζωή του, αλλά πουθενά δεν υπάρχει ένας Φίρερ που να γελά με την καρδιά του. Από αυτή τη ζωή λείπουν όλα όσα προσδίδουν σημασία, θέρμη και αξιοπρέπεια στη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου: η μόρφωση, η επαγγελματική δραστηριότητα, η αγάπη και η φιλία, ο γάμος, η πατρότητα. Ουσιαστικά, μια διαρκής τάση προς την αυτοκτονία συνοδεύει όλη την πολιτική πορεία του Χίτλερ. Και στο τέλος η αυτοκτονία γίνεται πραγματικότητα.

Γκουρού της καταγωγής των φυλών
Δε γνώριζε τον κόσμο, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Όλα όσα πίστευε ότι γνώριζε σχετικά με τους λαούς της Ευρώπης ήταν τα κλισέ που άκουγε κανείς να συζητούν οι συντροφιές σε μαγαζιά. Δεν είχε επισκεφτεί ποτέ μια ξένη χώρα, παρά μόνο ως στρατιώτης ή ως αρχηγός κράτους. Στις 23 Ιουνίου του 1940, όταν για πρώτη φορά ανέμισε η σημαία με τη σβάστικα στο Παρίσι, επισκέφτηκε τον Πύργο του Άιφελ και την Όπερα στις έξι το πρωί, περνώντας από τους δρόμους στους οποίους είχε διακοπεί η κυκλοφορία. Δεν ήταν διανοούμενος, όπως οι ιστορικοί ανατροπείς πριν από αυτόν, ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρξ και ο Λένιν. Δεν είχε καν μια αυθεντική ιδεολογία. Τίποτα από όσα αποκαλούσε με τον όρο «εθνικοσοσιαλισμός» δεν ήταν δική του επινόηση. Συγκόλλησε όσα στοιχεία του λαϊκού «γερμανοχριστιανικού» τρόπου σκέψης μπόρεσε να ανακαλύψει σε εθνικιστικούς γερμανικούς συλλόγους, σε κόμματα, εκδόσεις και άλλου είδους σωματεία στη Γερμανική Αυτοκρατορία και στην Αυστροουγγαρία και έβγαλε από όλα αυτά ένα περίεργο μείγμα κοινωνικού επαναστατικού ρητορικού λόγου και μια θεωρία περί καταγωγής των φυλών. Τόλμησε όμως να μιλήσει για όλα όσα πολλοί Γερμανοί τότε πίστευαν και τα ανύψωσε στη σφαίρα του εγκλήματος και της δολοφονίας. Ο κατευθυντήριος άξονας της ζωής του ήταν το μίσος, ένα απύθμενο, παθολογικό μίσος κατά του κόσμου. Για αυτό το μίσος χρειαζόταν συγκεκριμένους εχθρούς: συνδικάτα, σοσιαλδημοκράτες, κομμουνιστές, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους και Εβραίους, οι οποίοι είχαν υποτίθεται ως στόχο την εξάλειψη της «άριας φυλής». Αργότερα προστέθηκαν στον κατάλογό του και δεκάδες λαοί ανά τον κόσμο, ανάμεσά τους και οι Έλληνες, που μαρτύρησαν κάτω από την μπότα του κατακτητή (τα θύματα της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα άγγιξαν περίπου το μισό εκατομμύριο).

Η παραφροσύνη κυριάρχησε στη ζωή του Χίτλερ από την πρώτη πολιτική έκφρασή της μέχρι και την τελευταία στιγμή. Το βιβλίο του Ο Αγών μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνεχής έκκληση στις μαζικές δολοφονίες: «Ένα κράτος, το οποίο στον αιώνα της δηλητηρίασης των φυλών αφιερώνεται στη φροντίδα των καλύτερων φυλετικών στοιχείων του, πρέπει μια μέρα να εξουσιάζει τον κόσμο. Η εξολόθρευση των κατώτερων θεωρείται προϋπόθεση για την παγκόσμια επικράτηση...». Το βιβλίο πούλησε οκτώ εκατομμύρια αντίτυπα στη Γερμανία. Όλοι οι κάτοχοί του στο τέλος του πολέμου, το 1945, δήλωσαν με απολογητική φωνή ότι είχαν «ξεγελάσει» τον Φίρερ, ότι ποτέ τους δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο. Κάτι που για τους περισσότερους πραγματικά ίσχυε. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό στην όλη υπόθεση: οκτώ εκατομμύρια Γερμανοί είχαν στην κατοχή τους αυτό το βιβλίο (και αν υπολογίσει κανείς τα μέλη των οικογενειών τους, τότε ο αριθμός ανεβαίνει στα 20 έως 30 εκατομμύρια) και δεν μπορούσαν να διακρίνουν τι πρέσβευε ο «Φίρερ» τους!

Στις 30 Απριλίου του 2010 είναι η 65η επέτειος από την ημέρα που πέθανε ο Χίτλερ. Το ερώτημα που τίθεται εύλογα είναι το εξής: η Γερμανία έχει «ξεπεράσει» ή όχι το σκοτεινό παρελθόν της; Οι Γερμανοί εξόρισαν τους «ναζί», θεωρώντας τους ένα είδος ανθρώπων που τότε –από το πουθενά– έπεσαν πάνω σε μια χώρα και τη βύθισαν στη δυστυχία; Κανείς δεν ξεφορτώνεται έτσι εύκολα τον Χίτλερ...

Το επίμονο φάντασμα
Όπως παρατηρεί και πάλι ο Χ. Γιένεκε, ο Χίτλερ έχει καθιερωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των Γερμανών, είτε γίνεται λόγος για αυτόν είτε όχι. Είναι ο «πετρωμένος» καλεσμένος σε πολιτικές συζητήσεις, σε κάθε κοινοβουλευτική συζήτηση, σε κάθε πολιτικό τηλεοπτικό διάλογο, στο μάθημα της ιστορίας, σε κάθε κινηματογραφική ταινία που έχει να κάνει με τη Γερμανία, βουβός και αόρατος και παρ’ όλα αυτά αισθητός ακόμη και πίσω από τις λέξεις, τον τόνο της ομιλίας κάποιου, τις διαβαθμίσεις των επιχειρημάτων. Ο Χίτλερ βρίσκεται παντού, γιατί παντού συναντούμε τα ίχνη του, παντού ελλοχεύουν αναμνήσεις. Πριν από λίγο καιρό, κάποια παιδιά σε ένα χωριό στο Βόλγκογκραντ, λίγο έξω από το αλλοτινό Στάλινγκραντ, ανακάλυψαν, ενώ έπαιζαν ποδόσφαιρο σε ένα χωράφι, ανθρώπινους σκελετούς. Τα οστά κυριολεκτικά ξεφύτρωναν μέσα από τη γη. Επρόκειτο για τα υπολείμματα Γερμανών στρατιωτών, έφεραν πάνω τους ακόμη τα διακριτικά της Βέρμαχτ, η οποία σύμφωνα με τον Χίτλερ «με μια αιφνιδιαστική επίθεση στη Σοβιετική Ρωσία έπρεπε να εξαλείψει άπαξ διά παντός από προσώπου γης τον κίνδυνο των μπολσεβίκων». Ένας λαός που πίστευε ότι είχε αφήσει πίσω του το παρελθόν, το βλέπει να επανέρχεται - η ίδια η γη ξεβράζει πάλι τους νεκρούς.

Καμία αθωότητα!
Το «Τρίτο Ράιχ» διήρκεσε 12 χρόνια. Τι είναι, λοιπόν, δώδεκα χρόνια μπροστά σε χιλιάδες χρόνια γερμανικής ιστορίας; Δώδεκα χρόνια είναι στην ουσία ένα τίποτα, ωστόσο οι καταστροφές δεν ταξινομούνται με μονάδες χρόνου. Ένας σεισμός διαρκεί μόνο μερικά δευτερόλεπτα και ερημώνει ολόκληρες περιοχές για αιώνες - και ο Χίτλερ ήταν ένας σεισμός. Τα ψυχικά και ηθικά τραύματα που άφησε πίσω του θα είναι αισθητά για πολλές γενιές ακόμη. Δεν είναι δυνατή η επιστροφή στην αθωότητα, στην «προ Χίτλερ» εποχή. Αυτή η πολιτική αθωότητα δεν υπήρξε εξάλλου ποτέ. «Ο Χίτλερ δεν ήταν κάποιο εργοστασιακό ατύχημα», όπως έγραψε ο ιστορικός Φριτζ Φίσερ. «Αυτό το ηφαίστειο ενέργειας, θέλησης και πάθους δεν είναι νοητό δίχως τις κοινωνικές και τις ιδεολογικές πεποιθήσεις της Γερμανίας την εποχή της Μεγάλης Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Χίτλερ δεν ήρθε ούτε από την κόλαση ούτε από τον παράδεισο. Αποτελεί, αν κρίνει κανείς από τις ιδέες του, αναπόσπαστο κομμάτι της γερμανικής ιστορίας του 19ου και 20ού αιώνα». Οι ίδιοι οι Γερμανοί έκαναν τον Χίτλερ αυτό που στη συνέχεια έγινε. Προσέφεραν σε αυτόν τον ξένο τη σκηνή στην οποία μπορούσε να ξεδιπλώσει την επιθετικότητά του. Επωφελήθηκε από το γενικό αίτημα για τη λύτρωση από τη δικτατορία των νικητών μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918), για την απελευθέρωση από τα «δεσμά της συνθήκης των Βερσαλλιών», για την αποκατάσταση της «εθνικής υπερηφάνειας» και για τη σωτηρία από τη φτώχεια της μεταπολεμικής περιόδου. Οι Γερμανοί ήθελαν να απαλλαχτούν από το αίσθημα ενοχής για τον πόλεμο και ακολούθησαν εκείνον που διακήρυττε το μίσος, δίχως να ρωτήσουν πού οδηγούσε ο δρόμος που τους έστελνε.

«Όλος ο κόσμος μάς ανήκει»
«Θα συνεχίσουμε την επέλαση μέσα από τα συντρίμμια, γιατί σήμερα μας ανήκει η Γερμανία και αύριο ο υπόλοιπος κόσμος», τραγουδούσαν τα δωδεκάχρονα παιδιά, όταν παρήλαυναν υπό τους εκκωφαντικούς ήχους τρομπετών και τις μαύρες σημαίες με τη γερμανική σβάστικα της νίκης. Και οι παιδικές καρδούλες τους εννοούσαν απόλυτα αυτά τα λόγια. Όπως και το είδωλό τους. Γιατί ο Χίτλερ σχεδίαζε, ήθελε και διεξήγαγε έναν πόλεμο, με άμεσο στόχο την ίδρυση μιας μεγάλης Γερμανικής Αυτοκρατορίας και με απώτερο στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Η Γερμανία χαρούμενη παραδόθηκε σε αυτόν το «βιασμό»: το έθνος, το οποίο έναν αιώνα νωρίτερα αποκαλούνταν «ο λαός των ποιητών και των διανοητών», έκαιγε τα βιβλία των καλύτερων ποιητών και στοχαστών του σε μεγάλες σωρούς, συμμετείχε σε παρελάσεις με φάλαγγες, ύψωνε το δεξί χέρι όταν χαιρετούσε, έλεγε τις λέξεις «χάιλ Χίτλερ» όταν αγόραζε ψωμί και κρεμούσε τη σημαία με το αποκρουστικό σύμβολο, όταν ο Φίρερ είχε τα γενέθλιά του. Το έθνος πανηγύριζε για τους αυτοκινητόδρομους, για το «φόλκσβαγκεν», το αυτοκίνητο του λαού, το ζέπελιν, τα νέα τεθωρακισμένα άρματα μάχης και τα μαχητικά αεροσκάφη. Και σφάλιζε τα μάτια του μπροστά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία, πολύ πριν από το Άουσβιτς στην Πολωνία (και τα δεκάδες που ακολούθησαν), ανεγείρονταν δίχως να αποκρύπτονται από τη δημοσιότητα σε ολόκληρο το Ράιχ: Ζάχσενχαουζεν, Νταχάου, Μπούχενβαλντ, Μπέργκεν-Μπέλσεν κ.ο.κ. Μάλιστα, πρώτα θύματα υπήρξαν οι νεαροί Γερμανοί «ειδικών αναγκών» (το περίφημο Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4, το «Aktion T4») και η... συνείδηση της κοινής γνώμης. Ο Γερμανός δημοσιογράφος Χ. Γιένεκε είναι κατηγορηματικός: οι Γερμανοί στάθηκαν στο πλευρό του Φίρερ τους μέχρι την ύστατη ώρα - αυτή είναι η πραγματική ντροπή που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ή να προσπαθήσει να συγκαλύψει. Όλοι γνώριζαν ότι όλα είχαν τελειώσει, ότι κάθε πυροβολισμός ήταν δίχως νόημα, κάθε νεκρός και ένα έγκλημα. Και όμως όλοι συνέχιζαν. Και επειδή όλοι είχαν μερίδιο ευθύνης σε αυτή την ντροπή, μια τεράστια σιωπή απλώθηκε πάνω από τη χώρα. Οι άντρες της «απόπειρας» της 2ας Ιουλίου του 1944 ήταν μια απεγνωσμένη μειονότητα - ο Χίτλερ είχε δίκιο: μερικές εκατοντάδες ανάμεσα σε 80 εκατομμύρια. Τι θα μπορούσαν να είχαν πετύχει, αν η βόμβα του Κλάους Σενκ, Κόμη του Στάουφενμπεργκ είχε τότε, στη γνωστή συνωμοσία, σκοτώσει τον Φίρερ;

Όσοι θέλουν να διαγράψουν το παρελθόν, συνεχίζει ο Γιένεκε, δεν επιθυμούν να τα ακούνε πια αυτά. Οι εκπρόσωποί τους ζητούν αυτή η συζήτηση να λάβει ένα τέλος. Τα αισθήματα ενοχής των πολιτικών, όπως πιστεύουν, θα παρέλυαν τις μελλοντικές γενιές και θα εμπόδιζαν τη μελλοντική εξέλιξή τους. Ωστόσο, το Άουσβιτς ή το Νταχάου δεν έχουν παραλύσει κάποιον Γερμανό ή τη μελλοντική εξέλιξή του. Ούτε και τα εγκλήματα των Γερμανών στρατιωτών ανά τον κόσμο, της Ελλάδας περιλαμβανομένης. Αλλά ακόμη και αν οι Γερμανοί συμφωνούσαν να μη μιλούν πλέον για τον Χίτλερ, δε θα τον ξεφορτώνονταν τόσο εύκολα. Η κυριαρχία του ήταν πολύ ισχυρή για αυτούς. Υπήρχαν ανέκαθεν δύο τρόποι για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με τον Χίτλερ: μπορούσε κανείς είτε να τον διακωμωδήσει, όπως έκανε με ιδιοφυή τρόπο ο Τσάρλι Τσάπλιν στην κινηματογραφική ταινία Ο μεγάλος Δικτάτωρ, ή να τον εξυψώσει στη σφαίρα του μεταφυσικού, ως την μετουσίωση του κακού, προσδίδοντάς του έτσι μια θέση στη Δημιουργία. Ωστόσο, τόσο ο αστείος ήρωας της κινηματογραφικής ταινίας όσο και ο διαβολικός άνθρωπος δεν αρκούν για να εξηγήσουν το φαινόμενο Χίτλερ. Ο Τόμας Μαν, τον οποίο ο Χίτλερ είχε εκδιώξει από τη χώρα, τόλμησε μια εντελώς ιδιότυπη οπτική. Αδερφός Χίτλερ είναι ο τίτλος του πεζογραφήματος που συνέγραψε το 1939 στην εξορία, όταν ο Φίρερ της Γερμανίας βρισκόταν στο αποκορύφωμα της δόξας του. Ήταν η προσπάθεια, πέρα από την αποστροφή που ένιωθε, να δει τον άνθρωπο, όταν κανείς δεν πίστευε στη διαβολική φύση του. «Ο τύπος αυτός είναι σκέτη καταστροφή», σύμφωνα με τον Μαν, «αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην τον βρίσκουμε ενδιαφέροντα ως χαρακτήρα». Πώς κατάφερε από εθνικό επίπεδο να περάσει στο ευρωπαϊκό σκηνικό, πώς έμαθε να χειραγωγεί με τα ίδια οράματα και ψέματα τα πλήθη; Πώς αναδείχτηκε πρωταθλητής στην εκμετάλλευση της αγανάκτησης και της φοβίας των ανθρώπων; Πώς τον ευνόησε η τύχη και ό,τι μέχρι τότε έμοιαζε άχρηστο αποδείχτηκε τελικά χρήσιμο στην απόπειρά του να υποτάξει την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο; Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα. Όλα έδειχναν ότι ο θαυμασμός προς το πρόσωπό του έμοιαζε δικαιολογημένος. Ωστόσο έξι χρόνια αργότερα ο μύθος κατέρρευσε, ο υποψήφιος κατακτητής της Γης επέστρεψε στην αφετηρία, ταπεινωμένος από τους στρατούς του αντιχιτλερικού συνασπισμού.

Μίσησε το «λαό του»
Στην πτώση του το μίσος του στράφηκε απέναντι στον ίδιο του το λαό, ο οποίος δεν αποδείχτηκε αρκετά ηρωικός, ώστε να υποστηρίξει την κυριαρχία του στην υφήλιο. Στο τέλος δεν είναι παρά ένας αποτυχημένος, όπως και στην απαρχή της ζωής του, αιχμάλωτος στο ίδιο του το κρησφύγετο, και παντού γύρω του η διάλυση. Αποδυναμωμένος και μόνος. Το μόνο που του απέμενε ήταν ο θάνατος. Και όχι ο ηρωικός θάνατος μπροστά στον εχθρό, στη θύρα του διοικητηρίου του, αλλά ο μοναχικός θάνατος ενός ξοφλημένου ανθρώπου στο υπόγειο, σε έναν ξεχαρβαλωμένο καναπέ. Η ζωή του τελείωσε κάτω από τη γη. Δεν τον σκέπασαν ούτε καν με μια σημαία, όπως αρμόζει σε νεκρούς αρχηγούς κρατών: δεν υπήρχε σημαία στο κρησφύγετο. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια δεν υπάρχει πλέον κανένα μυστικό σχετικά με τον Αδόλφο Χίτλερ. Ο Φίρερ έχει απομυθοποιηθεί. Παρ’ όλα αυτά, το φάντασμά του πλανιέται ακόμη πάνω από τη Γερμανία. Ποτέ δε θα μπορέσει κανείς να το διώξει. Ο Χίτλερ ανήκει για πάντα στους Γερμανούς, γιατί δίχως αυτούς δε θα είχε υπάρξει ποτέ. Χιλιάδες βιβλία έχουν γραφτεί για τον Χίτλερ και τους οπαδούς του, ωστόσο ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο: τι ήταν άραγε εκείνο που ώθησε τους Γερμανούς να τον ακολουθήσουν στον γκρεμό, όπως και τα παιδιά στο παραμύθι με το μαγικό αυλό; Το αίνιγμα δεν είναι ο Αδόλφος Χίτλερ, το αίνιγμα είναι οι άνθρωποι. Εκείνος «απλώς» τους χειραγώγησε με τη μέθοδο του καρότου και του μαστίγιου. «Αξιοποίησε» στο ακέραιο την τρομοκρατία, την προπαγάνδα και το ρουσφέτι, ανακατεύοντάς τα με μεταφυσικές αεορολογίες και μίσος. Ένας ανάλογος βαρβαρισμός διέπει δυστυχώς και την «έμπνευση» των (υποτιθέμενων) δημοσιογράφων του εβδομαδιαίου ειδησεογραφικού γερμανικού Focus, οι οποίοι υπηρετούν τα συμφέροντα που (δολίως) εκπροσωπούν με μεθόδους βγαλμένες από τη «σχολή» του υποβολέα της χιτλερικής κακοήθειας, λογοτέχνη-δημοσιογράφου και υπουργού Προπαγάνδας, Ιωσήφ Γκέμπελς! Ας ευχηθούμε να μη δούμε τα χειρότερα στο προσεχές μέλλον...

Τι μας χρωστούν οι Γερμανοί
Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό «Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου», για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500 χωριών, 50.000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και το θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα (λιμό) το χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς, δεν καταδικάστηκε κανένας! Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών-κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων» (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δις δολαρίων, αγοραστικής αξίας του 1938, χωρίς να αναγνωριστούν τα «διαφυγόντα κέρδη» για τις επόμενες δεκαετίες.

Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων. Η γερμανική κυβέρνηση απέρριψε στις 24 Φεβρουαρίου του 2010 τις κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία οφείλει ακόμη στην Ελλάδα τις αποζημιώσεις από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλώνοντας ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κρίση.

«Οφείλω να απορρίψω τις κατηγορίες αυτές», δήλωσε ο Αντρέας Πέσκε, εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών. «Με βάση τη συμφωνία αποζημιώσεων του 1960, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κατέβαλε αποζημίωση στην Ελλάδα ύψους 115 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων (περί τα 58,8 εκατ. ευρώ) για τη ζημία που προκλήθηκε από το ναζισμό», δήλωσε ο εκπρόσωπος. Σύμφωνα με τον Αντρέας Πέσκε, οι Έλληνες που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία υπό το ναζιστικό καθεστώς αποζημιώθηκαν επίσης στο πλαίσιο του ιδρύματος «Μνήμη, ευθύνη και μέλλον», το οποίο κατέβαλε περί τα 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ σε 1,7 εκατομμύρια πρώην εργαζόμενους σε καταναγκαστικά έργα σε περισσότερες από εκατό χώρες. Παράλληλα, η Γερμανία χορήγησε μετά το 1960 βοήθεια ύψους «περίπου 32 δισεκατομμυρίων γερμανικών μάρκων (16,3 δισεκατομμύρια ευρώ) στην Ελλάδα σε διμερές και ευρωπαϊκό επίπεδο, για να υποστηρίξει την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του γερμανικού υπουργείο Εξωτερικών.

Από το Φεβρουάριο του 1941 πριν ακόμη από τη γερμανική επίθεση, ο χρυσός της Τραπέζης της Ελλάδος είχε μεταφερθεί στην Κρήτη, η οποία έχει θεωρηθεί ασφαλέστερο μέρος από την Αθήνα. Με τη γερμανική επίθεση στην Κρήτη το Μάιο του 1941, ο ελληνικός χρυσός φυγαδεύτηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου με το αγγλικό πολεμικό «Διδώ» και από εκεί έφτασε στην Πραιτόρια της Νοτίου Αφρικής. Εκεί λιώθηκε, για να μετασχηματιστεί σε ράβδους συνολικού βάρους 608.350 ουγκιών. Τέλος, μετά από πολλές περιπέτειες, ο ελληνικός χρυσός μεταφέρθηκε στο Λονδίνο. Στην πραγματικότητα βεβαίως το χρυσό της Ελλάδος μας τον πήραν οι Εγγλέζοι και δεν τον επέστρεψαν ποτέ. Οι Γερμανοί βρήκαν άδειο το θησαυροφυλάκιο της Τραπέζης της Ελλάδος και ως εκ τούτου κάθε χαρτονόμισμα σε δραχμές κατέστη αυτομάτως άνευ αντικρίσματος...

Έτσι γίνεται κάποιος εγκληματίας πολέμου
Σύμφωνα με την ερευνήτρια γενοκτονιών Μπίρτε Κούντρους, «Σε όλες τις περιπτώσεις γενοκτονιών υπάρχει πάντα μια ομάδα ανθρώπων που θεωρεί μια άλλη ομάδα ως πρόβλημα. Και πρέπει να εξαφανιστεί. Δεν πρέπει όμως να πιστεύουμε ότι μια μικρή ελίτ των ατόμων που κατέχουν την εξουσία σκαρφίζεται κάτι τέτοιο και στη συνέχεια ο λαός καλείται να εκτελέσει τις εντολές τους. Την πρωτοβουλία αναλαμβάνουν οι δράστες επί τόπου. Η ιδεολογική κινητοποίηση λαμβάνει χώρα κυρίως όπου υπάρχουν και οι αντίστοιχες προκαταλήψεις, όπως ο γερμανικός αντισημιτισμός στην προπολεμική κοινωνία. Οι δράστες κηρύσσουν μια ομάδα ανθρώπων ως αποδιοπομπαίο τράγο. Γίνεται μια εναλλαγή δραστών-θυμάτων: δεν είμαστε εμείς οι ένοχοι, αλλά αντίθετα εκείνοι είναι αυτοί που μας βλάπτουν. Το μακελειό αναδεικνύεται σε πράξη υπεράσπισης... Λύτρωση μέσω της κάθαρσης: αυτό υπόσχονται πάντα οι ιδεολογίες που έχουν να κάνουν με γενοκτονίες. Σκοτώστε τις κατσαρίδες Τούτσι, αναμεταδιδόταν συνέχεια από το κυβερνητικό ραδιόφωνο των Χούτου στον εμφύλιο της Ρουάντα...».

Ο υπουργός Προπαγάνδας Ιωσήφ Γκέμπελς
Ο Ιωσήφ Γκέμπελς γεννήθηκε το 1897 στη Ρηνανία. Σπούδασε Ιστορία και Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης με επιβλέποντα καθηγητή τον Εβραίο Φρίντριχ Γκούντολφ. Η διδακτορική διατριβή του είχε θέμα το... ρομαντισμό του Βίλχελμ Φον Σουτς. Στα χρόνια που ακολούθησαν αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία: έγραψε ποιήματα, δοκίμια και το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Michael (εκδόθηκε το 1929 από τις ναζιστικές εκδόσεις Franz Eher). Από το 1924 ως την τελική συντριβή της Γερμανίας χρησιμοποίησε τις πλέον ειδεχθείς μεθόδους (δεν αρκείτο στη ρητορεία, το ψέμα ή τις φιέστες, αλλά κατέφευγε και στη συκοφαντία ή τους φόνους), προκειμένου να πείσει τους εξαθλιωμένους συμπατριώτες του να στηρίξουν τον Χίτλερ. Στον Γκέμπελς οφείλεται η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ναζιστικού «εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος» NSDAP στις εκλογές της 14ης Σεπτεμβρίου του 1930 (18% και 107 έδρες). Ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ είχε πει για εκείνον: «Δώστε σε αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους Εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές». Στο ημερολόγιό του ο Γκέμπελς σημειώνει: «Δεν πρέπει να δείξουμε κανένα έλεος στους παρείσακτους. Πρέπει να τους εξαλείψουμε, να τους καταστρέψουμε μέχρι τέλους». Στις 13 Μαρτίου του 1933 ο Χίτλερ ανακήρυξε τον Γκέμπελς «Υπουργό Λαϊκής Διαφώτισης και Προπαγάνδας» (Volksaufklärung und Propaganda), κάνοντάς τον έτσι μέλος της Κυβέρνησης. Ακόμη και ο «Εμπρησμός του Ράιχσταγκ» προβοκάτσια του Γκέμπελς ήταν. Αυτοκτόνησε την 1η Μαΐου του 1945.

Κάντε κλικ εδώ και κατεβάστε το άρθρο σε pdf

focus.gr

IEK porno

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΤΑΪΛΑΝΔΗΣ

Οι προβλέψεις ότι η λαϊκή εξέγερση των «ερυθροχιτώνων» υποστηρικτών του εκδιωχθέντος πρωθυπουργούΤακσίν Σιναουάρτα θα πνιγόταν στο αίμα επαληθεύτηκαν, αλλά αυτή τη φορά οι διαδηλωτές στην Ταϊλάνδη φρόντισαν να χύσουν το «αίμα του λαού» μόνοι τους, χωρίς τη συμβολή της αστυνομίας. Ξεκίνησαν μαζική αιμοδοσία, προκειμένου να συγκεντρώσουν σε φιάλες και να πετάξουν στην είσοδο του αυστηρά φρουρούμενου πρωθυπουργικού μεγάρου περισσότερα από 300 λίτρα αίματος, σε μια άνευ προηγουμένου «θυσία για τη δημοκρατία», όπως την ονόμασαν. Η στρατιωτική κυβέρνηση απέρριψε το αίτημά τους για άμεση διεξαγωγή εκλογών και όλα δείχνουν ότι η επόμενη αιματοχυσία δεν θα είναι τόσο ειρηνική. (ΑΡ/ ΑΡΙCΗΑRΤ WΕΕRΑWΟΝG)

Τα μεγαλύτερα παράδοξα του κόσμου

Κάποια πράγματα απλώς δε βγάζουν νόημα. Πώς γίνεται η δημιουργία νέων δρόμων να αυξάνει το μποτιλιάρισμα; Και γιατί οι μονοκύτταροι οργανισμοί έχουν περισσότερο DNA από εμάς; Ιδού τα πιο αινιγματικά παράδοξα...

Όσο πιο πολλούς φόρους ζητούν οι κυβερνήσεις, τόσο λιγότερα χρήματα εισπράττουν

Όταν οι κυβερνήσεις αποκαλύπτουν σχέδια να αυξήσουν τον υψηλότερο συντελεστή στο φόρο εισοδήματος, υποστηρίζουν ότι οι αλλαγές αυτές θα φέρουν εκατομμύρια ευρώ επιπλέον στα ταμεία του κράτους. Όμως κάποιοι οικονομολόγοι αμφισβητούν αυτές τις προβλέψεις, υποστηρίζοντας ότι τα έσοδα από τη φορολογία αυξάνονται μόνο μέχρι ένα συγκεκριμένο φορολογικό συντελεστή - όταν αυτός ξεπεραστεί, αρχίζουν ξανά να πέφτουν. Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως «καμπύλη του Λάφερ». Όταν οι πολίτες θεωρούν ότι το κράτος εφαρμόζει υπερβολικά υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, δεν έχουν πλέον κίνητρο για να εργάζονται, ενώ απ’ την άλλη αρχίζουν να ψάχνουν τρόπους να αποφύγουν τη φορολογία, είτε εκμεταλλευόμενοι «παραθυράκια» στη φορολογική νομοθεσία είτε εμπιστευόμενοι τις καταθέσεις τους σε offshore φορολογικούς παραδείσους είτε τέλος εγκαταλείποντας τη χώρα και μετακομίζοντας στο εξωτερικό. Όμως, σύμφωνα με τον οικονομολόγο καθηγητή Κόλιν Ρεν του Πανεπιστημίου του Νιούκαστλ, ο καθορισμός των περιπτώσεων στις οποίες ισχύει το παραπάνω φαινόμενο αποτελεί αντικείμενο διενέξεων ανάμεσα στους ειδικούς. Όπως εξηγεί, «λέγεται ότι η μείωση του υψηλότερου φορολογικού συντελεστή εισοδήματος, που έφτανε μέχρι και το 83% στη Μεγάλη Βρετανία από τα τέλη του 1970 ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οδήγησε σε αύξηση των εσόδων από φορολογία». Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει αν και κατά πόσο η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει πάλι σε αύξηση του υψηλότερου φορολογικού συντελεστή θα οδηγήσει σε πτώση των εσόδων. Σύντομα θα το διαπιστώσουμε και στην Ελλάδα.

Το Σύμπαν είναι γεμάτο λαμπερά αστέρια, και όμως το διάστημα παραμένει σκοτεινό
Η ουσία αυτού του παραδόξου έγκειται σε κάποια απλά δεδομένα σχετικά με το φως και τα αστέρια. Η ένταση του φωτός, από οποιαδήποτε πηγή και αν προέρχεται, μειώνεται ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης: με άλλα λόγια, όταν διπλασιάζεται η απόσταση από ένα αστέρι, η λάμψη του μειώνεται στο ένα τέταρτο. Όσο όμως κοιτάζουμε το σύμπαν, παρατηρούμε όλο και περισσότερα αστέρια. Βασισμένοι σε απλούς γεωμετρικούς υπολογισμούς, καταλήγουμε ότι, κάθε φορά που διπλασιάζεται η απόσταση, ο αριθμός των άστρων τετραπλασιάζεται, εξουδετερώνοντας την επίδραση της απόστασης στην ένταση της λάμψης τους. Σύμφωνα με τα παραπάνω δεδομένα, ο νυχτερινός ουρανός θα έπρεπε να είναι ολοφώτεινος λόγω των άπειρων αστεριών του απέραντου σύμπαντός μας. Γιατί λοιπόν κάτι τέτοιο δε συμβαίνει;
Τη δεκαετία του 1820 ο Γερμανός αστρονόμος Βίλχελμ Όλμπερς προσπάθησε να εξηγήσει το φαινόμενο υποστηρίζοντας ότι η αστρική σκόνη ανέκοπτε το φως των πιο μακρινών άστρων. Η θεωρία του όμως καταρρίπτεται εύκολα, αν σκεφτούμε ότι η σκόνη θα θερμαινόταν τόσο ώστε θα άρχιζε να λάμπει εξίσου έντονα με τα άστρα που θα έκρυβε. Πολλοί ερευνητές πίστεψαν ότι βρήκαν την πραγματική απάντηση όταν το 1929 οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι το σύμπαν διαστέλλεται, κάτι που προκαλεί τη σταδιακή εξασθένιση της φωτεινότητας των πιο μακρινών άστρων. Και όμως, όπως παρατηρεί ο αστροφυσικός Έρικ Λίντερ του Εργαστηρίου Λόρενς Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, ούτε αυτή η εξήγηση είναι αρκετή: «Το φαινόμενο ελαττώνει τη φωτεινότητα των άστρων περίπου στο μισό, αλλά δεν μπορεί να μειώσει σε τέτοιο βαθμό την άπειρη φωτεινότητα ώστε να την καταστήσει πεπερασμένη». Η πραγματική εξήγηση είναι ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου. «Ένα άστρο έχει περιορισμένη διάρκεια λάμψης», σχολιάζει ο Λίντερ. «Και δεν αρκεί για να γεμίσει την απέραντη έκταση του διαστήματος».

Τα τραύματα από ατυχήματα με ποδήλατο είναι λιγότερα σε μέρη όπου οι ποδηλάτες δε φορούν κράνος
Τα πλεονεκτήματα του να φοράει κάποιος κράνος όταν κυκλοφορεί με ποδήλατο είναι πασιφανή: προστατεύεται από σοβαρά κρανιακά τραύματα, ακόμα και από το θάνατο. Πώς γίνεται, τότε, σε χώρες όπου σχεδόν κανείς ποδηλάτης δε φοράει κράνος, όπως στη Γερμανία ή στη Δανία, να σημειώνονται πολύ λιγότερα τραύματα από ποδηλατικά ατυχήματα απ’ ό,τι σε χώρες όπως τις ΗΠΑ ή το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου σχεδόν όλοι οι ποδηλάτες προστατεύονται με κράνος; Και γιατί στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, όπου οι ποδηλάτες υποχρεώθηκαν να φορούν κράνος, το μέτρο αυτό δεν επηρέασε καθόλου αυτά τα ποσοστά;
Κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το παράδοξο οφείλεται στο φαινόμενο της «αντιστάθμισης του κινδύνου»: οι ποδηλάτες που φορούν κράνος, νιώθοντας πιο ασφαλείς, παίρνουν περισσότερα ρίσκα. Αν και ο συγκοινωνιακός ψυχολόγος δρ Ίαν Γουόκερ του Πανεπιστημίου του Μπαθ δεν είναι τόσο σίγουρος: «Οι ενδείξεις που έχουμε υποδεικνύουν μάλλον το αντίθετο», λέει. «Οι ποδηλάτες που φορούν κράνος συνήθως αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη τάση προς τη συνετή και προσεκτική συμπεριφορά». Η δική του έρευνα υποδεικνύει μια τελείως διαφορετική αιτία: ότι δηλαδή οι οδηγοί αυτοκινήτων, όταν προσπερνούν ποδηλάτες που φορούν κράνος, τους αφήνουν λιγότερο χώρο, κάτι που μπορεί να προκαλέσει περισσότερα ατυχήματα.
Αλλού, πάλι, η υποχρεωτική χρήση του κράνους έχει οδηγήσει σε ένα άλλο παράδοξο φαινόμενο: κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η ποδηλασία είναι επικίνδυνη, αποθαρρύνοντάς τους από μια υγιεινή συνήθεια. Στην πραγματικότητα, σχολιάζει ο Γουόκερ, η ποδηλασία δεν είναι πιο επικίνδυνη από το να κυκλοφορεί κανείς με τα πόδια, ενώ αντίθετα είναι πολύ ευεργετική για την υγεία. Κατά μέσο όρο, περίπου 100 ποδηλάτες σκοτώνονται κάθε χρόνο στους δρόμους της Μεγάλης Βρετανίας. «Συγκρίνετε αυτόν τον αριθμό με τους 40.000 Βρετανούς πολίτες που χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο λόγω προβλημάτων υγείας που οφείλονται στην παχυσαρκία», λέει.

Ο Νόμος του Μέρφι δεν μπορεί να αποδειχτεί
Όλοι γνωρίζουν το νόμο του Μέρφι: ό,τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει. Όλοι επίσης έχουν υποστεί κάποια στιγμή τις συνέπειές του: αν η φρυγανιά πέσει από το πιάτο, θα προσγειωθεί από τη βουτυρωμένη μεριά• αν ξεχάσετε την ομπρέλα σας στο σπίτι, είναι σίγουρο ότι θα βρέξει.
Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι ο Μέρφι υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Ο ταγματάρχης Έντουαρντ Α. Μέρφι ήταν μηχανικός της Αεροπορίας των ΗΠΑ. Τη δεκαετία του 1940, ενώ διεξήγαγε έρευνες σχετικά με την επίδραση της απότομης επιβράδυνσης στους πιλότους, ανακάλυψε την εξής γενική αρχή: «Αν υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει κάτι και ο ένας από τους δύο οδηγεί στην καταστροφή, πρέπει να υποθέσετε ότι αυτός είναι ο τρόπος που θα γίνει».
Από ειρωνεία της τύχης, ο Μέρφι δε θέλησε ποτέ να υιοθετήσει την εκλαϊκευμένη εκδοχή του νόμου «του», γιατί τη θεωρούσε επιπόλαιη και μη επιστημονική, κάτι που τον μετατρέπει στο πρώτο θύμα του νόμου του και με αυτόν τον τρόπο, παραδόξως, τον επιβεβαιώνει – ή μήπως όχι; Στο κάτω κάτω, κάθε απόπειρα να αποδείξει κανείς την εγκυρότητα του νόμου του Μέρφι είναι εξ ορισμού καταδικασμένη σε αποτυχία. Αν δηλαδή κάποιος επιχειρήσει να αποδείξει την ισχύ του νόμου ρίχνοντας στο πάτωμα βουτυρωμένες φρυγανιές, για να δει αν όντως θα προσγειωθούν από τη βουτυρωμένη μεριά και το πείραμα «επιτύχει», τότε αυτόματα ακυρώνεται η ισχύ του νόμου, εφόσον κάτι που μπορούσε να πάει στραβά δεν πήγε. Αν, αντίθετα, οι φρυγανιές προσγειωθούν από την άλλη μεριά, αυτό μας δείχνει άραγε ότι ο νόμος δεν ισχύει ή μήπως επενέβη ακριβώς ο νόμος του Μέρφι και μας χάλασε το πείραμα;

Η δημιουργία περισσότερων δρόμων, αντί να μειώνει τα μποτιλιαρίσματα, τα αυξάνει
Αν μια πόλη «πνίγεται» από τα μποτιλιαρίσματα, φαίνεται λογικό να καταφύγει στη δημιουργία «βοηθητικών δρόμων» για να απαλύνουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση. Η λογική λέει ότι όσο περισσότεροι οι δρόμοι, τόσο μειώνεται η ποσότητα των αυτοκινήτων ανά δρόμο και άρα εξαλείφονται τα μποτιλιαρίσματα. Αυτό τουλάχιστον πίστευαν όλοι μέχρι που το 1968 ο Γερμανός μαθηματικός Ντίτριχ Μπράες έδειξε ότι οι υποδείξεις του κοινού νου δεν εφαρμόζονται πάντα στο κυκλοφοριακό και ότι οι επιπλέον δρόμοι είναι πιθανόν να χειροτερέψουν τα πράγματα. Με απλά λόγια, μερικοί οδηγοί βρίσκουν παρακάμψεις μέσα στο οδικό δίκτυο, για να συντομεύσουν τη διαδρομή τους, αλλά αυτό έχει ως συνέπεια να αυξάνεται η κυκλοφοριακή συμφόρηση σε άλλα σημεία του δικτύου, κάτι που επιβραδύνει δραματικά τη διαδρομή των υπόλοιπων οδηγών.
«Το παράδοξο του Μπράες αποτελεί συνέπεια δύο διαφορετικών στρατηγικών βελτιστοποίησης», εξηγεί ο δρ Μάικλ Γκάστνερ, ειδικός στην επιστήμη των υπολογιστών στο Ινστιτούτο Σάντα Φε του Νέου Μεξικού. «Ο στόχος των συγκοινωνιολόγων και των σχεδιαστών οδικών δικτύων είναι να ελαττώσουν το συνολικό χρόνο που ξοδεύουν στις μετακινήσεις τους όλοι οι οδηγοί μαζί. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί ο κάθε οδηγός προσπαθεί να βρει το συντομότερο δρόμο για τον ίδιο – και αυτές οι δύο τεχνικές μπορούν να διαμορφώσουν με τελείως διαφορετικό τρόπο την κυκλοφοριακή ροή».
Προσομοιώσεις στον υπολογιστή από την ομάδα του Γκάστνερ υποδεικνύουν ότι, αντί να ανοίγουμε καινούριους δρόμους, το ιδανικό θα ήταν να κλείσουμε κάποιες στρατηγικές παρακάμψεις, κάτι που θα μείωνε τη μέση διάρκεια των διαδρομών στους υπόλοιπους δρόμους σε ποσοστό μέχρι και 30%.
Η λύση λοιπόν στο κυκλοφοριακό πρόβλημα μοιάζει εκ πρώτης όψεως με ένα παράδοξο: για να ανακουφίσουν τους δρόμους, οι σχεδιαστές του δικτύου θα πρέπει να μειώσουν τον αριθμό των διαθέσιμων δρόμων. «Όσο περίεργο και αν φαίνεται, η “υποβάθμιση” του δικτύου μπορεί να βελτιώσει την απόδοσή του», σχολιάζει ο Γκάστνερ.

Σύμφωνα με υπολογισμούς, υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός εξωγήινων εκεί έξω, ωστόσο μέχρι τώρα δεν έχουμε βρει κανέναν
Ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν στα ΑΤΙΑ συχνά υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί παρά να υπάρχει εξωγήινη ζωή κάπου εκεί έξω. Στο κάτω κάτω της γραφής, το σύμπαν είναι αχανές. Κατά τη δεκαετία του ’50, ο Ιταλός φυσικός και νομπελίστας Ενρίκο Φέρμι, μετά από κάποιους κατά προσέγγιση υπολογισμούς, κατέληξε ότι ο ίδιος ο γαλαξίας μας θα πρέπει να σφύζει από ζωή, ακόμα και από νοήμονα ζωή, κάτι που τον έκανε να αναρωτηθεί: «Μα πού πήγαν όλοι;». Η αντίφαση είναι γνωστή ως το Παράδοξο του Φέρμι.
Μια ευρέως διαδεδομένη εξήγηση του παραδόξου είναι ότι το διαστημικό ταξίδι είναι απλούστατα υπερβολικά χρονοβόρο. Ακόμα και αν ταξίδευε με την ταχύτητα του φωτός, ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο θα χρειαζόταν δεκάδες χιλιάδες χρόνια για να διασχίσει το γαλαξία μας, και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε δει ακόμα πράσινα ανθρωπάκια να προσγειώνονται στην πίσω αυλή του σπιτιού μας. Το 1975, όμως, ο Αμερικανός αστρονόμος Μάικλ Χαρτ έδειξε ότι, ακόμα και αν οι εξωγήινοι διαθέτουν μόνο συμβατικούς πυραύλους ανάλογους με τους δικούς μας, θα μπορούσαν παρ’ όλα αυτά να επισκεφθούν ολόκληρο το γαλαξία μέσα σε λίγα εκατομμύρια χρόνια. Το κόλπο για να το καταφέρουν θα ήταν να εγκαταστήσουν αποικίες, κάθε μία από τις οποίες θα οργάνωνε τις δικές της εξερευνητικές αποστολές, δημιουργώντας έτσι ένα αποικιστικό «κύμα», που θα αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και αν οι εξωγήινοι δεν το κουνούσαν από τον πλανήτη τους, θα μπορούσαν και πάλι να μας κάνουν γνωστή την ύπαρξή τους είτε με τη θέλησή τους, εκπέμποντας σήματα στο διάστημα, είτε και τυχαία, λόγω «διαρροής» του τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού δικτύου τους. Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχουν υπάρξει αξιόπιστες ενδείξεις τέτοιων σημάτων.
Ανάμεσα στις εξηγήσεις που έχουν προταθεί για το φαινόμενο που έχει ονομαστεί «Η Μεγάλη Σιωπή» βρίσκεται και αυτή που υποστηρίζει ότι, μόλις οι εξωγήινοι κάνουν γνωστή την ύπαρξή τους στο υπόλοιπο σύμπαν, δέχονται επίθεση από μια εξωγήινη φυλή επιδρομέων, διαφορετική από τη δική τους. Ωστόσο, η δρ Τζιλ Τάρτερ, διευθύντρια του Κέντρου Ερευνών για την Εξωγήινη Νοημοσύνη (SETI) στην Καλιφόρνια, πιστεύει ότι υπάρχει μια λιγότερο ανησυχητική εξήγηση στο Παράδοξο του Φέρμι. «Δουλεύω στο Κέντρο εδώ και δεκαετίες και η πείρα μου μού επιτρέπει να δηλώνω έκπληκτη από το πόσο λίγο έχουμε εξερευνήσει το σύμπαν στο οποίο ζούμε», λέει. «Έτσι λοιπόν τείνω να τοποθετούμαι όχι στο στρατόπεδο εκείνων που υποστηρίζουν ότι “βρίσκονται ανάμεσά μας”, αλλά μάλλον σε αυτούς που πιστεύουν ότι δεν έχουμε αρκετές αποδείξεις, για να καταλήξουμε ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει».

Οι απλοί οργανισμοί είναι πιθανό να διαθέτουν περισσότερο γενετικό υλικό από πιο σύνθετους οργανισμούς όπως εμείς
Εμείς οι άνθρωποι καυχιόμαστε ότι είμαστε τα πιο εξελιγμένα πλάσματα στη Γη, και σίγουρα πολύ πιο σύνθετα από μια αμοιβάδα, για παράδειγμα. Θα ήταν λοιπόν αυτονόητο οι άνθρωποι να έχουμε πολύ περισσότερο DNA από αυτούς τους μονοκύτταρους οργανισμούς, σωστά;
Δεν είναι έτσι όμως: στην πραγματικότητα οι αμοιβάδες περιέχουν πάνω από 100 φορές περισσότερο γενετικό υλικό από εμάς. Επιστήμονες εξειδικευμένοι στη γενετική εξηγούν ότι οι αλληλουχίες του DNA είναι τόσο πολύπλοκες που δεν είναι λογικό να περιμένουμε έναν απλό συσχετισμό μεταξύ της ποσότητας αλληλουχιών που διαθέτει ένας οργανισμός και της πολυπλοκότητάς του.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Ράιαν Γκρέγκορι, του Πανεπιστημίου του Γκουέλφ του Καναδά, τα γονιδιώματα αντικατοπτρίζουν την περίπλοκη εξελικτική ιστορία των ζωντανών όντων και δεν πρόκειται για απλές «οδηγίες» για το πώς φτιάχνεται ένας οργανισμός.
«Για παράδειγμα, ο πιο κοινός τύπος DNA, που απαντά στους περισσότερους ζωικούς και φυτικούς οργανισμούς, είναι μεταθέσιμα στοιχεία. Πρόκειται για αλληλουχίες DNA ικανές να δημιουργούν αντίγραφα του εαυτού τους και γενικά θεωρούνται παράσιτα του γονιδιώματος-ξενιστή», σχολιάζει ο Γκρέγκορι. «Κάποιες από αυτές μπορεί να αναλαμβάνουν λειτουργικούς ρόλους, αλλά πολλές παραμένουν ανενεργές και κάποιες μπορούν ακόμα και να προκαλέσουν ασθένειες».
Ένα μέρος αυτού του γενετικού υλικού δεν κάνει τίποτα, και όμως αν γινόταν καταμέτρηση του γενετικού υλικού διαφόρων οργανισμών θα συγκαταλεγόταν στους υπολογισμούς. Αυτό που η έρευνα προσπαθεί τώρα να ανακαλύψει είναι από πού προήλθε αυτό το αποκαλούμενο «άχρηστο DNA».

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Μια άπορη γυναίκα ψάχνει μέσα στα σκουπίδια χωματερής λίγο έξω από τη Σταυρούπολη, στη νότια Ρωσία. Στη διοικητική περιφέρεια που υπήρξε κάποτε μια από τις «ατμομηχανές» της σοβιετικής βιομηχανικής παραγωγής, το 20% του πληθυσμού ζει σήμερα κάτω από τα επίσημα όρια φτώχειας, λόγω της ανεργίας αλλά και της οικολογικής καταστροφής μεγάλων καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Τα ποσοστά των φτωχών έχουν εκτοξευθεί στα ύψη σε «ξεχασμένες» από το Κρεμλίνο αγροτικές περιοχές όπως είναι η Σταυρούπολη. (RΕUΤΕRS/ ΕDUΑRD ΚΟRΝLΥΕΝΚΟ)

προσοχή με τα κινητά σας αυτές τις άγιες ημέρες

χριστός και παραλία!

ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ 100 ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ

Με απορία περιεργάζεται πεζός την απίστευτη εικόνα που δημιουργήθηκε χθες στον γερμανικό αυτοκινητόδρομο Α8 μετά την καραμπόλα 100 αυτοκινήτων που προκάλεσε κυκλοφοριακό έμφραγμα μεταξύ των πόλεων Φρίντμπεργκ και Αουγκσμπουργκ στη Βαυαρία. Τουλάχιστον 25 άνθρωποι τραυματίστηκαν στις αλλεπάλληλες συγκρούσεις μεταξύ 30 φορτηγών και δεκάδων οχημάτων. Η σούπερ καραμπόλα οφείλεται στην πυκνή ομίχλη που είχε σκεπάσει την περιοχή. Ωσπου να μαζευτούν από το οδόστρωμα οι τσακισμένες λαμαρίνες, η κυκλοφορία διεκόπη επί ώρες κρατώντας παγιδευμένους επί τόπου οδηγούς, αστυνομικούς και μέλη συνεργείων οδικής βοήθειας. (RΕUΤΕRS/ΜΙCΗΑΕL DΑΙDΕR)

Ο αριθμός της ντροπής για την Ελλάδα είναι 26132462

Αυτός ο αριθμός είναι εξευτελιστικός για την χώρα μας. Eίναι ο αριθμός 26132462 που ανήκει στην Τράπεζα της Ελλάδος! Ο αριθμός λογαριασμού για την σωτηρία της χώρας! Θα βάλει άραγε κανένας επιχειρηματίας ή εφοπλιστής τα χρήματα για να καλυφθεί το έλλειμμα των 4,8 δισ έτσι ώστε να πάρουν πίσω τα μέτρα;

Όποιος αγαπάει την Ελλάδα, να μη δώσει ούτε ένα λεπτό σ' αυτό τον λογαριασμό! Γιατί μπορεί να αγαπάμε την Ελλάδα, αλλά δεν εμπιστευόμαστε ούτε την ηγεσία της, ούτε την τράπεζα Ελλάδος που μας τα ζητάει! Ας φορολογήσει η κυβέρνηση τους έχοντες (όχι να ζητήσει, ούτε να απαιτήσει, να φορολογήσει κατευθείαν) και ας αφήσει τους φουκαράδες άμυαλους εθνικιστές παππούδες.

Η μεγέθυνση του μυστικού δείπνου

Οι μερίδες φαγητού που εμφανίζονται σε εικονογραφήσεις του Μυστικού Δείπνου έχουν μεγαλώσει κατ’ αναλογία της μεγέθυνσης των γευμάτων στην καθημερινότητά μας, λένε διατροφολόγοι και ειδικοί στην παχυσαρκία.

Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Κόρνελ μελέτησε 52 από τους πιο διάσημους πίνακες της βιβλικής σκηνής και εστίασε στο μέγεθος των τροφίμων. Μεταξύ άλλων, στο μικροσκόπιο μπήκαν πίνακες των Ελ Γκρέκο, ντα Βίντσι, Κράναχ του Πρεσβύτερου και Ρούμπενς. Όπως διαπίστωσε, τα φαγητά, το ψωμί και τα πιάτα μπροστά στον Ιησού και τους μαθητές του σταδιακά αυξήθηκαν κατά δύο τρίτα. Αυτό, όπως λένε οι επιστήμονες, οφείλεται στο ότι η τέχνη μιμείται τη ζωή.

Ο καθηγητής Brian Wansink, επικεφαλής της έρευνας μαζί με τον αδερφό του Craig, γράφει στο International Journal of Obesity: «Τα τελευταία χίλια χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες θεαματικών αυξήσεων στην παραγωγή, διαθεσιμότητα, ασφάλεια, αφθονία και προσιτότητα του φαγητού. Πιστεύουμε ότι καθώς η τέχνη μιμείται τη ζωή, αυτές οι αλλαγές αντανακλώνται στις απεικονίσεις του πιο διάσημου δείπνου της ιστορίας».

Όπως λέει, τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι το φαινόμενο μεγαλύτερων μερίδων σε μεγαλύτερα πιάτα έχει προκύψει προοδευτικά κατά τη διάρκεια της χιλιετίας. Τα κυρίως γεύματα μεγάλωσαν κατά 69% και το μέγεθος των πιάτων κατά 66% μεταξύ των παλαιότερων (περίπου το 1000 μ.Χ.) και των πιο πρόσφατων εικονογραφήσεων (1700 μ.Χ). Το μέγεθος του ψωμιού αυξήθηκε κατά 23%. Οι πιο έντονες αυξήσεις εντοπίστηκαν σε πίνακες που χρονολογούνται μετά το 1500 και έως το 1900 μ.Χ.

Σύμφωνα με τον Craig Wansink, καθηγητή θεολογίας, οι αλλαγές στο μέγεθος των μερίδων είναι πιθανόν αντανάκλαση πολιτιστικών διαφοροποιήσεων και όχι θρησκευτικών. «Δεν υπάρχει κάποιος θρησκευτικός λόγος που τα γεύματα μεγάλωσαν. Μπορεί να οφείλεται στο ότι όντως τα γεύματα μεγάλωσαν ή στο ότι οι άνθρωποι άρχισαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το φαγητό».

Η Charlene Shoneye, διατροφολόγος στη βρετανική οργάνωση Weight Concern, δήλωσε: «Δεν εκπλήσσομαι από τα ευρήματα γιατί το μέγεθος των πιάτων μας και οι μερίδες φαγητού έχουν αυξηθεί. Για παράδειγμα, πριν από είκοσι χρόνια, τα περισσότερα πατατάκια έβγαιναν σε συσκευασίες των 20 γρ. Τώρα είναι 30, 50 ή ακόμα και 60 γρ. και εξακολουθούμε να τρώμε όλο το σακουλάκι. Αυτή η μεγέθυνση έχει αλλάξει την αντίληψή μας για το φυσιολογικό».

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Βαμμένες με εντυπωσιακά χρώματα στο πρόσωπο, ινδές φοιτήτριες χορεύουν στις γιορτές για τον ερχομό της άνοιξης, στις οποίες συμμετέχουν κάθε χρόνο εκατομμύρια ινδουιστές. Οι πιστοί υποδέχονται το έαρ βάφοντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου με πολύχρωμες φυτικές βαφές, που αποκαλούνται «γκουλάλ», και «βομβαρδίζοντας» αλλήλους με χρωματισμένο νερό, ενώ χορεύουν και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια. Την παραμονή μαζεύονται όλοι γύρω από μεγάλες φωτιές, που αντιπροσωπεύουν το τέλος του κρύου χειμώνα. Το βέβαιο είναι ότι η Ινδία... ομορφαίνει κατά τη διάρκεια των εορτασμών: αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί ξένοι τουρίστες επιλέγουν αυτή την εποχή να επισκεφθούν την πολυάνθρωπη χώρα. (ΑΡ/ ΒΙΚΑS DΑS)

Νέα τεχνολογία RFID δίνει τέλος στις ουρές των ταμείων!

Έχετε ολοκληρώσει τα ψώνια σας το Σάββατο το μεσημέρι στο super market και προχωρώντας προς τα ταμεία, βλέπετε την “ουρά” από τα καροτσάκια και σας “κόβονται τα πόδια”… “Άλλη μισή ώρα χαμένη” σκέφτεστε και δεν έχετε άδικο. Σε λίγο καιρό όμως, η εικόνα αυτή θα αποτελεί μια “γλυκιά” ανάμνηση καθώς οι νέες RFID ετικέτες θα λύσουν μια και καλή αυτή το πρόβλημα… Πώς θα γίνει αυτό; Η εξέλιξη της τεχνολογίας RFID προχωρά με γοργά βήματα και υπόσχεται ότι οι νέες ετικέτες θα είναι “κρυμμένες” στη συσκευασία των προϊόντων και θα δίνουν τη δυνατότητα στους καταναλωτές να περνούν με το καρότσι τους μπροστά από έναν scanner ο οποίος με τη σειρά του θα “διαβάζει” όλα τα ψώνια, θα βγάζει το λογαριασμό, θα χρεώνει το λογαριασμό του πελάτη και, παράλληλα, θα ενημερώνει την αποθήκη του καταστήματος! Οι νέες RFID ετικέτες αναπτύσσονται από το Rice University του Τέξας και το Sunchon National University της Κορέας και χρησιμοποιούν τρανζίστορ λεπτού φιλμ, βασικό συστατικό των RFID ετικετών, που μπορούν να τυπωθούν σε χαρτί ή πλαστικό. Οι ομάδες που έχουν αναλάβει το συγκεκριμένο έργο συγκλίνουν στην άποψη ότι βαδίζουμε σε μια εποχή που το RFID θα αποτελέσει τη βασική τεχνολογία “αναγνώρισης” των προϊόντων, αντικαθιστώντας πλήρως το παραδοσιακό barcode. Οι ακαδημαϊκοί ερευνητές θεωρούν ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία θα είναι ώριμη σε πέντε χρόνια και το κόστος εκτύπωσης των ετικετών θα είναι εξαιρετικά χαμηλό, στα επίπεδα του ενός σεντ! Τα σημαντικότερα εμπόδια που καλούνται να επιλύσουν οι ερευνητές όσον αφορά στη νέα τεχνολογία, αφορούν κατά πρώτο λόγο στη μείωση του μεγέθους της RFID ετικέτας στα επίπεδα του σημερινού barcode και κατά δεύτερο στην ακτίνα εκπομπής, με στόχο αυτή να φτάσει στο επίπεδο του ενός μέτρου, έτσι ώστε να έχει πρακτική λειτουργία στα supermarkets και τα άλλα καταστήματα. Αναμφίβολα όμως πρόκειται για μια εξαιρετική εφαρμογή της νανοτεχνολογίας που ουσιαστικά αποτελεί τον προάγγελο μιας νέας εποχής για το σύγχρονο shopping…

ΧΙΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ Ρομαντικός πεζοπόρος αναπολεί στη χιονισμένη παραλία της Βαρκελώνης ηλιόλουστες ημέρες και παιχνίδια με το κύμα που ούτως ή άλλως δεν θα αργήσουν πολύ να έλθουν. Επί του παρόντος όμως η κακοκαιρία έχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στη Βόρεια Ισπανία, μέχρι του σημείου να κλείσουν προσωρινά χθες τα σύνορα με τη Γαλλία ώσπου να σταματήσει η σφοδρή χιονόπτωση. Δεκάδες δρόμοι έκλεισαν στην περιοχή των Πυρηναίων προς μεγάλη χαρά των μαθητών: αρκετά σχολεία δεν λειτούργησαν επειδή τα σχολικά λεωφορεία ήταν αδύνατον να κινηθούν. (ΑΡ/ DΑVΙD RΑΜΟS)

παντρέυω την γυναίκα μου

Google: Ηλεκτρονική επανάσταση ενάντια στην Κίνα

Ύστερα από δύο μήνες συνομιλιών με τις κινεζικές αρχές, η Google ανακοίνωσε ότι από τη Δευτέρα 22 Μαρτίου σταμάτησε να λογοκρίνει τα αποτελέσματα των αναζητήσεων στον κινεζικό δικτυακό της τόπο Google.cn, και ανακατευθύνει αυτόματα τους χρήστες της στο Google.com.hk, το μη λογοκριμένο πόρταλ της με έδρα το Χονγκ Κονγκ. Η εταιρία πρόσθεσε ότι θα προσπαθήσει να διατηρήσει τις δραστηριότητες διαφημιστικών πωλήσεων στην Κίνα όπως επίσης και τις δραστηριότητες έρευνας και ανάπτυξης. Παρά ταύτα, η Google αναγνώρισε ότι οι κινεζικές αρχές μπορεί να μπλοκάρουν την πρόσβαση στο πόρταλ, στην πραγματικότητα βγάζοντας την εκτός αγοράς αναζητήσεων. Να σημειώσουμε ότι η απόφαση αυτή της Google λήφθηκε αφού είχαν προηγηθεί πλείστες όσες απόπειρες χάκινγκ στο σύστημα των e-mail της, μετά την ενίσχυση της λογοκρισίας επί των αναζητήσεών της, μετά από μηνύσεις ενάντια στην ψηφιακή μετατροπή βιβλίων στην οποία προχωρά και μετά από – κάτι που πάντα είναι πολύ ανησυχητικό στην Κίνα – την αύξηση των καυστικών επιθέσεων εναντίον της από τον κρατικά ελεγχόμενο κινεζικό Τύπο.

Η Google είχε κάνει λόγο για το ενδεχόμενο αποχώρησής της από την Κίνα πρώτη φορά τον περασμένο Ιανουάριο, κι αν μέχρι σήμερα δίσταζε να βγει, υπήρχαν χιλιάδες λόγοι που το εξηγούσαν. Το πράγμα έχει πρωτίστως να κάνει με τον αριθμό των χρηστών του διαδικτύου στην Κίνα. Όπως και η κυβέρνηση αναγνωρίζει, οι Κινέζοι προτιμούν το ίντερνετ σε σχέση με τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδίως την τηλεόραση, τόσο σαν μέσο διασκέδασης, όσο και σαν μέσο πληροφόρησης και γνώμης. Σύμφωνα με τους Μάξ Μάγκνι και Γιουβάλ Ατμόν, στελέχη συμβουλευτικής εταιρίας, τα έσοδα από τη διαδικτυακή διαφήμιση, αν και ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά, μέσα στα τελευταία 10 χρόνια ενισχύθηκαν εντυπωσιακά, και η συγκεκριμένη τάση θα συνεχιστεί για ένα χρονικό διάστημα.

Οι ξένες εταιρίες του διαδικτύου που δραστηριοποιούνται στην Κίνα είδαν τη δυναμική που ανοίγει η επικείμενη έξοδος της Google, αλλά θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να την εκμεταλλευτούν. Το Twitter και το YouTube έχουν μπλοκαριστεί. Το EBay δεν κατάφερε να αναπτυχθεί εξαιτίας των λαθών της δίκης του διαχείρισης, αλλά και εξαιτίας της καθυστερημένης έγκρισης του συστήματος πληρωμών του, του PayPal, που μόλις αυτή την εβδομάδα ανακοίνωσε συνεργασία με έναν Κινέζο ανταγωνιστή. Το Yahoo! είχε προκαλέσει σύγκρυο επιτρέποντας στις κινεζικές αρχές να ελέγχουν τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία των χρηστών του ψαρεύοντας στοιχεία για τη δίωξη των πολιτικών αντιφρονούντων – κάτι που έκτοτε υπόσχεται ότι δεν κάνει.

Σήμερα υπάρχουν σοβαροί εγχώριοι ανταγωνιστές όλων αυτών των δυτικών σάιτ – το Baidou για το Google, το Taobao για το Ebay, το Renren για το Facebook, το QQ για το instant messaging, τα παιχνίδια και την κοινωνική δικτύωση – και τα πάνε πολύ καλά. Η κυκλοφορία που προσελκύουν είναι πολύ μεγάλη και τους διασφαλίζει εν δυνάμει υψηλά έσοδα αλλά και πλήθος από χρήσιμα δεδομένα που θα τους επιτρέψουν να σχηματίσουν οι ίδιοι το κινεζικό διαδίκτυο του μέλλοντος, αντί ακολουθούν απλά δυτικά μοντέλα, υπογραμμίζει ο πρόεδρος της συμβουλευτικής εταιρίας BDA China, Ντάνσταν Κλαρκ.

Στην έκταση που οι δυτικές εταιρείες είχαν κατορθώσει να αξιοποιήσουν την ανάπτυξη του διαδικτύου στην Κίνα, το είχαν χρησιμοποιήσει κυρίως σαν εργαλείο πωλήσεων. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η Νεστλέ που ήθελε να προωθήσει τους καφέδες της σε μια χώρα που πίνει τσάι και το έκανε με έξυπνες διαδικτυακές διαφημίσεις για ‘τη χαρά ενός διαλείμματος καφέ’ και της Νόκια, που οργάνωσε μουσικούς διαγωνισμούς μέσω των συσκευών της σε συνεργασία με σάιτ με βίντεο.

Η δυνατότητα των δυτικών εταιριών να έχουν άμεσα έσοδα από το κινεζικό διαδίκτυο θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο στο μέλλον καθώς το Πεκίνο ελέγχει όλο και περισσότερο την πρόσβαση. Οι πάροχοι περιεχομένου όπως η Google έπρεπε πάντοτε να έχουν άδεια από τις τοπικές αρχές, ως εκ τούτου για τη δραστηριοποίησή τους απαιτούνταν η ίδρυση μιας κινεζικής θυγατρικής ή η συνεργασία με έναν Κινέζο συνεταίρο. Όσο προβληματικό κι αν φαίνεται, οι νέοι κανόνες ενισχύουν τα εμπόδια και απαιτούν πλέον τη χορήγηση κρατικής άδειας ακόμα και για την απόκτηση ενός domain name, και φυσικά για τη λειτουργία όλων των ξένων σάιτ.

Η πιθανή έξοδος της Google από την κινεζική αγορά αποστέλλει ένα παγερό μήνυμα προς τις εταιρείες που παραμένουν στην Κίνα. Οι διαφημιστές και οι εργαζόμενοι μπορούν να τα πάνε πολύ καλύτερα αν συνεργαστούν με τις εταιρείες που ευνοεί η κινεζική κυβέρνηση, δηλαδή τις εγχώριες εταιρίες. Η διαφαινόμενη έξοδος της Google επιτρέπει επίσης να δούμε και κάτι που αφορά την ίδια. Μέχρι σήμερα όλοι θεωρούσαν ότι η επιτυχία της Google είχε να κάνει πρωτίστως με την προωθημένη της τεχνολογία, αλλά, όπως δείχνει η περίπτωση της Κίνας, η ανάπτυξή της ήταν δυνατή μόνο στο βαθμό που οι εθνικές νομοθεσίες επέτρεπαν την πρόσβαση σε περιεχόμενο και τη διανομή περιεχομένου δίχως ανάμειξη. Οι αλλαγές στο νομικό πλαίσιο και τα εμπορικά αποτελέσματα ορίζουν όμως άλλους όρους.

η οστεοπόρωση, το γάλα και ένας σύγχρονος μύθος

Ama eisai malakas san tous Americanous....

Όταν η NASA ξεκίνησε την εκτόξευση αστροναυτών στο

διάστημα, ανακάλυψαν ότι τα στυλό δεν δούλευαν σε μηδενική

βαρύτητα καθώς το μελάνι δεν κυλούσε στην επιφάνεια γραφής.

Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, προσέλαβαν την Andersen

Consulting (Accenture σήμερα). Τους πήρε μια δεκαετία και 12

εκατομμύρια δολάρια. Έφτιαξαν ένα στυλό που δούλευε σε μηδενική βαρύτητα,

ανάποδα, μέσα σε νερό, σε κάθε είδους επιφάνεια συμπεριλαμβανομένου και

του κρυστάλλου και σε θερμοκρασίες από πάγο μέχρι πάνω από 300 βαθμούς Κελσίου

...

Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν μολύβι...

Τα «αντι-σωματίδια» της Γης στη μάχη κατά των σεισμών

LAURA MARGOTTINI - HANNAH DEVLIN

Βαθιά στο εσωτερικό της Γης πυρηνικές αντιδράσεις παράγουν τα γεωνετρίνα, η μελέτη των οποίων μπορεί να αποκαλύψει σημαντικά στοιχεία για τους σεισμούς και τις εκρήξεις ηφαιστείων

ΛΟΝΔΙΝΟ. Για πρώτη φορά οι επιστήμονες εντόπισαν έναν τύπο σωματιδίων που παράγονται κατά τη διάρκεια πυρηνικών αντιδράσεων βαθιά στο εσωτερικό της Γης, τα οποία αναμένεται να αυξήσουν τις γνώσεις μας για τη χημική σύνθεση του πλανήτη αλλά και να βοηθήσουν σημαντικά σε γεωλογικές έρευνες και ειδικότερα σε εκείνες που ασχολούνται με την εκδήλωση σεισμών και ηφαιστειακών εκρήξεων. Η ύπαρξη των γεω-νετρίνων έγινε γνωστή πριν από μερικές δεκαετίες και από τότε έγιναν προσπάθειες εντοπισμού τους. Επιστήμονες του Εθνικού Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής της Ιταλίας κατάφεραν να εντοπίσουν τελικά τα γεω-νετρίνα με τη βοήθεια του ανιχνευτή σωματιδίων Βorexino που βρίσκεται σε βάθος 1,5 χλμ. κάτω από το έδαφος.

Τα γεω-νετρίνα παράγονται κατά τη διάρκεια των (φυσικών) πυρηνικών αντιδράσεων της Γης και ειδικότερα από την αποσύνθεση ορισμένων ραδιενεργών υλικών, όπως του ουρανίου-238 και του θορίου-232. Η αποσύνθεση αυτών των υλικών πιστεύεται ότι συμβάλλει σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% στη θερμότητα που δημιουργείται στο εσωτερικό της Γης.

© Τhe Τimes, 201

Πρωινό Freakασέ Rock Radio 1055

Το «Πρωινό Φρικασέ» ήταν μια πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή από το Rock Radio 1055 στη Θεσσαλονίκη. Οι εκφωνητές της εκπομπής βρήκαν όμως μια πιο δελεαστική πρόταση από τον Zoo radio 908 και «φλώρεψαν» εντελώς. Μιλάμε για πολύ χάλι. Δεν ξέρω αν είναι παρακμή αυτό που έκαναν... ή αυτό που έγιναν. Οι απόψεις δικιές σας... Τι να πεις, τα χρήματα κινούν τα πάντα.

Για να δείτε τι ακουγόταν τότε στον αέρα της πόλης, παρακάτω είναι κάποια σποτάκια που είχε βγάλει η παραγωγή της εκπομπής.

Η λιγδιάρα

Τέχνη

Omar!

Valentine αρχής

Φασουλονταβάς

Ο ιρλανδός

Μανολιός

Σαν με κοιτάς…

Taxi

Valentine (simple)

Του σαλονιού και του λιμανιού

Νάνι νάνι

Το επιπλάδικο

Η καλύτερη ρώσικη

Το πλυντήριο (the best)

παλιά...

Η NASA αναζητεί το άστρο που στέλνει τους κομήτες στη Γη

Επιστήμονες της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) αναζητούν ένα αόρατο «άστρο του θανάτου», που υποψιάζονται ότι βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο μας και το οποίο, κατά καιρούς, «στέλνει» εν δυνάμει καταστροφικούς κομήτες προς το μέρος της Γης.
Το προς το παρόν υποθετικό άστρο, που έχει ήδη βαφτιστεί «Νέμεσις», με βάση τους υπολογισμούς, είναι τεράστιο, πέντε φορές μεγαλύτερο από τον γίγαντα Δία και 7.000 μεγαλύτερο από τη Γη! Θα μπορούσε μάλιστα να είναι αυτό που ευθύνεται για την πρόσκρουση ενός κομήτη ή αστεροειδούς, που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους πριν από 65 εκατ. χρόνια. Σύμφωνα με ορισμένους παλαιοντολόγους, κατά τα τελευταία 250 εκατ. χρόνια, η Γη «βομβαρδίζεται» κάθε περίπου 26 εκατ. χρόνια από κάποιο παγωμένο ουράνιο σώμα που προκαλεί μαζική εξαφάνιση των ειδών στον πλανήτη μας.
Μερικοί ερευνητές, σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ», θεωρούν ότι πίσω από αυτές τις περιοδικές καταστροφικές προσκρούσεις βρίσκεται ένας άλλος «ένοχος», η «Νέμεσις», που στέλνει ουράνια σώματα να πέσουν πάνω στη Γη. Ορισμένοι αστρονόμοι πιστεύουν ότι το «κρυφό» αυτό άστρο βρίσκεται σε απόσταση περίπου ενός τρίτου του έτους φωτός (δηλαδή 25.000 φορές την απόσταση Ήλιου-Γης).
Εκτιμάται ότι πρόκειται για έναν ερυθρό ή καφέ «νάνο», ένα «αποτυχημένο» άστρο που δεν κατάφερε να δημιουργήσει αρκετή ενέργεια, ώστε να καίει όπως ο ήλιος μας σήμερα. Αν και δεν φαίνεται από τα τηλεσκόπια του ορατού φωτός, ελπίζεται ότι θα γίνει αντιληπτό από το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο υπερύθρων ακτίνων WISE της NASA, που εκτοξεύτηκε πέρυσι και άρχισε από φέτος τον Ιανουάριο να «χαρτογραφεί» τους ουρανούς.
Το τηλεσκόπιο αναμένεται να βρει 1.000 καφέ «νάνους» σε μια ακτίνα 25 ετών φωτός από τον ήλιο μας, ώσπου να του τελειώσουν τα καύσιμα τον Οκτώβριο (το κοντινότερο κανονικό άστρο στη Γη απέχει περίπου 4,5 έτη φωτός). Το ηλιακό μας σύστημα πιστεύεται ότι περιβάλλεται από μια τεράστια σφαίρα παγωμένων σωμάτων,
το λεγόμενο «Νέφος Όορτ», σε υπερδιπλάσια απόσταση από την «Νέμεση».
Μερικά από αυτά τα παγωμένα σώματα έλκονται προς τη Γη ως κομήτες και μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι γι' αυτό φταίει η ελκτική δύναμη που ασκεί η βαρύτητα της αόρατης «Νέμεσης». Μια ένδειξη ότι η τελευταία όντως υπάρχει, είναι η ανακάλυψη το 2003 ενός μυστηριώδους νάνου πλανήτη, της «Σέντνα», που έχει μια
περίεργη επιμήκη τροχιά γύρω από τον ήλιο μας, διάρκειας 12.000 γήινων ετών.
Σύμφωνα με τον αστρονόμο Μάικ Μπράουν που την ανακάλυψε, «η Σέντνα είναι ένα πολύ περίεργο αντικείμενο. Δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται! Δεν πλησιάζει ποτέ κανέναν από τους γιγάντιους πλανήτες ή τον ήλιο μας. Έχει τη δική της πορεία, χάρη στην απίστευτα εκκεντρική τροχιά της. Ο μόνος τρόπος να έχει αποκτήσει μια τέτοια τροχιά, είναι να την έχει ωθήσει κάποιο άλλο γιγάντιο
σώμα - άρα, λοιπόν, τι υπάρχει εκεί πέρα;».

τα οικονομικότερα πρατήρια καυσίμων που δνε έχουν νοθευμένη βενζίνη!

Σελίδα του Υπουργείου Ανάπτυξης.

Διαλέξτε την περιοχή που μένετε/θέλετε, τον τύπο βενζίνης εκ δεξιών και αφήστε την αναζήτηση να σας οδηγήσει στα οικονομικότερα πρατήρια, τα οποία σημειωτέον, δεν έχουν νοθευμένη βενζίνη .......

Η σελίδα ενημερώνεται τακτικά και φέρει την ευθύνη του υπουργείου Ανάπτυξης!

Για να πάτε στην σελίδα, πατήστε εδώ ή εδώ.

ΦΥΣΙΚΗ

Πολυσύμπαν «Επικίνδυνη» ιδέα ή μαγικό κλειδί της φυσικής;

Στο πολυσύμπαν τα παράλληλα σύμπαντα γεννούν παράλληλα σύμπαντα που γεννούν παράλληλα σύμπαντα. Ξενάγηση στην πιο υπερβατική θεωρία της φυσικής που μοιάζει να έχει λύσεις για όλα: από την ποσότητα της σκοτεινής ενέργειας ως τη σχετικότητα του χρόνου

AMANDA GEFTER

Δίνοντας λύσεις σε βασανιστικά ερωτήματα, το Πολυσύμπαν, αν και «άπιαστο», φαίνεται να έχει πολλές αρετές. Παρ΄ όλα αυτά αρκετοί επιστήμονες- και όχι μόνο ο κ. Έλις- θεωρούν αυτή την ιδέα επικίνδυνη. Η κύρια αιτία ανησυχίας είναι το γεγονός ότι προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πλήθους μη παρατηρήσιμων συμπάντων, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η όλη ιδέα είναι ανεπίδεκτη εξέτασης. Αν κάτι τόσο θεμελιώδες είναι ανεπίδεκτο εξέτασης, υποστηρίζει ο κ. Ελις, τότε υπονομεύονται τα ίδια τα θεμέλια της επιστήμης. Δεν έχουν όμως όλοι οι φυσικοί την ίδια γνώμη... Τα τελευταία ευρήματα φαίνεται μάλιστα πως δικαιώνουν τους «αιρετικούς»!

Μπορούμε να συγκρίνουμε τα άπειρα;

Ενας από τους προσκεκλημένους στο πάρτι του κ. Ελις, οΡαφαέλ Μπουσό του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ ανακάλυψε τους τελευταίους μήνες έναν τρόπο για να παρακαμφθεί το πρόβλημα των μη παρατηρήσιμων συμπάντων. Ξαφνικά κατόρθωσε να μετατρέψει το Πολυσύμπαν, από προβληματική εικασία που απειλούσε να ανατρέψει την επιστήμη, σε μια θεωρία που υπόσχεται προβλέψεις τις οποίες μπορούμε να εξετάσουμε. Οι ανακαλύψεις του δείχνουν στους φυσικούς έναν δρόμο προς τον υπέρτατο στόχο, την ένωση της κβαντομηχανικής και της βαρύτητας σε μια ξεκάθαρη θεωρία των πάντων.

Το επίτευγμα του κ. Μπουσό είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό επειδή πέτυχε εκεί όπου πολλοί άλλοι είχαν προσπαθήσει αλλά είχαν αποτύχει. Το βασικό πρόβλημα που συναντούσαν ήταν το εξής: σαν την κβαντομηχανική και τη θερμοδυναμική, η κοσμολογία του Πολυσύμπαντος αποτελεί μια άσκηση στη στατιστική. Για ένα σύμπαν μέσα στο Πολυσύμπαν δεν μπορεί κανείς να προβλέψει ποια θα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του - πόση σκοτεινή ενέργεια θα περιέχει, ας πούμε. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να υπολογίσει τις πιθανότητες που υπάρχουν να φαίνεται έτσι όπως φαίνεται βάσει του πόσο πιθανό είναι να υπάρχει ένα σύμπαν με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μέσα στο Πολυσύμπαν. Ο υπολογισμός των πιθανοτήτων απαιτεί όμως ένα «μέτρο»- ένα μαθηματικό εργαλείο που να λέει πώς θα προσδιοριστούν οι σχετικές πιθανότητες. Και το να βρει κανείς ένα σωστό μέτρο για το Πολυσύμπαν είναι κάθε άλλο παρά εύκολο. Το πρόβλημα είναι ότι μέσα σε ένα άπειρο Πολυσύμπαν ό,τι μπορεί να συμβεί θα συμβεί- για άπειρες φορές. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η πιθανότητα χάνει κάθε νόημα.«Πώς να συγκρίνεις τα άπειρα;»ρωτάει οΑντρέ Λίντε του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.

Η «λάθος» στιγμή
Πριν από την εργασία του κ. Μπουσό, η κοινώς αποδεκτή προσέγγιση ήταν να επιλέγει κανείς ένα «στιγμιότυπο» του Πολυσύμπαντος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και να υπολογίζει τα χαρακτηριστικά όλων των παράλληλων συμπάντων που υπάρχουν μέσα σε αυτό σημειώνοντας πόσες διαφορετικές τιμές εμφανίζονται για την ποσότητα της σκοτεινής ενέργειας. Στη συνέχεια μπορούσε κανείς να υπολογίσει κατά προσέγγιση τις σχετικές πιθανότητες του Πολυσύμπαντος καθώς αυτό αναπτύσσεται στον χρόνο μαζί με τον άπειρο αριθμό παράλληλων συμπάντων του.

Δυστυχώς σε αυτή την προσέγγιση υπάρχει ένα μεγάλο κενό, το οποίο συνοψίζεται στο «σε μια δεδομένη στιγμή»: σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας τουΑϊνστάιν, η φράση αυτή αφαιρεί κάθε νόημα από το όλο εγχείρημα. Το πρόβλημα προκύπτει από την παρατήρηση του Αϊνστάιν ότι τα ρολόγια «τρέχουν» διαφορετικά για τους διαφορετικούς παρατηρητές. Δύο γεγονότα που είναι ταυτόχρονα για μένα δεν είναι ταυτόχρονα για εσάς, οπότε οι τρόποι «χρονικής διαίρεσης» του Πολυσύμπαντος είναι άπειροι. Κανένας δεν είναι περισσότερο «αληθινός» από οποιονδήποτε άλλον, επομένως δεν υπάρχει λόγος να προτιμήσει κανείς μια χρονική διαίρεση έναντι μιας άλλης- και οι διαφορετικές χρονικές στιγμές μπορούν να οδηγήσουν σε εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα.

Ξεχάστε το «μάτι του Θεού»
Η προσέγγιση αυτή προϋποθέτει την ιδέα ότι το Πολυσύμπαν μπορεί να περιγραφεί χωρίς να υπάρχει παρατηρητής, από μια εξωτερική, συνολική άποψη, σαν αυτήν που θα είχε το «μάτι του Θεού». Ο κ. Μπουσό συνειδητοποίησε ότι αυτό ακριβώς οδηγούσε σε όλα αυτά τα προβληματικά άπειρα. Αποφάσισε λοιπόν να υπολογίσει τις πιθανότητες με βάση αυτά που οποιοσδήποτε παρατηρητής μπορεί να δει μέσα από το δικό του σύμπαν.

Η κβαντομηχανική μάς λέει ότι το κενό του Διαστήματος δεν είναι άδειο: αντιθέτως, σφύζει από ενέργεια. Επίσης μας λέει ότι, αργά ή γρήγορα, οποιοδήποτε δεδομένο σύμπαν θα αποσυντεθεί αυτογενώς δίνοντας τη θέση του σε ένα άλλο με μικρότερη ενέργεια. Πράγματι οι περισσότεροι κοσμολόγοι βλέπουν τη Μεγάλη Εκρηξή μας ακριβώς σαν ένα τέτοιο γεγονός, κατά τη διάρκεια του οποίου το κενό στο οποίο ζούμε γεννήθηκε από ένα κενό μεγαλύτερης ενέργειας που αποτελούσε ένα σύμπαν προγενέστερο από το δικό μας. Αυτό το οποίο έχει σημασία εδώ ωστόσο είναι ότι υπάρχει μια πληθώρα πιθανών συμπάντων τα οποία μπορούν να γεννηθούν με αυτόν τον τρόπο- το καθένα με τη δική του πιθανότητα. Προσθέτοντας όλες αυτές τις πιθανότητες ο κ. Μπουσό μπόρεσε να υπολογίσει τις πιθανότητες του παρατηρητή καταλήγοντας σε ένα σύμπαν με ένα συγκεκριμένο σύνολο χαρακτηριστικών.

Με αυτή την προσέγγιση ο κ. Μπουσό κατόρθωσε να εξαγάγει πιθανότητες για πράγματα όπως η σκοτεινή ενέργεια σε οποιοδήποτε δεδομένο σύμπαν, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε μια γενική άποψη χωρίς παρατηρητή ή σε εικασίες για το τι θα μπορούσε να συμβαίνει σε ασύνδετα παράλληλα σύμπαντα έξω από το οπτικό μας πεδίο. Ονομάζει την προσέγγισή του «αιτιώδες διορθωτικό μέτρο» και το σημαντικό είναι ότι λειτουργεί. Τη χρησιμοποίησε για να προβλέψει την τιμή της σκοτεινής ενέργειας που θα έπρεπε να βλέπουμε στο δικό μας Σύμπαν και κατέληξε σε ένα αποτέλεσμα το οποίο προσεγγίζει κατά πολύ την τιμή που παρατηρείται.

Βρήκαμε λοιπόν τη λύση; Οχι ακριβώς. Το πρόβλημα με το αιτιώδες διορθωτικό μέτρο είναι ότι το αποτέλεσμα εξαρτάται από την ενέργεια του κενού του Σύμπαντος με το οποίο ξεκινά ο υπολογισμός. Και μια τέτοια αυθαιρεσία αποτελεί ανάθεμα για τους φυσικούς.

Το ολόγραμμα που τα λέει όλα

Είναι το Σύμπαν μας μοναδικό ή αποτελεί τμήμα ενός «Πολυσύμπαντος» με άπειρα παράλληλα σύμπαντα σαν φυσαλίδες;

Ενώ ο κ. Μπουσό εργαζόταν σε αυτά που βλέπει ένας παρατηρητής μέσα στο Πολυσύμπαν, ένας κοσμολόγος, οΑλεξάντερ Βιλένκιντου Πανεπιστημίου Ταφτς της Βοστώνης, διατύπωνε μιαν άλλη προσέγγιση. Μαζί με τονΖάουμε Γκάμγκατου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης αναζήτησε ενδείξεις για την εξαγωγή του μέτρου σε μια προηγούμενη δουλειά του αργεντινού φυσικούΧουάν Μαλντασένα του Ινστιτούτου Προωθημένων Μελετών του Πανεπιστημίου του Πρίνστον.

Ο κ. Μαλντασένα εξέταζε τη Θεω ρία των Χορδών για την κατασκευή μοντέλων συμπάντων όταν έκανε μια εκπληκτική ανακάλυψη. Βρήκε ένα μοντέλο ενός σύμπαντος με παράξενο σχήμα και πέντε διαστάσεις, το οποίο ήταν ακριβώς ισοδύναμο με ένα απλούστερο μοντέλο στο τετραδιάστατο όριό του. Αυτό αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα της λεγομένης «Ολογραφικής Αρχής», της ιδέας ότι σε ένα σύμπαν με οποιονδήποτε αριθμό διαστάσεων όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά του εσωτερικού του μπορούν να κωδικοποιηθούν στο εξωτερικό όριό του περίπου κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ένα δισδιάστατο ολόγραμμα πιστωτικής κάρτας κωδικοποιεί όλες τις πληροφορίες που αφορούν ένα τρισδιάστατο αντικείμενο.

Ο κ. Βιλένκιν και ο κ. Γκάμγκα σκέφτηκαν ότι συνολικά το Πολυσύμπαν θα πρέπει αντίστοιχα να έχει μια ολογραφική εικόνα στο όριό του. Στην περίπτωση αυτή ωστόσο το όριο δεν αποτελεί ένα σύνορο στον χώρο αλλά στον χρόνο, απείρως μακριά στο μέλλον. Θα μπορούσε το μέτρο του Πολυσύμπαντος να κρύβεται εκεί;

Η απίστευτη σύγκλιση
Ο κ. Μπουσό προβληματίστηκε. Αν και πίστευε ότι το αιτιώδες διορθωτικό μέτρο του είχε πιο ευοίωνες προοπτικές, αποφάσισε να δει τι θα συνέβαινε αν προσπαθούσε να εξαγάγει ένα μέτρο για το Πολυσύμπαν μελετώντας το όριό του.«Ηθελα να βρω έναν ξεκάθαρο τρόπο μεταφοράς αυτών που μάθαμε από τον Μαλντασένα στο Πολυσύμπαν»λέει.

Οπως αποδείχθηκε, το να εστιάζει κανείς σε ένα τμήμα του ορίου είναι αντίστοιχο με το να επιλέγει διαφορετικά, πεπερασμένα χρονικά τμήματα στο εσωτερικό του Πολυσύμπαντος. Για να το καταλάβετε, φανταστείτε ότι στέκεστε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με την πλάτη γυρισμένη στον έναν τοίχο. Ανάβετε έναν φακό ο οποίος δημιουργεί έναν μεγάλο φωτεινό κύκλο στον απέναντι μακρινό τοίχο. Οσο προχωρείτε προς τον απέναντι τοίχο, ο φωτεινός κύκλος μικραίνει. Οσο περισσότερο απομακρύνεστε από τον τοίχο από τον οποίο ξεκινήσατε, τόσο μικρότερη γίνεται η φωτεινή περιοχή. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια ξεκάθαρη σχέση ανάμεσα στις περιοχές του μελλοντικού σας ορίου και στην απόσταση από το σημείο εκκίνησής σας. Με ανάλογο τρόπο μια συγκεκριμένη περιοχή του ορίου του Πολυσύμπαντος συνδέεται με έναν δεδομένο χρόνο στο εσωτερικό του.

Το ισχυρό σημείο αυτής της προσέγγισης είναι ότι παρακάμπτει το πρόβλημα που έχει θέσει ο Αϊνστάιν, αυτό του χρόνου ο οποίος είναι σχετικός για κάθε διαφορετικό παρατηρητή. Εδώ το όριο μας λέει ποιο παράλληλο σύμπαν υπήρχε σε έναν δεδομένο χρόνο. Γνωρίζοντας αυτό, μπορεί να αρχίσει κανείς να συγκρίνει σύμπαντα και να υπολογίσει την πιθανότητα του να βρει ένα με μια δεδομένη τιμή σκοτεινής ενέργειας, για παράδειγμα.

Καθώς ο κ. Μπουσό μελετούσε αυτό το μέτρο παρατήρησε κάτι εκπληκτικό. Το «συνολικό μέτρο» στο οποίο είχε καταλήξει χρησιμοποιώντας την ολογραφική αναπαράσταση του Πολυσύμπαντος και του μελλοντικού ορίου του ήταν ακριβώς ισοδύναμο με το αιτιώδες διορθωτικό μέτρο που είχε ήδη εξαγάγει εξετάζοντας απλώς τι μπορεί να δει ένας μεμονωμένος παρατηρητής. Οι δύο εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις αποδείχθηκαν δύο διαφορετικοί τρόποι για να δει κανείς την ίδια υποκείμενη πραγματικότητα: η μία εξετάζει ένα σύνολο πιθανών θεωριών για έναν μεμονωμένο παρατηρητή, η άλλη συνολικά την άπειρη ιστορία ενός απείρου αριθμού ασύνδετων παράλληλων συμπάντων.

Δύο άνθρωποι με δεκανίκια...
«Αυτό ήταν πραγματικά εκπληκτικό» λέει ο κ. Μπουσό.«Για μένα ήταν απίστευτο όταν συνειδητοποίησα ότι τα δύο μέτρα δίνουν ακριβώς τις ίδιες πιθανότητες». Αυτή η ισοδυναμία αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμη, καθώς οι αδυναμίες του ενός μέτρου αποτελούν τα δυνατά σημεία του άλλου και το αντίστροφο.«Είναι σαν δύο άνθρωποι με δεκανίκια που στηρίζουν ο ένας τον άλλον»συμπληρώνει.

Ενώ λοιπόν στο αιτιώδες διορθωτικό μέτρο οι απαντήσεις εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα σύμπαντα από τα οποία ξεκινά ο παρατηρητής, το συνολικό μέτρο δεν πάσχει από αυτή την ασάφεια. Στο Πολυσύμπαν, τα παράλληλα σύμπαντα γεννούν παράλληλα σύμπαντα που γεννούν παράλληλα σύμπαντα, έτσι ώστε οι αρχικές συνθήκες γρήγορα χάνονται μέσα στο πλήθος και δεν έχουν πια σημασία όταν πρέπει να υπολογιστούν οι πιθανότητες. Στην πραγματικότητα η συνολική εικόνα καθορίζει ποιο θα πρέπει να είναι το κενό έναρξης της προσέγγισης του αιτιώδους διορθωτικού μέτρου.

Από την άλλη πλευρά, ενώ το συνολικό μέτρο πάσχει από το πρόβλημα της «διπλής πληροφορίας», το αιτιώδες διορθωτικό μέτρο του κ. Μπουσό το παρακάμπτει με επιτυχία.

Τα επακόλουθα μπορεί να είναι τεράστιας σημασίας. Τα δύο ισοδύναμα μέτρα δεν προσέφεραν μόνο μια πρόβλεψη για τη σκοτεινή ενέργεια του δικού μας Σύμπαντος η οποία ταιριάζει με τις παρατηρήσεις, αλλά είναι και τα δύο εμπνευσμένα με διαφορετικό τρόπο από την Ολογραφική Αρχή. Αυτό υποδηλώνει ότι η Ολογραφική Αρχή θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια θεωρία κβαντικής βαρύτητας- την πολυπόθητη Θεωρία των Πάντων που αντικατοπτρίζει τη δυναμική του Σύμπαντος.«Εξετάζοντας το πρόβλημα του μέτρου φαίνεται ότι αποκτούμε γνώσεις, ίσως απρόσμενα,γύρω από άλλα,εξίσου βαθιά μυστήρια, κυρίως το πώς να διατυπώσουμε την κβαντική θεωρία του Πολυσύμπαντος» λέει ο κ. Μπουσό.

Ακόμη και ο κ. Ελις έχει εντυπωσιαστεί από αυτά τα αποτελέσματα. «Είναι ένα χρήσιμο και ενδιαφέρον τεστ συνέπειας που βασίζεται σε γοητευτικές αλλά εικοτολογικές θεωρίες της φυσικής»λέει. Υπάρχει επίσης ένα ακόμη σημαντικό επακόλουθο. Αν η ισοδυναμία του κ. Μπουσό ισχύει, τότε όχι μόνο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μέτρο της για να κάνουμε πραγματικές, εξετάσιμες προβλέψεις, αλλά μπορούμε επίσης να κάνουμε υπολογισμούς στο Πολυσύμπαν χωρίς καν να αναφερθούμε σε μη παρατηρήσιμα σύμπαντα που κρύβονται πέρα από τον κοσμικό μας ορίζοντα. Ολα όσα χρειαζόμαστε να ξέρουμε για το Πολυσύμπαν μπορεί να βρίσκονται εδώ, μέσα στο Σύμπαν μας.

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΑ
Ο ταν οΣτίβεν Χόκινγκυπολόγισε ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ενέργεια και τελικά εξατμίζονται, δημιούργησε ένα βασανιστικό ερώτημα: Τι γίνονται οι πληροφορίες για την ύλη που έχει πέσει μέσα τους; Αν διαφεύγουν πίσω στο Σύμπαν, θα πρέπει να τρέχουν με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός, παραβιάζοντας τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Αν εξαφανίζονται, παραβιάζουν ένα θεμελιώδες αξίωμα της κβαντομηχανικής. Αυτή η σπαζοκεφαλιά είναι γνωστή ως το παράδοξο της απώλειας πληροφορίας των μαύρων οπών.

Η απάντηση έρχεται από τη θεωρία που είναι γνωστή ως Ολογραφική Αρχή, η οποία υποστηρίζει ότι η φυσική στο εσωτερικό μιας περιοχής χωροχρόνου είναι ισοδύναμη με τη φυσική στο όριο αυτής της περιοχής. Μπορείτε να φανταστείτε μια μαύρη τρύπα ως ισοδύναμη ενός καυτού αερίου με συνηθισμένα σωματίδια στο όριο του Σύμπαντος. Εφόσον ένα καυτό αέριο συνηθισμένων σωματιδίων δεν χάνει ποτέ τις πληροφορίες του, το ίδιο ισχύει και για μια μαύρη τρύπα.

Το μάθημα από την Ολογραφική Αρχή είναι ότι κανένας παρατηρητής δεν θα πρέπει ποτέ να βλέπει πληροφορίες να εξαφανίζονται από το Σύμπαν. Αν η Αλίκη κοιτάζει από απόσταση έναν ελέφαντα να πέφτει σε μια μαύρη τρύπα, θα τον δει να πλησιάζει τον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας, όπου θα αποτεφρώνεται από την ακτινοβολία Χόκινγκ, και να επιστρέφει προς το μέρος της σαν ένας θλιβερός σωρός στάχτης. Εν τω μεταξύ ο Μπομπ, ο οποίος πέφτει μαζί με τον ελέφαντα μέσα στη μαύρη τρύπα, θα βλέπει τον ελέφαντα να διασχίζει τον ορίζοντα σώος και να ζει κανονικότατα έως ότου πέσει στη μοναδικότητα του πυρήνα της μαύρης τρύπας.

Σύμφωνα με την Ολογραφική Αρχή, και οι δύο ιστορίες πρέπει να είναι αληθινές. Πώς όμως μπορεί ο ελέφαντας να είναι ένας σωρός στάχτης έξω από τον ορίζοντα και ζωντανός μέσα στη μαύρη τρύπα; Θα έλεγε κανείς ότι ο ελέφαντας έχει κλωνοποιηθεί, οι νόμοι της φυσικής όμως απαγορεύουν τέτοιου είδους «διπλές» πληροφορίες.

Ο κοσμολόγος Ραφαέλ Μπουσό θεωρεί ότι το παράδοξο προκύπτει από τη λανθασμένη ιδέα ότι μπορούμε να περιγράψουμε ταυτοχρόνως τι συμβαίνει τόσο μέσα όσο και έξω από τον ορίζοντα, ενώ στην πραγματικότητα κανένας μεμονωμένος παρατηρητής δεν μπορεί να δει ταυτόχρονα και τα δύο. Με άλλα λόγια, για να έχει νόημα η φυσική, η περιγραφή του Σύμπαντος θα πρέπει να περιοριστεί σε αυτό που ένας μεμονωμένος παρατηρητής μπορεί να δει. Η προσέγγιση είναι εντελώς διαφορετική από την παλιά ιδέα ότι μπορούμε να περιγράψουμε ολόκληρο το Σύμπαν από μια συνολική, εξωτερική και χωρίς παρατηρητή άποψη σαν αυτήν που θα είχε το «μάτι του Θεού».

Το να μιλάμε για το Πολυσύμπαν σαν αυτό να μπορεί να παρατηρηθεί ολόκληρο μονομιάς, υποστηρίζει ο κ. Μπουσό, οδηγεί σε μία ακόμη μεγαλύτερη ασυναρτησία από το να προσπαθούμε να περιγράψουμε ταυτοχρόνως τι συμβαίνει μέσα και έξω από τον ορίζοντα μιας μαύρης τρύπας.

© 2010 Νew Scientist Μagazine, Reed Βusiness Ιnformation Ltd.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=320055&dt=14/03/2010#ixzz0iRCpBkkr